Potrzebuje pomocy, nie umiem sobie poradzic z chora sytuacja

Witajcie. Opisze Wam po krotce moja historie. Z dziewczyna poznalismy sie prawie 6 lat temu (ona miala 18, ja 21) i od razu wpadlismy sobie w oko. Po krotkiej znajomosci sprobowalismy byc ze soba i bylo jak w bajce, wspolne wypady, kolacje, spedzanie czasu. Pokochalem ja do granic mozliwosci. Ona miala bardzo trudna sytuacje w swoim domu, poniewaz ojciec pil i to samo zaczelo dziac sie z jej matka. U niej w domu nie przelewalo sie, ciagle brakowalo pieniedzy, klotnie byly na porzadku dziennym. Po roku bycia razem postanowila pomoc rodzinie i wyjechac do pracy nad morzem. Oczywiscie zgodzilem sie z tym, jak moglbym protestowac w takiej sytuacji. Zawiozlem ja i jej kolezanke ok. 120 km do wladyslawowa. Kiedy musialem wracac obydwoje mielismy lzy w oczach, nie chcialem jej zostawiac ale co zrobic jak trzeba bylo pomoc rodzinie. Codzien pisalem, dzwonilem, przyjechalem po tygodniu, spedzilismy troche czasu razem, tyle na ile pozwolila jej praca. Kupilem jej pierscionek, zeby wiedziala, ze kocham ja i to z nia chce byc. Byla najszczesliwsza na swiecie. Minal kolejny tydzien, a ona nie odzywala sie, nie odpisywala. Dowiedzialem sie, ze poznala kogos. Poczulem sie jak smiec. Pojechalem wyjasnic, ona nie chciala ze mna rozmawiac. Probowalem prosic, blagac ale nic to nie dalo. O tej sytuacji dowiedzieli sie jej rodzice i pojechali po nia, zabrali do domu. Od tamtej pory nic juz nie bylo takie samo, nie potrafilem zaufac choc chcialem z calych sil. Ona reczyla, ze to byl blad, ze kocha mnie. I po raz kolejny uwierzylem. Do czasu. Na wiosne zerwalismy, poniewaz to cos miedzy nami doprowadzalo nas do szalu. Niestety znowu zeszlismy sie, bo kochalismy ponad wszystko. Kolejne dwa lata minely cudownie, bylo tak jak na poczatku kazdego zwiazku, euforia, stan zakochania...Ona dostala staz, prace miala na miejscu. I wtedy sytuacja w jej domu pogorszyla sie, ojciec uderzyl ja jakims kijem. Ona z placzem prosila mnie, zebym ja zabral stamtad. Oczywiscie zrobilem to, a ze moi rodzice sa naprawde super sami wyszli z inicjatywa, ze u nas zamieszka. W jednym pokoju bylo ciasno ale to byly najwspanialsze chwile w moim zyciu. Pracowalem, mielismy na swoje potrzeby, na dom nie musielismy dawac nic. Wiadomo, ze bywalo roznie, czasem sie poklocilismy, troche sobie ublizalismy ale zawsze sie pogodzilismy. Po dwoch latach rodzice zostawili nam mieszkanie, zebysmy mieli lepszy start, a sami wyprowadzili sie do innego. Nie moglo sie lepiej ulozyc. Pomoglem znalesc jej prace w gastronomii, kiedy pracy nie miala zawsze dawalem jej na swoje potrzeby, kosmetyki, ciuchy, bo przeciez co moje to i jej. Fakt, ze czasem bylem chamski, wolalem pojsc z kolegami na piwo niz posiedziec z nia kiedy mnnie prosila. Po kilku miesiacach pracy ona zaczela coraz pozniej przychodzic do domu tlumaczac, ze jest lato to i klientow duzo. Ja chcialem tylko zeby napisala o ktorej wroci, z kim jest nic wiecej, zeby nie denerwowac sie. W koncu jak ktos ma na rano do pracy to i spac chcialby spokojnie, a nie denerwowac do nocy. W koncu nie wytrzymalem i poszedlem ja sprawdzic choc nie chcialem za nic w swiecie. Okazalo sie, ze jest zamkniete. Napisalem sms, a odpowiedz byla taka, ze jest z kolezanka w plenerze i ze zaraz rozladuje jej sie telefon. Wrocila ok. 4:00, zrobilem straszna awanture, wyzwiska szly jak nigdy (zaluje strasznie). Ona spala na innym lozku, ja nie zmruzylem oka do rana. Bez slowa wyszla ale po powrocie wyjasnilismy wszystko przeprosilismy. Niestety nie na dlugo. Znowu wracala pozno, nie mowila gdzie i z kim idzie. Podejrzewalem ze ma kogos. I wtedy kazalem jej sie wynosic. Po 2 tyg. dowiedzialem sie ze wyjezdza do anglii z pewnym gosciem, ktory ja musial zbajerowac. I dowiedzialem sie ze nie dosc ze to moj kumplel z podworka to jeszcze ona mowila mu ze nie ma chlopaka od 1,5 roku!! Powiedzialem mu o tym i natychmiast zerwal z nia wszelki kontakt, zareczal ze do niczego nie doszlo na szczescie. Moje zycie leglo w gruzach. Dobrze ze moglem liczyc na znajomych. Z kobietami nie spotykalem sie wcale, moze mialem uraz, a moze tesknilem za nia. Po jakims czasie ona zadzwonila i poprosila oo spotkanie. Mowila, ze chcialaby byc ze mna, zeby wszystko bylo jak dawniej. Ja glupi uwierzylem po raz kolejny. Przychodzila do mnie, pomieszkiwala, az w koncu na poczatku grudnia wprowadzila sie znowu. Idylla trwala miesiac, po czym stwierdzila, ze to nie jest to i ze ona tak nie moze dluzej. Wiedzialem, ze ktos musi byc. I nie mylilem sie. Ostatnio pogadalismy na neutralnym gruncie i zapytala czy jej kiedys wybacze. Postanowila przemyslec wszystko jeszcze raz. Ciuchow ode mnie nie zabiera, bo niby nie ma kiedy. Ja juz dluzej tak nie wytrzymam, nie wiem gdzie popelnilem blad, ze jestem tak traktowany. A moze jestem glupi i nawiny? Prosze pomozcie. Dodam iz nie napisalem innych przykrych rzeczy ktore mnie spotkaly z jej stony, bo chyba zapadl bym sie pod ziemie.