podwójne życie

Widzę, że głównie piszą tutaj osoby opuszczone przez najbliższych, które cierpią po stracie kogoś ważnego. Moja historia jest trochę inna, może trochę przydługa (nie da się tego skrócić), ale jeżeli ktoś ma dość cierpliwości na przeczytanie wszystkiego to będę wdzięczny…
Jestem 10 lat po ślubie, mam dwójkę dzieci (3 i 6 lat). Trzy lata temu zaczęły się ze mną dziać jakieś dziwne rzeczy: panicznie zacząłem bać się utraty pracy i środków do życia. Doszło do tego, że rano po wstaniu wymiotowałem ze strachu. Dodam tutaj, że w mojej branży jestem raczej wysoko notowany i większość osób z tego kręgu powinna mieć o wiele więcej powodów do stresu. Znajomy polecił mi wizytę u psychiatry. Dostałem prochy, które trochę mnie wyciszyły i zacząłem psychoterapię. Po kilku spotkaniach kiedy mój „świrus” zapytał: „Czego w życiu nie da się zmienić?” odpowiedziałem obok kilku rzeczy, całkiem mechanicznie: „małżeństwa”. Od tego się zaczęło. Zacząłem sobie uświadamiać tragiczną prawdę. Moje wyobrażenie miłości kompletnie zaczęło rozmijać się z tym co mam w życiu. Wyszło na jaw, że decyzja o małżeństwie została podjęta pod wpływem silnych uczuć negatywnych: bałem się samotności po nieudanym wcześniej krótkim związku i uważałem, że „nic lepszego już nie spotkam”. Na usprawiedliwienie powiem, że nie byłem tego świadom, czułem jedynie że w dniu ślubu powinno być jakoś inaczej. Zwalałem to jednak na stres. Reasumując krótko ten wątek: moje decyzje życiowe, dotyczące także małżeństwo, obarczone były ciągłym lękiem przed niepowodzeniem, chociaż tak naprawdę mógłbym sięgać dużo wyżej (nie chodzi o to, że moja Żona jest osobową o małej wartości, chodzi o to jedynie że w moich oczach jest nie dość atrakcyjna).
Ostatnie dwa lata, zacząłem mierzyć się z myślą o zorganizowaniu sobie „drugiego życia” jako jedynego lekarstwa na dręczące mnie problemy. Nie mieściło mi się to jednak w głowie. Działałem nieustannie pod wpływem silnego poczucia winy, że okłamuję co do uczuć siebie i żonę, krzywdząc tym samym swoje dzieci. Mój terapeuta stwierdził, że gorzej ukrywać fakt nie kochania kogoś, niż być przez kogoś nie kochanym. Dodam tutaj, że każda moja decyzja tak wcześniejsza jak i późniejsza była podejmowana w 100% przeze mnie- on mi niczego nie narzucał. W kwietniu tego roku pojawiła się „na horyzoncie” bardzo atrakcyjna dziewczyna. Od dwóch miesięcy korespondujemy stale, kilka razy spotkaliśmy się i kochaliśmy. Seks jest wyśmienity, ale poczucie winy rujnuje cały mój dobry nastrój. Nie czuję kompletnie stabilności w życiu, nie wiem czego chcę i nie jestem w stanie przewidzieć do czego to prowadzi. Jednak zrezygnować z romansu to cofnąć się do punktu wyjścia, w którym nie czułem się szczęśliwy.
W tym miejscu muszę opowiedzieć też trochę o mojej Żonie. Bardzo ją szanuję. Jest dobrą matką i potrafi być przyjacielem (którego okłamuję). Kocha mnie. Z drugiej strony 3 lata w domu z dziećmi podcięły jej skrzydła. Nie stara się być już dla mnie atrakcyjna, skoncentrowała się wyłącznie na dzieciach. Fakt, że nie przynoszę „kwiatków”, jednak nie pamiętam kiedy zrobiła coś dla mnie spontanicznie. Jeżeli chodzi o seks, jest beznadziejnie. Przez ostatni miesiąc starałem się ją testować; tak się złożyło że nie spotykałem się z moją kochanką, ponieważ przyjechał z zagranicy jej mąż i nie było możliwości, więc pomyślałem że to dobry czas żeby „odbudować” trochę nasze życie w sypialni z Żoną. Przeważnie jednak to ja jestem tym „namawiającym” i postanowiłem że tym razem zagram „takiego co może się powstrzymać” i zaczekam aż ona zacznie mnie namawiać. Miesiąc to naprawdę długo, a my jesteśmy po 30-stce więc u kobiet to czas duuużej aktywności. I co? I nic. Ona ani razu nic nie chciała. Przyznam, że pewnego razu o mało nie „pękłem”. Gładziłem ją po nodze i zero odzewu. Jednoczenie powziąłem decyzję, że nie będę się teraz masturbował. Po dwóch tygodniach miałem problemy ze snem, bo ciągle myślałem o bzykaniu. Pomyślicie, że wyglądam jak potwór i Żonie się nie chce? Otóż jestem byłym zawodowym sportowcem, mam 185 cm i w opinii wielu kobiet jawię się jako atrakcyjny typ. Bez fałszywej skromności sylwetkę mam taką jak kolesie z „Men’s Health”- takie są fakty bo nawet kiedyś miałem taką sesję fotograficzną, nie chwalę się, chcę oddać rzeczywistość taką jaka jest.
Moja kochanka potrafi całkowicie oddzielić życie prywatne od romansu. Może kochać się jednego dnia z mężem a potem ze mną mówiąc mi że nigdy nie była „z tak przystojnym gościem” (wydaje mi się, że jest przy tym szczera). Kiedyś odebrałbym ją jako psychopatkę, teraz realistkę. Uczę się od niej zabijania wyrzutów sumienia. Trochę lepiej już mi się to udaje, choć do niej mi daleko. Według mnie jest kilka wyjść z tej sytuacji, a żadne nie jest idealne. Przedstawię je w punktach poniżej:
- Zakończyć romans, wrócić do Żony i udawać przed sobą że się kochamy. W tym wariancie jednak mimo woli będę czekał „na prawdziwą miłość”, która raczej nie nadejdzie.
- Kontynuować romans i prowadzić podwójne życie. U kochanki rekompensować sobie niedostatki życia codziennego. Po zakończeniu romansu (które prawdopodobnie kiedyś nastąpi szukać sobie następnej kochanki).
- Rozwieźć się, rujnując przy tym życie Żonie a przede wszystkim dzieciom. Mamy czym się dzielić-mieszkanie dostaliby w całości, jednak obawiam się że Żona nie jest w stanie zapewnić dzieciom należytej egzystencji w sensie materialnym. Tak naprawdę nie wiem co ona by zrobiła, obawiam się nawet najgorszego (teraz od tego siedzenia w domu ma symptomy depresji-nawet namawiałem ją na leczenie).
Jak widać rozwiązania są trzy, wszystkie [Mod: pip-pip]. Jeżeli ktoś ma jakieś uwagi, refleksje itp. to bardzo proszę o odpowiedzi. Wolałbym nie być umoralniany bo tak jest najprościej i to może zrobić każdy. Zresztą kanony postępowania pozostają zawsze w relacji do norm społecznych obowiązujących w danym środowisku. U arabów i nie tylko posiadanie pięciu kobiet nie jest niczym złym, a to nie ja wybrałem sobie za miejsce urodzenia kraj katolicki (gwoli formalności: generalnie arabów nie popieram). Chodzi mi o znalezienie konstruktywnego wyjścia z sytuacji, w którym ani ja ani moja Żona nie palniemy sobie za kilka lat w łeb.