Pokłosie zachowań

Odnalazłem kolegę ze szkolnej klasy. Okazało się, że po wspólnym spotkaniu umieścił zdjęcie mojej żony na naszej klasie. Zażądałem, że skoro mi zabroniła umieścić zdjęcie, to żeby i jemu kazała usunąć. Obiecała mi, że powie mu jak przyjadą, bo się obrazi i nie przyjedzie. Obiecanki... powiedziała dopiero przed ich wyjazdem, i to po awanturze.
Podczas rewizyty zostałem kompletnie zaskoczony – gdy ja w innym pokoju porządkowałem komputer, moja żona poszła z nim do piwnicy. Poszła z nim do piwnicy mimo, iż wcześniej żalił się jej, że nie współżyje z żoną od siedmiu lat, że by przy niej poleżał i ogląda jej zdjęcie przed snem, a także to, że przysyłał jej na skype teksty erotyczne i grafikę pornograficzną. Reakcja żony podczas zbliżenia po powrocie zaskoczyła mnie, nigdy wcześniej ani później tak się nie zachowywała. Mieli przyjechać na moje urodziny. Zawarłem z żoną umowę, że trzyma go na dystans. Okazało się, że ten dystans, to przypadkowo przeze mnie usłyszane wysłuchiwanie wyznań, gdy patrząc sobie w oczy, sam na sam mówił, „a ciebie Basiu kocham”. Moja interwencja, że nie dość, że kręci przed nim biodrami, gdy on na czworakach swoją mimiką mówi – lizałbym ci nóżki, to jeszcze wysłuchuje jego wyznań zakończyła się tym, iż podeszła do mnie ze stwierdzeniem „ja tylko tańczyłam”... i wróciła do niego. Później siada z nim w przedpokoju na podłodze, a ja słyszę „kocham cię, kocham, daj buzi”... i doszłoby do całowanie, gdyby nie interwencja jego żony, którą za to chciał pobić wykrzykując „Ty jesteś nikim, nie to co Basia. Basię kocham”. A moja żona milczy. Następnego dnia wręcza jej zapalniczkę z breloczkiem serduszka i napisem „kocham cię, wszystko jest dla mnie”. Żona prezencik przyjęła z krótkim komentarzem... „o, serduszko”. Ja dla niej nie istniałem.. Po odjeździe „gości” na moje zwrócenie się do żony „co masz mi do powiedzenia” jedyną odpowiedzią było w milczeniu złapanie za torbę i wyjazd do siostry w Poznaniu Próbowałem szukać ratunku u mojej pasierbicy. Pasierbicy, którą opiekowałem się od czasu gdy miała dwa i pół roku, i nie robiłem żadnej różnicy między nią a synem, a która w tej sytuacji przez tydzień nie znalazła dla mnie jednej minuty. Mało tego, bo mimo, że udowodniłem kłamstwo i tak stała „murem” za matką. Stwierdziła, że przed nią też klękał i mówił, że kocha, a mąż na to nic nie mówił. Nie chce widzieć różnicy w publicznych wygłupach na poziomie głupiego nastolatka a wyznaniem sam na sam. Na moje słowa w głębokiej traumie, że skończę ze sobą usłyszałem – „rób co chcesz”. Do mnie zadzwoniła, że przychodzi dopiero w dzień przyjazdu matki i gdy ja wychodziłem do pracy, co odebrałem jako kpinę. Normalnym jest, że w tej sytuacji straciłem do niej zaufanie jakim ją do tej pory darzyłem. Rozmawiałem z żoną po załagodzeniu domowej atmosfery o tych okolicznościach i wówczas postawiłem pytanie, kto do kogo ma przyjść, ja do jej córki czy ona do mnie – ona nie ma sześciu czy szesnastu lat, tylko trzydzieści sześć. Zawsze przychodziła tylko do matki w drzwiach rzucając w moją stronę – hej. Nigdy nie weszła nawet na kilkanaście sekund do pokoiku zamienić kilka słów, czy zapytać o zdrowie. Sytuacja taka od rozmowy trwała przez rok, do czasu, gdy była u nas zaproszona koleżanka i grałem z nią w tysiąca popijając drinka. Przyszła córka, być może w drzwiach na korytarz mówiąc dzień dobry, i jak zawsze zaszyła się z mamą w kuchni. Przeszła tylko koło nas w milczeniu zobaczyć balkon, jak wygląda gdy położyłem płytki. Kiedy wyszła do domu, żona wpadła do nas z awanturą, że lekceważę córkę, że nie zaprosiłem ją na drinka. Kolejnym krokiem żony był podział pieniędzy i nie prowadzenia domu. Sytuacja, gdy córka przyszła do mamy nie mówiąc do mnie nawet dzień dobry i wplątując w to jeszcze dzieci, które zostały zabrane do pokoju i też się do mnie nie odezwały, odebrałem jako demonstrację pogardy. Następnym krokiem żony po miesiącu od podziału pieniędzy był wyjazd do siostry w Poznaniu. Zarzuca mi, że nie kieruję się sercem tylko rozumem, że jestem potworem ojcem i mężem. Czy nie udowodniłem jej, że żona może na mnie liczyć, bo gdy była w szpitalu to biegałem do niej z soczkami, odprawiałem dzieci do szkoły i gotowałem obiady, i to wszystko pracując na nockę w kopalni. Żona udowodniła mi, że na nią liczyć nie mogę – na operację serca do kliniki pojechałem sam, a żona zjawiła się u mnie dopiero wtedy, gdy po operacji już chodziłem i dawałem sobie radę. Wcześniej nie było komu poprawić mi poduszkę czy przynieść protezy, żebym mógł zjeść.
Reasumując – nie ufam już żonie.