potrzebuję rady

To mój pierwszy post na tym forum, więc witam wszystkich. Moja historia nie odbiega pewnie od wielu, które już tu przeczytałam. Właściwie, nawet nie potrafię sobie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego się wydarzyła. Sprawiła jednak, że mam mętlik w głowie i chętnie posłucham trzeźwej oceny kogoś, kto patrzy na to z boku. Tak więc będzie o tym, jak zepsułam moje marzenie zaraz po tym, jak wreszcie się spełniło.

Od prawie roku jestem w szczęśliwym związku. Początek nie był łatwy. Byliśmy jeszcze na studiach. Zakochałam się, jak mówią, od pierwszego wejrzenia. Po prostu zobaczyłam go, porozmawialiśmy chwilę i już wiedziałam, że to z nim chcę spędzić resztę życia. Jednak on nie był gotów na poważny związek, chciał się jeszcze "wyszumieć" i nie zamierzał się angażować. Powiedział mi to otwarcie, a ja uszanowałam jego decyzję. Mimo to, wciąż miałam nadzieję, że kiedyś zmieni zdanie. Kontakt urwał się na kilka miesięcy, jednak los znów skrzyżował nasze ścieżki i tym razem to on zabiegał o mnie. Mówił, że zrozumiał, że jestem tą jedyną i zmienił się, bo bał się, że mnie straci. Początkowo byłam nieufna, ale szybko przekonał mnie, że jego intencje są szczere. Od tamtej pory wszystko było jak w bajce. Czułam się kochana i ważna dla niego. I nagle, wydarzyło się coś, co diametralnie zmieniło całą sytuację. Mój chłopak, nazwijmy go M, jest bardzo przystojny i towarzyski. Wiem, że podoba się wielu dziewczynom. Ze względu na swoją pracę, często wyjeżdża na tydzień, czasem dwa. Ponieważ niemal we wszystkich moich poprzednich związkach partnerzy zdradzali mnie, długo trwało zanim w końcu udało mi się w pełni zaufać M. Jestem ładną, zgrabną dziewczyną, ale wciąż nie mogę odzyskać utraconej przed laty pewności siebie. Jako osoba, która przeszła przez zdrady i była wielokrotnie oszukiwana, obiecałam sobie, że ja sama nigdy nie wykręcę nikomu takiego numeru. Życie szybko udowodniło mi, jak bardzo się myliłam. M. jak zwykle wyjechał służbowo za granicę. Miałam w tym czasie akurat sporo problemów w pracy i wzięłam wolne, żeby złapać chwilę oddechu. Bardzo potrzebowałam jego bliskości i wsparcia, a czas do jego powrotu się dłużył. Dlatego ucieszyłam się, gdy koleżanka jeszcze z czasów liceum zaprosiła mnie na kilka dni do siebie. "Wpadnij, powspominamy stare dzieje". Pojechałam pełna entuzjazmu i nadziei, że choć na moment zapomnę o swoich problemach. Drugiego wieczoru poszłyśmy razem na domówkę do naszych wspólnych znajomych. Ku mojemu zaskoczeniu spotkałam tam J. - moją niespełnioną szkolną miłość. Od słowa do słowa okazało się, że on też był skrycie kiedyś we mnie zakochany. Zaprosił mnie na drugi dzień na drinka, a ja zgodziłam się, choć pewnie już wtedy z głowie powinna mi się zapalić czerwona lampka. Wieczór spędziliśmy rozmawiając o zmianach, jakie zaszły w naszym życiu. Opowiedziałam mu o problemach w pracy, o tym, że tęsknię za M, bo ciągle go nie ma. On odwdzięczył się historią o narzeczonej, która odeszła z innym. Ponieważ robiło się późno i obsługa zamykała już lokal, J. zaproponował żebyśmy poszli jeszcze do niego i napili się wina. Niestety alkohol robi swoje i nieco uśpił moją czujność. Po dwóch kolejnych lampkach zaszumiało mi w głowie. Potrzebowałam bliskości, a on był tam - rozumiejący i ciepły. Zaczęliśmy się całować. Oprzytomniałam dopiero kiedy rozpinał mi bluzkę. Powiedziałam, że nie mogę tego zrobić i uciekłam. Nie spaliśmy ze sobą, nic więcej się nie wydarzyło. Następnego dnia J. zadzwonił proponując spotkanie, ale odmówiłam. Czułam się okropnie. Ciągle zadawałam sobie pytanie, jak spojrzę w oczy M, kiedy wróci. Najgorsze jest to, że nigdy nie podejrzewałam nawet, że jestem zdolna do zdrady. Kocham mojego faceta, planujemy wspólną przyszłość. Jestem przerażona tym, że nie wytrzymałam tej próby w decydującym momencie. Wiem, że już nigdy nie popełnię takiego błędu. No właśnie. Ale czy na pewno? A co jeśli następnym razem moje hamulce nie zadziałają w porę? Nie mam zamiaru prowokować takich sytuacji, ale życie jest życiem i wiadomo, że jeszcze nie raz przyjdzie mi przetestować swoją wierność. Podobno na tyle siebie znamy, na ile nas sprawdzono. Myślałam, że lepiej siebie znam. Jak M. ma mi ufać, jeśli ja sama nie mogę ufać sobie? A może powinnam przyznać się do wszystkiego? Proszę, napiszcie co sądzicie.