poczucie winy.

30.08.2011 10.31Michała poznałam na czacie, ja tu siedziałam z nudów, on także, niby nic ale rozmowa przekierowała się na życie osobiste. Wymiana zdjęć. Ja wtedy byłam już wolna, rozstałam się jakiś czas przedtem z facetem, a on hmm żonaty, dwoje dzieci. Mówił, że nie układa im się... Wymieniliśmy się gg, pisaliśmy codziennie po parę godzin. Aż w końcu zaproponował spotkanie. Na samym początku miałam obawy, ale doszłam do wniosku, że co mi szkodzi.
Pierwsze, drugie, trzecie spotkanie, wspólne wyjazdy. Mogliśmy gadać o wszystkim, wspólne zainteresowania, pasje. Słowa "kocham Cie" skierowane w moja stronę. Dobrze to trwało ponad rok. Michał bym super, czuły opiekuńczy, niczego nie żądał, zawsze czekał na mój ruch, i to że poszłam z nim do łózka to bym mój pomysł. Wtedy na sadziłam, że będę chciała czegoś więcej. Aż pewnego dnia doszłam do wniosku, że czegoś mi brakuje, że nigdy nie będziemy szli ulicą trzymając się za ręce, wchodzić i wychodzić z kina razem, że nigdy z nim nie stanę na ślubnym kobiercu, że nie poznam jego rodziców, siostry. Tylko te skradzione, wydarte chwile.
Wieczorem na spotkaniu powiedziałam, że chce się rozstać. Mówił, że jestem dla niego wszystkim, że mnie kocha, szczerze ja też kochałam. Pierwsza nasza kłótnia... Wtedy wykrzyczałam mu prosto w twarz, że nigdy tak naprawdę nie będzie mój... Że to nie ja go witam jak wraca z pracy, że nie założymy rodziny. Popłynęły mi łzy, nie myślałam, że będzie mi tak ciężko. Wtedy mnie tak mocno przytulił, szepnął do ucha, że nie pozwoli mi odejść, że jestem dla niego wszystkim, że żona dla niego nic już nie znaczy, że zależy mu wyłącznie na mnie. Zaczęliśmy się całować, po wspólnie spędzonej nocy, rano szepnął mi do ucha, że chce być ze mną, że się z nią rozwiedzie. Ale szczerze powiedziane w tym wszystkim chodziło wyłącznie o to, ze źle się czułam w stosunku nie do jego żony, tylko do jego dwóch synów, którym kradłam ojca...
30.08.2011 19.55 Zerwałam, zobaczymy co będzie...