Natrętna,przykra myśl...

Witam,

długo zastanawiałem się, aby opisać swój problem na tym forum, aż w końcu się zdecydowałem i liczę, że nie zostanę wyśmiany a otrzymam słowa otuchy i wskazówki - jak sobie poradzić z moim "problemem".

Jestem od 10 miesięcy w związku ze wspaniałą kobietą.Dzieli Nas pewna odległość, ale nie jest to wielka przeszkoda - widzimy się codziennie na skype po kilka godzin dziennie, praktycznie mamy kontakt ze sobą przez cały dzień. Za dwa miesiące będziemy ze sobą niemal całe wakacje. I jest Nam ze sobą naprawdę wspaniale. Niedawno pojawiła się u mnie przykra myśl, otóż...

Na początku może zaznaczę, że od początku marca leczę się farmakologicznie z depresji. Psychiatra powiedział, że natrętne i przykre myśli są czymś "normalnym" w tym stanie zdrowia psychicznego, ale pozwólcie, że opiszę co mam na myśli...

Mam 21 lat, i z natury zawsze byłem samotnikiem - stronię od ludzi, unikam wszelkich imprez i większego towarzystwa. Nie mogę o sobie powiedzieć, że jestem typowym "chudym, okularnikiem w szelkach siedzącym całe dnie przed komputerem", bowiem dbam o formę fizyczną, często spaceruje na świeżym powietrzu i staram się żyć po prostu zdrowo. Z natury jestem wrażliwy, wręcz delikatny, lecz nie jestem typem człowieka, który "daje sobie w kaszę dmuchać", bo w razie zagrożenia potrafię się postawić i "pokazać kły". Ot taki samotnik. Ale do czego zmierzam...Po prawdzie, nigdy nie byłem w poważnym związku,(pierwszy "związek" to była raczej kilkuletnia toksyczna znajomość kiedy byłem młodym nastolatkiem) a co za tym idzie - jeszcze nigdy nie współżyłem z kobietą.
Moja Kobieta była kilka lat temu z człowiekiem - jakby to ująć - po prostu złym. Wiecie - człowiek zły - sprawiający same przykrości i taki co potrafi brać, a od siebie nic nie dawać i jeszcze obwiniać o to drugą stronę.Wprowadzający niezgodę i truciznę. Moja Kobieta kilka razy współżyła z tym człowiekiem, ale jak sama się przyznaje - nigdy nie szczytowała, bo zapewne robiła to pod przymusem...ten człowiek nawet obrzydził jej podejście do tych spraw. Kilka dni temu zapytałem z ciekawości, czy był między nimi seks oralny - wiecie, natrętne myśli nie dają człowiekowi spokoju, nie można się na niczym skupić,bo męczą, męczą i owijają Cię tymi lepkimi łapami...i Moja Kobieta przyznała, że owszem był - i nie wiem dlaczego, ale bardzo mnie to dotknęło. Tak, widzę wasz lekceważący uśmiech... Ale dla mnie to nie jest wcale przyjemne, gdy nachodzi mnie co kilka chwil codziennie obraz ich razem w takiej sytuacji... Po prostu doznaję pieczenia w brzuchu z nerwów, oraz smutku. Staram się myśleć w sposób, taki jak Ona mnie pociesza - że to było bardzo dawno, że to nie ma dla Niej żadnej wartości, nie wspomina tego,że teraz się brzydzi tego, zwłaszcza tego człowieka który zjadł jej tyle nerwów i zdrowia, że szczerze żałuje, że nie zaczekała z tym na mnie i że obaj wiemy że się zmieniła (obaj się zmieniliśmy na lepsze tak naprawdę)...i ja Jej wierzę, oczywiście. Ufam Jej bezgranicznie, i również wiem, że mówiąc o tym mogę ją ranić, ale my zawsze sobie mówimy wszystko wprost, nie okłamujemy siebie i pomagamy sobie tymi słowami/rozmową. Wyobraźcie sobie, że pracujecie, jesteście skupieni na pracy lub myślach o czymś innym - dajmy na to - filmie. Przypominasz sobie fabułę, i nagle jak kometa taki obraz wpada do głowy na sekundę i ulatuje. I co - pozostawia po sobie smutek i pieczenie w brzuchu...tak jakbym nie mógł się pogodzić, że tak podły insekt (bo tego człowieka inaczej nie da się nazwać) mógł doznawać przyjemności od kogoś tak dobrego jak Ona. Ta myśl/obraz/wizja - nazwijcie jak chcecie, po prostu mnie rani...a wiem, że przecież ludzie tak do tego nie podchodzą. Nie wiem, czy to przez fakt, że jestem w depresji - taka myśl mnie nachodzi i rani. Naprawdę nie wiem.Chciałbym po prostu podejść do tego inaczej, staram się na wszelkie sposoy, i czasami jest lepiej, na kilka godzin, a potem ta myśl nagle znowu wpadnie do głowy - i to pieczenie,kłucie z nerwów...Podejrzewam, że mogę też tak myśleć ponieważ na nikim mi tak nie zależało jak na Niej, i chciałbym dla Niej samego szczęścia. Wiem, brzmi to wszystko może śmiesznie i absurdalnie, ale dla mnie to jest naprawdę dyskomfort i powód do smutku, którego przecież nie chcę. Ludzie czasami specjalnie się dołują, bo to lubią - a ja się cieszę z każdej chwili kiedy łapie się na pogwizdywaniu pod nosem piosenki, bez uczucia chaosu w głowie i przykrych obrazów, bez smutku...bardzo proszę o wyrozumiałość, bo naprawdę liczę na Waszą pomoc.Może ktoś miał podobną sytuację? Proszę opisywać wszystko. Z góry dziękuję i pozdrawiam,

T.