potrzebna pomoc

Sprawa wygląda tak. Jakieś 2 m-ce temu rozstałem się z dziewczyną (3 lata związku) z powodu kłótni o jej koleżankę (ja miałem pretensje że więcej czasu poświęca przyjaciółce niż mnie - dla niej zawsze miała czas dla mnie nie). Mimo wszystko tak mocno ją kocham że ciągle chce być z nią. Po 3 tygodniach niewidzenia i braku jakiegokolwiek kontaktu, chcieliśmy porozmawiać. Dodam tylko że dosyć często się kłóciliśmy z różnych powodów większość można zaliczyć do grupy powodów że zupa była za słona czyli pierdoły. Miałem duże nadzieję że może jednak będzie dobrze lecz ona wtedy powiedziała mi że mnie nie kocha już od jakiegoś czasu, tylko coś czuje ale sama nie wie co. Ja po prostu się załamałem nie wiedziałem czy mam się smucić czy być wściekły. Jakoś przeżyłem lecz ciągle miałem nadzieje że jednak wciąż możemy być razem.

Cały czas się starałem, pisałem, kilka razy odwiedziłem i miałem wrażenie że ona chce mnie rozszarpać, nawet przyleciałem z różyczką. Lecz zamiast być lepiej ona wtedy mi oświadczyła że mnie nie kocha. Przykro jej, ciężko, cierpi i takie tam pierdoły. Proponowałem że możemy jeszcze raz spróbować nie mamy nic do stracenia. Ciągle o niej myślę nawet teraz gdy piszę tego posta.

Byłoby dobrze gdyby faktycznie jakoś przeżywała to rozstanie ale ona nie wiem dokładnie kiedy sprowadziła sobie swojego byłego kolegę od przyjemności (sprzed naszego związku) do domu, cały czas imprezuje etc. Ja natomiast siedzę w domu, ciągle o niej myślę i nie mogę normalnie funkcjonować. O mały włos a się nie zabiłem gdyby nie jeden z kolegów nie pisałbym tutaj teraz.

Ona jest typowym singlem tzn nie umiała się poświęcać w momencie gdy ją o coś prosiłem zawsze było "Chcesz mnie zamknąć w złotej klatce" (w sumie po części to prawda, bo wiem jakie miała życie przede mną i w momencie gdy gdzieś wychodziła miałem nie tyle co braki w zaufaniu ale bałem się, że jeśli coś zrobi to będzie koniec lub po prostu bałem się że wychodząc gdzieś może jej się coś stać). Mieliśmy inne zdanie np. co do wychodzenia: ja bym mógł siedzieć cały czas tylko z nią ona za to uważała że "w przyszłości nie chce być sama dlatego trzeba ciągle wychodzić" nawet gdy nie miałem ochoty czy się źle czułem.

Wczoraj po dowiedzeniu się o tym ex-koledze załamałem się wysłałem jej kilka wiadomości o niezbyt miłej treści ale teraz bardzo żałuje bo mimo wszystko ciągle ją kocham ponad życie i nie mogę bez niej żyć. Nie wiem czy przepraszam i czy warto?

Teraz moje pytanie warto ciągle wierzyć że zdarzy się "cud" i wrócimy do siebie. Czy może lepiej zapomnieć o związku (bo od razu powiem że o niej nigdy nie zapomnę - to jest moja pierwsza miłości, robiłem z nią różne rzeczy pierwszy raz np. sex. Po prostu tęsknie za nią). Jeżeli zapomnieć to w jaki sposób. błagam o pomoc bo już dłużej tak nie pociągne.