Odszedł bo ma problemy ze sobą

Moja historia zaczęła się ponad trzy lata temu, w chwili kiedy poznałam swojego męża. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Od dnia poznania nie rozstawaliśmy się nawet na chwilkę, doskonale się rozumieliśmy, we wszystkim mieliśmy podobne zdanie...para idealna. Żadnych kłótni, wspólne zainteresowania, wspólnie spędzany czas. Tak trwaliśmy ze sobą ponad dwa lata, na dobre i na złe. W październiku ubiegłego roku zaszłam w ciążę, oszaleliśmy ze szczęścia. Dziewięć miesięcy przygotowań do narodzin córki. W czerwcu na miesiąc przed narodzinami naszej córki wzięliśmy skromny ślub, a w lipcu pojawiła się nasza kochana Nastka. Byliśmy tak szczęśliwi. Mąż pomagał mi we wszystkim, nie bał się dziecka, kąpał, przewijał, miałam we wszystkim wsparcie....do maja tego roku. Ze względu na nasze zamieszkanie w pobliżu morza, mąż każdy sezon wakacyjny pracuje na wybrzeżu. Od maja do końca sierpnia jesteśmy osobno, to znaczy oczywiście widujemy się, bo dzieli nas 90 kilometrów, ale nie codziennie. Poprzednie sezony nie przynosiły zmian w naszych relacjach, ja przyjeżdżałam do niego, on co kilka dnie przyjeżdżał do nas do domu. W tym roku to się zmieniło. Nie wracał do domu, rzadziej dzwonił, jeśli już to pisał sms`y, kiedy ja pojechałam z małą na tydzień nad morze to już po trzech dniach odesłał mnie do domu pod pretekstem braku dla nas czasu z powodu pracy. Aż pewnego dnia otrzymałam sms`a, że wszystko się w nim wypaliło, że jest bez uczuć, że mnie nie kocha, nawet nie lubi i między nami wszystko skończone. W tamtej chwili umarłam, dzwoniłam do niego, pisałam, błagając o to żeby tego nie robił, żeby nas nie zostawiał i spotykałam się ze stanowczym NIE. Nie dla nas, nie dla naszego związku. Przestałam normalnie funkcjonować, przestałam jeść, żyłam na kawie i papierosach, nie śpiąc, a moje dni upływały na przygotowywaniu posiłków dla małej. I dalej dzwoniłam, żeby porozmawiać, żeby zrozumieć. Któregoś dnia zawiozłam małą do rodziców i pojechałam do męża, żeby porozmawiać. Był to wieczór i to co zastałam przeszło moje wszelkie oczekiwania. Okazało się, że mąż każdy wieczór spędza w lokalach na zabawie z kolegami, piciu alkoholu i zażywaniu narkotyków. Potraktował mnie tak strasznie, że nawet najgorszemu wrogowi tego nie życzę. Usłyszałam tyle słów, na które nie zasługuję i zwyczajnie stamtąd uciekłam. Na drugi dzień zaczęło się przepraszanie, przyznał się do wszystkiego i stwierdził że się pogubił, że mają na niego zły wpływ koledzy. Obiecywał poprawę i prosił, żebym mu wybaczyła. Zgodziłam się na powrót do domu pod koniec sierpnia. I wrócił, na miesiąc, przed wczoraj się wyprowadził bo stwierdził, że nie chce mi robić więcej przykrości i że ma problemy ze sobą. Tyle złych emocji między nami, nie umiem zapomnieć, wybaczyć choć się starałam.Zrobił się wybuchowy, ubliżał mi dość często za co później przepraszał. Nie wiem co dalej, nadal go kocham ale nie potrafię być z nim tak jak kiedyś, on zresztą też. Co zrobiłam źle? W czym tkwi mój błąd? Przecież nie zmuszałam go do tego, żeby cały swój wolny czas spędzał ze mną, nie zabraniałam spotykania się z kolegami, to był jego wybór. Rozstaliśmy się a ja nie wiem czy umiem bez niego żyć. Czas goi rany ponoć, tylko jak długo wytrzymam to cierpienie...........