Nie potrafię być szczęśliwa... :(

Piszę tu, bo nie mam przyjaciół, ani rodziców, ani nikogo z kim mogłabym szczerze porozmawiać. Mój problem polega na tym, że nie potrafię być szczęśliwa, nie wiem już jak. Może zacznę od początku? Jestem moim chłopakiem 3 lata - mieszkamy razem. Prawie 2 lata już minęły od czasu kiedy zdradził mnie i rozstaliśmy się. Nie byliśmy razem przez 3 miesiące.(mieszkaliśmy wtedy za granicą). W tym czasie poznałam kogoś, też był Polakiem. Spotkaliśmy się kilka razy... Ale Mojego dalej kochałam, a on żałował tego co zrobił, przepraszał, chciał 2 szansy... W końcu po 3 miesiącach przełamałam się i wróciliśmy do siebie. Przez długi czas było super, byliśmy prawie tak szczęśliwi jak dawniej... Oczywiście ten drugi był rozczarowany moim zachowaniem i nie potrafił zrozumieć jak mogę chcieć być z kimś kto mnie tak zranił... Kontakt nam się urwał całkiem. Rok temu wróciliśmy do kraju i niby dalej jesteśmy razem, ale... No właśnie. Ale jak w piosence Brodki "znam cię na pamięć". Jesteśmy jakby z przyzwyczajenia, dużo się kłócimy, widzimy w sobie chyba więcej wad niż zalet... Już kilka miesięcy nie słyszałam słów "kocham Cię". Ponadto ja się do dziś nie umiem w kraju ponownie zaaklimatyzować. Od kilku miesięcy zaczęły mnie dręczyć myśli o tamtym drugim. Rozmawiałam z nim raz na gg... dowiedziałam się , że poznał fajną dziewczynę, że wrócił do pl, że mieszka z nią i jest szczęśliwy I w ogóle widzę, że to fajny i odpoweidzialny facet,, taki do życia, nie to co mój..... Co dzień mnie dręczą myśli pt "co by było gdyby" - gdybym wtedy nie wróciła do Mojego...? Staram się o tym nie myśleć, ale nie potrafię... Czasem tak głupio myślę... że gdyby tamtemu nie wyszło z dziewczyną to... co właśnie?? Co ja bym do cholery zrobiła?? Właściwie to mojego też kocham. Mam 26 lat i problemy jak dziecko. Ale niszczy mi to psychikę. Jestem co raz bardziej zagubiona i nieszczęśliwa. Zapędziłam się w kozi róg :( :( eh... już mi lepiej, że to z siebie wyrzuciłam...Choć tak bez ładu i składu...