Nie wiem już co zrobić

Nie mam z kim porozmawiać o tym - kompletnie nie mam nikogo. Ponad pół roku temu poznałam chłopaka, zaczęliśmy się spotykać po 2 miesiącach. Na początku było bardzo pięknie, on często wysyłał mi mmsy, kartki własnoręcznie robione w programie graficznych. Jednak często się o byle co kłóciliśmy. Najczęściej o byle jaką bzdurę, ponieważ on zawsze ma przeciwne zdanie niż ja. W konsekwencji często go obrażałam, raniłam. Wakacje spędziliśmy pięknie, ale wszystko z czasem ostygło. Raz w życiu dał mi kwiaty na samym początku, teraz twierdzi że nie wie czemu mi je dał. Ubzdurał sobie, że mi się nie podobały i już nigdy kwiatów nie dostałam. Wielokrotnie żegnaliśmy się i na drugi dzień przepraszaliśmy. Na początku on mnie też przepraszał, teraz już tego nie robi. Od ponad miesiąca stwierdził że on nigdy mnie nie kochał i nigdy między nami nic nie będzie. Boli mnie to bardzo, ponieważ zawsze się przytulaliśmy, braliśmy za ręce. Otoczenie utwierdzało mnie w tym, że on widać że jest zakochany. Mimo to zawsze to negował. Tłumaczyłam mu że zwykłej koleżanki nie trzyma się za rękę i nie spotyka tak często. On codziennie pisał z samego rana, ale od jakiegoś czasu te smsy nie są już tak ciepłe. On ostygł, stał się trochę chłodny. Wczoraj miał być ładny dzień. Przyjechał i jak zawsze po spotkaniu pisał, że mi za nie dziękuję, tak teraz od miesiąca jak mantrę powtarza że nic nie będzie, że jest źle i źle. Nie potrafi się otworzyć, bo gdy to robi to ja go ranię - tak stwierdził. Wczoraj gdy chciałam się do niego przytulić odsunął się ode mnie. Stwierdził że nie chce mi dawać złudnych nadziei. No ale mimo to on ciągle pisze. Ja nie chcę tej znajomości zniszczyć, zbyt wiele ładnych chwil przeżyliśmy. Wiele osób mi mówiło zawsze, że on jest zakochany tylko sam o tym nie wie. Na pewno nie jest konsekwentny. On by chciał pozostać tylko w przyjaźni, w kółko powtarza że nic więcej nie będzie. Ale z drugiej strony wydaje mi się, że on na zapas już jak prorok wie co będzie w przyszłości. A skąd ma wiedzieć? Bogiem nie jest. Uczucia przychodzą po latach. On nie znajdzie nikogo innego, jak również i ja bo oboje jesteśmy tego samego pokroju. Ja tylko chciałabym by było tak jak zawsze (obojętnie jakby tą relację nazwać). Przecież było tak miło, nie wiem czemu on taki depresyjny się stał. Wiem, że go często zawodzę, ranię, obrażam. Staram się jak mogę, by się zmienić, by było dobrze. Ale wczoraj poczułam się odtrącona gdy chciałam się przytulić a on się odsunął, bo stwierdził że rozmawiał z kimś i ktoś mu tak doradził. Spotkania uważa że się spotykamy bo ja go o to proszę. Ale on rozum ma i zawsze odmówić może!!! Mimo to przyjeżdża. Nie rozumiem go. Jego słowa a zachowania są sprzeczne same w sobie. Nie wiem, już co myśleć. To nie jest normalne. Ale nie chcę niszczyć tej znajomości. Przecież moglibyśmy się spotykać jak dotychczas, nie wiem tylko czemu od nie chce już takich gestów. Nie znam się na mężczyznach. Ale to przykre. Z nikim nigdy się tak nie spotykałam, nie miałam nigdy kogoś tak bliskiego. Nawet dziś twierdzi że jestem dla niego kimś więcej niż zwykłą koleżanką, ale z drugiej strony neguje że moglibyśmy kiedyś być razem. Może znajdzie się tutaj ktoś kto psychologicznie zrozumie moją sytuację, wesprze (a nie zdołuje jeszcze bardziej) i poradzi coś. Jest to bardzo bardzo trudne. Nie chcę by to się tak skończyło. Nie wiem, czy to jest normalne że on nie widzi przeszkód by dalej się spotykać. Ale tez nie wiem, jak te spotkania będą. Czy dalej będzie uciekał jak go będę chciała przytulić? On chyba się boi mi okazywać jakieś uczucia. Dlatego już jego smsy też nie są tak ciepłe. Jakby go kto z boku zobaczył, to faktycznie mógłby stwierdzić, że on by w ogień za mną skoczył. Bo uczestniczy w każdym moim hobby. Jest taki, jak nikt. Drugiego takiego ze świecą szukać. Ale stał się taki trochę jak słup soli. Dla mnie jak do kogoś jadę i miło spędzę czas, to nie piszę mu zaraz po spotkaniu takich przykrych rzeczy, że nic nie będzie. Tak jakby nie dostrzegał dobra w naszej znajomości, tylko same złe chwile. Sam wielokrotnie mówi że już nie wierzy w tą znajomość że będzie dobrze i że kiedyś będziemy razem. Już nie wierzy. Myśmy się poznali na takim portalu i na początku też mi to przeszkadzało że jeździ stamtąd na jakieś spotkania grupowe żeby sobie po prostu z ludźmi miło spędzić czas. Po pewnym czasie wycofał się z tego portalu, bo stwierdził na początku że nie ma czasu. Mnie to dało do myślenia. Potem stwierdził że dlatego że ja tego nie chciałam. Zatem jakoś się liczę dla niego. On jest zraniony i boi się otworzyć tak jak na początku bo widzi że się kłócimy. Ale ja bym chciała by dostrzegł też dobro w tej znajomości. Pięknie było, jak kiedyś do niego przyjechałam i zostałam na noc (bez żadnych podtekstów!!). Oboje jesteśmy bardzo wierzący, nie chodzimy na dyskoteki, siedzimy w domach. Zostałam na noc, żeby nie musieć prędko wracać, żebyśmy mogli spędzić ze sobą czas. Niestety on dla odmiany nie chciał u mnie zostać. Chodzi tylko o ten czas na dojazdy (mieszkamy daleko od siebie). Na początku mówił że mama się nie zgodziła, ale mnie sie teraz wydaje ze nie chce zostać, by mi nie robić nadziei. No właśnie nie robić nadziei, ale przecież jednak dalej pisze, dzwoni. Pogubiłam się już w nim.