nie daję rady

Witam wszystkich.
Bardzo proszę o wypowiedzi i kobiety i mężczyzn.
Od 6 lat jestem mężatką.Znamy sie z mężem od 10 lat.
Pierwsze 4-ry lata,to był związek na odległość.Spotykaliśmy się średnio raz na miesiąc(jeden weekend).Było fajnie.Tzn.Uważałam,że jestem dobrze traktowana,że mój "luby" ma lepiej poukładane w głowie od pozostałych chłopaków itd.
Po ślubie nie zamieszkaliśmy razem(sprawy zawodowe bardziej jego niż moje).Po trzech latach po ślubie w końcu przeprowadził się do mnie z wielkimi oporami.Po upływie niecałych 6 miesięcy( ) usłyszałam,że wraca na "stare śmieci",bo tutaj nie chce żyć(wielokrotnie jeszcze przed ślubem ustalaliśmy,że to on przeprowadzi się w moje rodzinne strony,bo jemu podobno było obojętne gdzie będziemy mieszkali,a ja wolałam zostać w rodzinnych stronach).Oczywiście powrót "na stare śmieci" oznajmiał to z krokodylowymi łzami.
I z dnia na dzień wyjechał.Ja spóźniałam się w ten dzień już prawie 2-a tygodnie,więc wiedział,że mogę być w ciąży.Stwierdził,że jak przeprowadzę się do niego,to będziemy razem,a jeżeli nie to "trudno".Przez miesiąc nawet nie zadzwonił.Po tym czasie wsiadł w samochód i przyjechał."Dogadaliśmy się".W ciągu pół roku pozamykałam swoje sprawy i przeniosłam się do niego.
Obecnie od trzech lat sytuacja jest dla mnie tragiczna.We wszystkch decyzjach niby uczestniczę.Ale jeżeli na starcie podejmowania decyzji on uważa inaczej niż ustalimy to na koniec,to i tak załatwia to po swojemu.Po fakcie robi wielkie oczy twierdząc,że właśnie tak ustaliliśmy jak to załatwił.A to nie prawda!!!Lub,że zapomniał,że rozmawialiśmy na ten temat.
W sierpniu zeszłego roku wyprowadziłam się z myślą,że wszystko zamykam.Strasznie się kłóciliśmy(i tak jest po dziś dzień).Ale wróciłam,bo stwierdziłam,że może nie dokońca jestem obiektywna.Przecież na związek pracują dwie osoby,a nie jedna.przyjęłam,więc,że nalezy uznać,że pewnie prawda stoi po środku.Postawiłam warunek,że mamy chodzić do poradni małżeńskiej.Zgodził się.Byliśmy na trzech spotkaniach,a później się ciągle okazywało,że "zapomina" o terminach.Obecnie go zmusiłam(dosłownie) i chodzimy.Ale on mimo,że wychodzą tam i moje i jego winy,to widzi i podkreśla tylko moje.Swoich nadal nie widzi!!!I nic z nimi nie robi!!!I uważa,że terapia i tak nie pomoże,bo on "nie wierzy w takie terapie".Pan i władca!!!To co on uważa jest prawdziwe i nie dopuszcza do siebie,że nie jest omnibusem.A po drodze ma kolejne wpadki z "olewactwa" mnie.
I problem polega na tym,że się łudzę.Że jestem D... Wołowa i nie potrafię odejść.I nadal spełniam jego kolejne ,"jak zrobisz,to i to,to zobaczymy,czy ja zrobię to co ty chcesz ode mnie".I ja spełniam,a on "nie pamieta" umowy.(sic!)
I ciągle tylko pracuje.Nawet fakt,że to uniemożliwia nam wspólne spędzanie czasu nie jest argumentem,bo stwierdza,że jak się kłócimy,to po co mamy wspólnie spedzać go więcej.A w/g niego,to kłócimy się przeze mnie,bo powinnam sie zamknąć i nie narzekać.Bo,że mi coś nie odpowiada i źle się czuję w takim związku,to wina mojego dziwnego podejścia do życia i
charakteru.
A nasze "wspólne spędzanie czasu" polega na tym,że robimy to na co on ma ochotę.Tzn.jedziemy na basen do którego ja ze względów zdrowotnych nie mogę wejść.Albo coś majsterkuje,a ja w pokoju obok czytam książkę.Itp.
To ja się pytam,jak na bazie czegoś takiego mamy zbudować normalny związek,jeżeli nasz czas "wspólny",to tak naprawdę załatwianie innych obowiązków niż praca.
Załamka Bo nawet takie wyjazdy na basen to "od święta".I to też moja wina.Bo nam sie nie chce ruszyć przeze mnie!
Kończąc.
Co ja robię źle?Bo już nie wiem.A tak żyć się nie da.Od pracy do pracy.Od obowiązku do obowiązku.Od kłótni do kłótni.A jak próbuję z nim coś na spokojnie ustalić i "ustalamy",to słyszę,że mu narzucam,a on nie bedzie żył tak jak ja mu narzucam
I na koniec i tak robi po swojemu,bo NIE PAMIĘTA,ŻE USTALILIŚMY INACZEJ.
Że głupia jestem,to już wiem.Ale co dalej?
I jeszcze jedno.To co na początku lubił we mnie teraz mu przeszkadza.Gadulstwo(kiedyś uwielbiał),więc mam milczeć,wesołe podejście do życia-bo teraz to jest niepoważne i powoduje,że jestem niepociągajaca jako kobieta.Itd.A kiedyś podobno właśnie też te cechy go pociągały.Dziwne.On się nie musi zmieniać na lepsze(chociaż na zbliżone do tego co kiedyś),a ja muszę udawać kogoś innego.
Zapomina o wszystkich moich/naszych uroczystościach.Jak po łzach dostanę kwiatka,to święto narodowe.I i tak słyszę,że dla niego to nie jest ważne,więc w czym sprawa?Bo,że dla mnie jest,to oznacza,że ja jestem dziwna.Ale jak z okazji jego urodzin dostaje prwzent,czy kwiaty w pracy,czy ode mnie,to jest tak jak ma być.