Natarczywy

Witam,

mam prawie 30 lat i od ponad roku jestem w związku ze wspaniałą dziewczyną, rok ode mnie mołodszą. Zaręczyliśmy się 4 miesiące temu. Zarówno dla Niej jak i dla mnie jest to pierwszy w życiu związek. Na początku spędzaliśmy ze soba każdą chwilę, poznawaliśmy siebie bardzo intensywnie. Tak bardzo mocno się zaangażowałem, że jest Ona dla mnie sensem życia... i chyba w tym mój problem. Jestem pewny, że Ona mnie kocha. Ale moje zachowanie jest irracjonalne. Chciałbym bardzo spędzać z nią jak najwięcej czasu, a widujemy się w weekend i raz, czasem dwa razy w tygodniu (w tygodniu tylko późnym wieczorem, zostaję na noc, po czym rano jadę do pracy - Ona też się bardzo śpieszy i nie mamy już czasu nawet na krótką rozmowę. Po takim spotkaniu nigdy nie wiem kiedy Ją znów zobaczę, a Ona nie lubi kiedy pytam o termin następnego spotkania). Jestem bardzo emocjonalnym facetem. Kiedy rozmawiamy (także telefonicznie) często mówię jak bardzo Ją kocam, tęsknię i myślę oniej cały czas. Czasami dzwonie kilka razy dziennie - wiem, że przesadzam i że Ją to bardzo denerwuje - mówi mi to. Ma do mnie pretensję, że nasze rozmowy są mało konkretne, że za dużo razy mówię, że ją kocham, że powinienem myśleć przede wszystkim o sobie, a nie wyłacznie o Niej. Nakłoniła mnie do psychoterapii - uczestniczę w niej od 1,5 miesiąca. Po każdej wizycie Ona pyta mnie jak było i czy juz teraz wszystko będzie OK - ale nie jest OK. Bardzo często mnie strofuje - wiem, że ma do tego prawo, ale ja się często czuję jak trenowany piesek, a ja Ją tak bardzo kocham i tak bardzo próbuję się zmienić, bo wiem, że ją nudzę swoim żałosnym zachowaniem. Wiem, że nadskakuję Jej cały czas, najchętniej odgarniałbym przed nią powietrze, żeby nie stawiało jej oporu. A jednak wiem, że jestem egoistą, bo bardzo chcę, żeby poświęcała mi więcej czasu, że by była czasem cieplejsza. Boję się, że ją stracę. Jak jest mi bardzo źle to dzwonię do niej (jak Jej jest źle to też do mnie dzwoni) i wtedy często proszę Ją o spotkanie - wtedy Ona odpowiada, że np. w poniedziałki się nie spotykamy (taką ustaliła zasadę) i zaplanowała sobie pobycie w samotności i nie mam mowy o spotkaniu i że muszę sobie jakoś sam poradzić. Przepraszam za moj chaotyczny post, ale nie potrafię usystematyzować myśli. Bardzo cierpię, gdy Ona obiecuje, że zadzwoni i nie dzwoni a gdy ja dzwonię, to Ją to irytuje. Postanowiłem dać jej oddech i nie narzucać swojej osoby. Chcę, żeby poczuła całkowitą wolność i niezależność i ... żeby może zatęskniła(?) Zrobie dla niej wszystko i jestem dla niej 24/7 i nie wyobrażam sobie bez Niej życia. Chciałbym, żeby się czuła ze mną lepiej, tylko boję się robić jej niespodzianki, bo czasami ją to irytuje, a ja boję się już próbować ją zaskakiwać.
Bardzo proszę o pomoc. Wiem, że Wy, kobiety, jesteście bardzo mądre, tylko nam, facetom, trudno czasami zrozumieć Wasze potrzeby i robimy wszystko na opak. Ja z jednej strony chcę być dla mojej narzeczonej najlepszym facetem na świecie, ale czym więcej się staram, tym staję się bardziej żałosny, ... a niestaranie się rujnuje mnie wewnętrznie.
Proszę o pomoc.