Na wylot.

Ciągnie się to za mną od dwóch miesięcy, sama już nie wiem co o tym myśleć. Pewna swoich racji, widząc zawód w oczach swojego K., powoli wariuję, i nie wiem nic. Mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto powie mi czy to da się wybaczyć, czy da się sobie dalej ufać, a czy przede wszystkim dla Niego to może być jeszcze związek życia (mam na myśli, czy jeżeli udałoby mu się to jakoś przełamać, to za 50 lat powie, że byłam kobietą jego życia i nie żałuje żadnej decyzji, bo chciałabym dla Niego właśnie tego).

Umieściłam, ten post w dziale zdrada, bo mój K. czuje się zdradzony przeze mnie. Jaki ja mam do tego stosunek? Pisząc tamte słowa (zaraz wyjaśnię o co chodzi..) w życiu nie pomyślałam o zdradzie, jednak teraz wiem, że mogłam ubrać je w inne kolory.

Mam 20 lat. Histeryczka, płaczliwa ale rozsądna. Dużo planów i pomysłów - problemy z realizacją. Przeciętna uroda. Mam zawsze mało do powiedzenia, może wynika to z mojej nie powalającej błyskotliwości.
Mój K. - 27lat, przystojny, mądry, wykształcony, czuły, wysportowany, ambitny, mający zawsze swoje zdanie, do którego przekonać umie każdego - jest bardzo charyzmatyczny i przez swój urok i zadziorny uśmiech, przebojowy, aktywny, pomysłowy. Umie poradzić sobie z całym światem. Nie ma takich problemów i rzeczy, z którymi nie mógłby się uporać, poza jedną - tym co przeze mnie siedzi mu w głowie. Jest niesamowitym kochankiem, partnerem, człowiekiem. Jedyną wadą jest chyba tylko niepunktualność, jednak to dlatego, że albo ma tyle na głowie, albo jest zajęty. Przy tym wszystkim jest dla mnie najbardziej męskim mężczyzną na świecie. Nigdy nikt mnie tak nie zachwycił jak On. Sposób patrzenia i dotykania rozczula mnie i zniewala.

Kiedy miałam 17 lat, przeżyłam krótki intensywny związek (2-3 miesiące). Wszystko było bardzo ładne i miłe, jak na tamten czas dla mnie intensywnie, dużo miłych wspomnień, jakże wiele bólu. Początek naszego związku był końcem Jego poprzedniego (dla wyjaśnienia, ja byłam jednym z powodów pieczętującym tę decyzję, a nie jedynym). Przed Jego maturą nagle przestał mnie 'kochać', bolało długo, ale nie miałam śmiałości spytać się dlaczego (mimo, że ciężko było spotykać się na licealnym korytarzu). Przez to że mieliśmy dużo wspólnych znajomych - wspólne imprezy, po alkoholu brało go na tańce przytulańce i wracańce, mimo, że było trudno go odpychać, to nie umiałam dać się ponieść chwili, jego dotyk i słowa sprawiały mi sam ból. Nadal nie wiedziałam czemu mnie zostawił (chłopak rozważny, inteligentny, ułożony - wydawało mi się więc to dziwne). Uznałam, że po prostu nie byłam wystarczająco rozrywkowa, po miesiącu wolałam siedzenie w domu, kiedy zaczęłam brać tabletki nie chciało mi się nigdzie wychodzić. Jego natura wołała o imprezy, spotkania. Ja chętnie puszczałam Go, wspierałam, mówił, że kocha, a ja byłam zakochana, z dnia na dzień kochał/nie kocha. Zawsze wiedziałam, że na studia wyjedzie do skandynawi (ma tam całą rodzinę), i że to nierealne na dłuższą metę, nie spodziewałam się jednak zerwania na komunikatorze internetowym.

Wyjechał, widywaliśmy się gdzieś przypadkiem na imprezie, raz na rok napisaliśmy do siebie. Bolało mnie coś nadal, choć wiedziałam, że nie serce, bo świetnie potrafiłam bawić się z kimś innym i zauroczyć, choć wiązać się nie miałam w planie 'jestem młoda, trochę poszaleję, tańczyć można przecież z kolegami'. Wyjechałam na 3 miesiące do Londynu, wszystko definitywnie sobie poukładałam, wciąż jednak nie dawało mi spokoju dlaczego stało się tak nie inaczej, skoro wszystko było ok.

Po wakacjach poszłam do klubu z moim Przyjacielem. Wtedy zobaczyłam mojego K. Byłam na siebie zła, że ktoś mnie tak zaciekawił. Że nagle są motylki, błysk w oku, myśl "boże dlaczego akurat dzisiaj wydłutowali mi dwa zęby i jestem o prawie 10kg cięższa niż przed wakacjami?". Miałam nogi jak z waty, z mojej strony miłość od pierwszego wejrzenia. Rozwianie wszelkich wątpliwości, że nastoletni zawód miłosny jest przeszłością. Po miesiącu mijania się na imprezach, mojej pewności, że K. zakończył ostatni związek, skończyło się na namiętnej nocy. Zasnęliśmy wtuleni w siebie. Wiedziałam, że teraz już nie mam odwrotu, wpadłam po uszy z tymi motylkami. Nigdy w nikogo ramionach nie czułam się tak niesamowicie, nie mówiąc o tym, że seks był dla mnie czymś więcej niż seksem, był metafizyczny, pełen uczucia i przeżyć. Tydzień po, miał jakąś niemiłą sytuację z byłą dziewczyną, nie mogliśmy się spotykać, myślałam, że do Niej wróci, serce pękało, a przerażało to, że nawet się nie znamy, a mnie to tak targa. Na tydzień wyjechał za granicę, poukładał wszystkie sprawy w głowie, wrócił i od tamtego momentu jesteśmy razem. Jego pierwsze 'kocham' było dotychczasową najpiękniejszą chwilą w moim życiu. Było krystalicznie szczere, a w nim odbijało się moje uczucie do Niego. Było idealnie, choć jak kłótnia to ze łzami emocjami ale kochałam to, bo godzenie się zawsze to rekompensowało z nawiązką. Dawało poczucie bezpieczeństwa, że byle co tego nie rozwali. Zaczęłam brać tabletki, nasiliła się moja płaczliwość, wolałam znowu kanapę od imprez, usłyszałam, że "zmusza się do spędzania czasu ze mną", uderzyło to mną jak o mur. Oczywiście później zrozumiałam, że nie chodziło mu o to, że spędzanie ze mną czasu to kara, tylko, że chciałby ze mną wyjść, coś porobić. Siniak po tych słowach pozostał, jednak jak do tej pory nie myślałam o tym dlaczego kiedyś zostawił mnie, tak teraz mi się przypomniała cała sytuacja. K. chodził na imprezy,wracał i było dla mnie wszystko ok, ale jednak 3 lata temu ktoś bez wytłumaczenia mnie zostawił. W głowie miałam tylko myśl, że mój leniwy tryb życia, może przyczynia się do rozpadu związków w których chłopak/mężczyzna jest aktywny, krążyła jak diabelski młyn. Mój K. cały czas okazywał mi uczucie i czułość.

W październiku porządkowałam szufladę. Opróżniając pudełko ze zdjęciami ex chłopaka, tchnęło mnie, żeby napisać. Moja wiadomość była krótka, jednak miła, napisałam, że znalazłam pudełko z pamiątkami, że przypomniało mi się parę miłych chwil, i że warto by się dowiedzieć co u Niego słychać. Od momentu kiedy mój K. powiedział mi o tym zmuszaniu się do spędzania czasu ze mną zaczęło mi coraz częściej chodzić po głowie pytanie co się wtedy stało.

Ex odpisał długą wiadomością. Pisząc pierwszą wiadomość miałam intencje zapytać tak naprawdę co się kiedyś i dlaczego stało. Zanim jednak zadałam to pytanie, rozpisał się, że sam znalazł wczoraj jakąś rzecz związaną ze mną, że przez ten czas myślał dużo o tym co się stało. Że byłam ważna. Że mnie strasznie przeprasza, że mu głupio. Że po prostu wtedy po 3letnim związku przyszłam za szybko. Wyjaśnił wiele, a ja wiedziałam czemu.
Odpisałam mu, słowami, które mogłam napisać w lakoniczny, surowy sposób. Napisałam w sposób który zranił K. Moim zamysłem było to, że kiedyś wydarzyło się wiele niezapomnianych chwil które pamiętam, że były dla mnie niesamowicie ważne, że to był okres, z którego wyniosłam wiele mądrego. Że pomimo bólu jaki wtedy towarzyszył i długiego czasu przez jaki trwał, to cieszę się, że teraz mogę to miło wspominać. Że niezapomniane chwile przeplecione wieloma łzami wyszły na dobre, bo teraz, mam rzeczy, z których nie potrafiłabym za nic zrezygnować. Że nie zamieniłabym tego za nic. Oczywiście napisaliśmy co u nas słychać. Jak na uczelniach itp. Napisałam też, że trochę się martwię tym, że mój K. (określiłam go w tamtej wiadomości samym inicjałem) cały czas hula a ja domowe kapcie. Wszystko napisałam bardzo ciepło.

Jechałam z K. na wesele zaczęłam mówić, że pisałam z moim ex, o tym co u niego słychać. Gdy zaczęłam mówić coś o tym, że wyjaśniłam parę spraw, K. poprosił, żebym nie mówiła, że woli nie słuchać takich rzeczy. Wróciliśmy, na przestrzeni tygodnia otwierałam przy Nim moje wiadomości na Facebooku, śmignęła wiadomość od mojego Ex. Tydzień później w moje urodziny dopadł mnie straszny ból brzucha - odstawiłam tabletki, pierwszy dzień okresu. Mieliśmy iść na kolacje, na zakupy po mój prezent. Bolało tak, że przełożyłam na dzień następny, przytulał mnie tego dnia tak mocno, był taki kochany. W sercu dziękowałam Bogu, za to, że mogę te urodziny spędzać obok Niego. Poprosił mnie o kanapkę, ja zeszłam na dół zrobiłam, jak weszłam nerwowo zamykał laptopa. Wydało mi się to zabawne, bo zawsze śmiał się z Jego ex dziewczyn sprawdzaczek. Wiedziałam co czytał, nie wydało mi się to jakieś przerażające, choć nie byłam pewna reakcji.

Dodam, że mój laptop jest zawsze w zasięgu Jego ręki, wszelkie hasła i loginy mam zawsze zapisane, zawsze jest dostęp do wszystkiego. Przeczytał wiadomość na facebooku, myślałam, że jest speszony tym czytaniem wiadomości, i że pewnie jest zazdrosny o to, że z kimś kiedyś miałam parę miłych chwil. Kiedy się do Niego przytuliłam, serce waliło mu jak nigdy. W oczach niepokój i smutek. Powiedział, że teraz wszystko rozumie, że nic nie muszę tłumaczyć. Że jakbym mogła być z tamtym to bym była z moim ex. Że on jest zamiast. Że perfidnie nazywam, go inicjałem, kiedy Go pieszczotliwie (napisałam do Exa zdrobnieniem Jego imienia, tak jak zawsze do Niego mówiłam). Że to, jak On teraz hula i żyje imprezami to źle, a że z tamtym to piszę, że było dobrze. Że On nie musi otwierać jakiś pudełek i wpsominać byłych dziewczyn. Powiedział, że musi już iść. Ja nie wierzyłam.

Wyszedł. Ja siedziałam i płakałam, przestałam myśleć, nic nie czułam, bo to mnie rozsadzało. Nie mogłam pojąc jak godzinę temu było mi tak cudownie w Jego ramionach a teraz jest koniec świata. Wiedziałam, że to przeczyta, nie chciał, ze mną o tym porozmawiać. Nie usunęłam tego bo nie uważałam to za list pełen tęsknoty, za jaki wziął Go mój K. Jak nigdy nie dzwonię do Nikogo w ciężkich momentach, do przyjaciółki musiałam zadzwonić bo nie byłam pewna czy zaraz nie wyskoczę z okna. Brzmi to naiwnie, ale zawód jaki zobaczyłam w Jego oczach, wybuchł we mnie ze wzmożoną mocą, bólem i wszystkim. Tydzień wyciągnięty z życia. Nie umiałam zrobić nic. Błagałam o rozmowę, przez pierwsze dwa dni nie było odpowiedzi, ignorancja, w czwarty dzień z samego rana pojechałam, przepraszałam, tłumaczyłam - nic. Nie wiedziałam, czy My to jeszcze My czy tylko ja i osobno On. W święto zmarłych, spotkaliśmy się na cmentarzu, ze znajomymi, choć mieliśmy porozmawiać. Pojechaliśmy wszyscy do Niego. Po którymś piwie na filmie zasnęłam (tydzień nie spałam, a kiedy mnie przytulił odpłynęłam..). Jak wszyscy poszli obudził mnie, kochaliśmy się, rano było czułe. Nie wiedziałam o co chodzi, ale byłam szczęśliwa, że jest szansa. W momencie pewnej zabawnej pokuty jaką miałam zrobić, czułam, że wszystko jest dobrze.

Przez te dwa miesiące przeżyłam wiele wiele chwil, które doceniam po stokroć. Mój K. nadal z czułością i cierpliwością do mnie. Jednak są dni, kiedy jest smutek i zawód. Kiedy są jakieś sprzeczki wypomina mi tamtego maila. I jest dzień w którym mam wrażenie, że Go tracę, i mam ciernie w całym ciele, następnego, On je wszystkie wyjmuje, a ulga i nowe piękne chwile są nagrodą, którą doceniam jeszcze bardziej. Kocham mojego K. jak nikogo. Kiedy mu to mówię, często słyszę, że On wie, że Go kocham, ale kogoś bardziej.

Chciałabym spędzić z nim resztę życia. Robię, z Nim rzeczy, których z nikim bym nie zrobiła, i jakich dla kogoś nie umiałabym zrobić. Sprawia, że czuję się przy Jego boku jak księżniczka całego świata. Że to zaszczyt, że mogę z kimś takim iść za rękę na ulicy.
Jesteśmy ze sobą ponad rok czasu. Może to nie za długo, ale ja wiem, że to TEN. Nie dlatego, że z innymi było zwyczajnie gorzej, tylko dlatego, że to mężczyzna, na każdą chwilę życia.

On czuje się zdradzony, boli go to. Wiem, że jeżeli zdarzyłoby się mu to z inną dziewczyną to byłby koniec. Kocha mnie, i chce być ze mną. Ale jest to dla Niego coś strasznego, i zaprząta cały czas głowę. Chciałabym, żeby za dziesiąt lat mógł powiedzieć, że byłam warta tego. Ja głęboko żałuję słów jakich użyłam do tamtego chłopaka, choć wtedy cieszyłam się, że fajnie, że wszystko bez bólu i pytań mogę sobie wspomnieć, to teraz czuję niechęć. Jest mi obojętny. Dodam, że nie widziałam go dwa lata. I nie ma dla mnie znaczenia co się z nim tak naprawdę dzieje. Ja to strasznie przeżywam, bo Jego cierpienie jest dla mnie najcięższe. A chciałam Go wspierać, być na pocieszenie i zawsze z Nim, teraz nie wiem czy jest w stanie w pełni odzyskać do mnie zaufanie? i czy taka "zdrada" jest do wymazania, i można na niej zbudować związek pełen miłości i wsparcia?