Potrójna zdrada-niemożliwe-mnie się przydarzyło...pomocy...

Witam Wszystkich Forumowiczów.
Jestem "nowa",zaglądam tu od jakiegoś czasu i w końcu zdecydowałam napisać.
Postaram się zwięźle choć to zawiła historia.
Jestem,a właściwie byłam z moim chłopakiem 1,5 roku,cudowny,dobry,pracowity,odpowiedzialny,miłość od pierwszego wejrzenia.
Po 3 miesiącach zdecydowaliśmy się zamieszkać razem.
Minęła euforia,nastało zwykłe życie,zakupy,obiady,choroby itp.
Były kłotnie,godzenie się,wzloty,upadki.
Dodam,ze mieszkamy zagranicą,a w Polsce na dwóch krańcach.
W grudniu rozjechaliśmy się na Świeta,wrócił parę dni po mnie.
Od początku coś mi nie pasowało,podejrzenia o zdradę,pretensje,że obiad nie taki,że jestem leniwa..
Pytałam,prosiłam o rozmowę-cisza,tak minął miesiąc..chodziłam jak struta.
W lutym "dorwałam"polską komórkę,smsy z kobietą z Pl,że tęskni,pragnie,marzy,poczułam się jakbym dostała obuchem.
Nigdy wcześniej nikomu nie zajrzałam do telefonu i strasznie się z tym czuję.
Była awantura,jego wielkie łzy,zapewnienia,że jestem jedyna,że kocha..
Pomyślałam,ze poobserwuję i z czasem wybaczę bo zależy mi na nim bardzo.
Parę dni później "dopadłam" drugą komórkę i znalazłam smsy w dwie strony do kobiety z okolic.
Zadzwoniłam,spotkałyśmy się,jej relacja,ze jest z nim od grudnia,rzadko się spotykają bo on pracuje na "nocki",on mieszka ze znienawidzoną współlokatorką(ja)z która się mija,reszta informacji,którymi się wymieniłyśmy pasuje jak ulał,dziewczyny nie ma od roku....jest samotny.....
Zadzwoniłyśmy we dwie do tej kobiety z Polski,jest z nim 1,5 roku...
Zarządałam natychmiastowej wyprowadzki-skąd!!!
Wyśmiał mnie,zadzwonił do niej i powiedział,ze ja sobie te smsy sama wysyłałam,zdjęcia to fotomontaż,jestem chora psychicznie,nieszczęśliwie zakochana.....Ona uwierzyła jemu.
Minęły 3 tygodnie,on ani pół ruchu żeby sie wyprowadzić(ja jestem najemcą mieszkania)
dalej romansuje z nią i tą z Polski,smsy non-stop,a wczoraj mi powiedział,ze nie mam honoru,narzucam się swoja obecnością i mam się wynieść.
Czuję się jak rozbity dzban,mam już trochę lat,zaufałam mu na 100%,wcześniej nic jak to teraz analizuję nie zwróciło mojej uwagi,nie należę do osób podejrzliwych,nie wydzwaniam,nie sprawdzam chyba,że coś mi nie pasuje.
Nie jem,nie śpię,ledwo chodzę do pracy,każdy dzień to wyzwanie i wciąż go widzę.
Targają mną żal,rozpacz,nienawiść i tak na okrągło.
Jestem wrakiem,nie mogę się skupić na niczym,wyglądam jak swój cień.
Pytań w sobie mam milion-dlaczego,za co,czemu...
Wiem od wspólnego znajomego,ze on ma zamiar za dwa tygodnie się wyprowadzić.
Dobrze,ale jak ja mam dalej żyć??
Moje uczucia jako człowieka,kobiety zostały zmiażdzone,zdepatane,czuję się jak śmieć.
Proszę pomożcie,jak mam sie pozbierać?jak zaufać innym ponownie...
Dziękuję za przeczytanie i każda opinię.
Zajrzę jutro wieczorem.Ola