obsesja

Może zacznę od początku. Wraz z moim narzeczonym zapisaliśmy się do jednej szkoły aby więcej czasu spędzać razem ale do innych klas bo mamy ukończone inne szkoły. Tam w klasie poznał nowe koleżanki. Jednocześnie zaczęliśmy więcej myśleć o ślubie. Ja byłam jego pierwszą partnerką w łóżku i bałam się, że może po ślubie przejdzie mu przez myśl jak to jest z inną kobietą. Chcąc to sprawdzić powiedziałam mu, że może przespał by się z inną. Ale on powiedział, że kocha tylko mnie i nie chce. Więc ja dumna i szczęśliwa zostawiłam ten temat. Któregoś razu zaczęłam sprawdzać mu pocztę i gg ale wszystko było w porządku, jednak zapomniałam o telefonie. I to był mój wielki błąd. Pewnego dnia jechaliśmy do znajomego. Kiedy wracaliśmy ktoś puścił mu strzałkę. W panice zobaczył kto to i schował telefon do kieszeni. Trochę mnie to zmartwiło. Kiedy wróciliśmy do domu spytałam się gdzie ma telefon bo chciała bym na chwilkę zobaczyć. Wtedy on powiedział, że został w samochodzie. Na szczęście miałam drugi kluczyk więc wpadłam na pomysł, że wyjdę z psem i sprawdzę go. Kiedy trzymałam już w ręku telefon i patrzałam na połączenia nagle ktoś wyrwał mi telefon. Okazało się, że to on. Jedyne co tam znalazłam to jakiś numer, który dzwonił w nocy parę dni wcześniej. Poszłam do domu a on razem ze mną. Podchwytliwie się spytałam czy nie chce mi czegoś powiedzieć. No i powiedział. Odpowiadał na każde moje pytanie. Przespał się z koleżanką z klasy o 14 lat starszą. Na drugi dzień przeniosłam go do innej grupy a później topiłam swój żal w wódce. Gdy byłam już pod wpływem alkoholu zadzwoniłam do niej okazało się, że mieli troszkę inny scenariusz tego zdarzenia, ale fakt był taki – spali razem. On przepraszał, żałował, mówił, że nie chce mnie stracić. Ja uległam, nie potrafię bez niego żyć. Moje „wewnętrzne ja” mówiło mi, że teraz niczego mu w łóżku nie zabraknie, choć prędzej też nie mógł narzekać. Myślałam, że wszystko będzie dobrze, ale chyba się myliłam. Tzn z nim jest wszystko ok. do tej pory mnie przeprasza. Ale ja nie mogę zapomnieć. Niedawno dowiedziałam się jak ma na nazwisko, adres, datę urodzin. Potem znalazłam ją na „naszej klasie” i to był definitywny mój błąd. Popadłam w obsesje już po tym zdarzeniu, ale teraz to już w ogóle nie mogę dać sobie rady z samą sobą. Jak chcę z nim o tym porozmawiać to się wkurza, że znów do tego wracam. Czasem mam takie chwile, że wyobrażam sobie ich w łóżku jak to robią. Wiem, że to chore. Tym bardziej, że ja też go kiedyś zdradziłam i też mi wybaczył i zapomniał. Co najgorsze czasem zdarza mi się powiedzieć coś do niego z aluzją o niej albo po prostu mu dowalić tak po chamsku. Teraz już w ogóle zrezygnował ze szkoły mówiąc, że nie chce żebym się martwiła, że ją spotka na korytarzu itp. Ale ja nadal tam chodzę i jak ją widzę to krew mnie zalewa. Zchrzaniłam jej opinie - tyle tylko się odegrałam, ale to chyba jeszcze bardziej podburzyło moją agresje. Wiem, że przez takie sytuacje chcące się odegrać na niej stawia mnie w świetle niedojrzałej dziewczyny, i wiem również że częściowo wygrałam bo on jest ze mną.

Co mam zrobić aby już więcej o niej nie myśleć i żyć szczęśliwie w związku?