Przetrwać czy zakończyć?

Ewiczka napisal(a):

Miotam się z tym, po części wierzę, że do tego nie wróci, ale mam jednak z tyłu głowy, że jak tylko zetknie się z towarzystwem kuzyna, to znowu wpakuje się w to bagno. że może zawalić szkołę, pracę, związek, wszystko.

Jak dla mnie to bardzo ważny sygnał ostrzegawczy i obawa, która nie jest bezpodstawna.

napisal(a):

każda relacja kończyła się porażką nie tylko z winy faceta, tylko też i z mojej.

Jeżeli jakaś relacja dobiega końca zazwyczaj wina jest gdzieś wypośrodkowana. Ot, związki przyczynowo-skutkowe. Może kończyła się, bo się czepiałaś, a może kończyła się, bo chciałaś, żeby się kończyła, albo bo WYBIERAŁAŚ sobie (tak, tak, to Ty, a nie los, decydujesz z kim jesteś) takich, a nie innych partnerów. Wszyscy Twoi niedoszli chłopacy byli tacy "nietypowi"?

napisal(a):

Tak mi opowiadał, mnie przy tym nie było, bo to był okres, że nie chcę go znać.

Z jakiegoś powodu był w takim towarzystwie prawda? Był tam tylko po to, żeby sobie popatrzeć? To, że coś Ci opowiadał, żeby się wybielić, nie oznacza, że tak było. Czasami dla własnego bezpieczeństwa lepiej wiedzieć, z kim chce się budować przyszłość.

Hm... może faktycznie powinnam się zastanowić, czy jest sens to ciągnąć. Otwierasz mi oczy, pomimo, że coś czuję do niego. Teraz jest niedziela. Oboje dziś teoretycznie mamy wolny dzień. I się nie spotkamy, bo nie zaproponował i nie odpisał na smsa, którego napisałam przed północą. to może faktycznie jest debilem, że nawet w dni wolne od pracy nie potrafi znaleźć dla mnie czasu?
Albo oni ze mną zrywali, albo ja z nimi. z jednym zerwałam po tym, jak mnie uderzył. ten roczny związek ja zakończyłam, bo miałam już dosyć tych ciągłych kłótni, awantur, trzęsień ziemi. raz ja takie trzęsienie wywołałam, poskutkowało na tydzień. a potem znów a piać to samo.
Mówił o sobie, że nie jest kłamcą, więc nie wiadomo, czy kłamał czy nie.
Nienawidzę mieć mamałygi w swoim umyśle...

Jak chce być z Tobą, to niech się o Ciebie stara. W związku obie strony mają się o siebie troszczyć. Bez strzelania fochów, unikania rozmów czy awantur. Zastanów się czego oczekujesz od związku, czego szukasz w facetach i jak chcesz, żeby wyglądała Twoja przyszłość.
No i wróć na terapię, to powinno być teraz Twoim priorytetem. Jak ustabilizujesz się wewnętrznie, na wiele spraw spojrzysz z innej perspektywy.

Sęk w tym, że ja nie unikam właśnie rozmów. pisałam mu, że chcę z nim porozmawiać, a on, że zrobimy to, tylko musi znaleźć czas. no ale skoro nie znajduje dla mnie czasu w wolny dzień, to chyba jest coś nie halo. przez co czuję się bardzo źle. i tu wtedy przypomina mi się lęk przed odrzuceniem i poczucie bycia szmatą.
W związku oczekuję wspierania się, poczucia, że jesteśmy przy sobie w trudnych chwilach. Zaufania, szacunku. Nie musimy się spotykać codziennie, co 2 dni. może być co tydzień, dwa razy w tygodniu. to mi wystarczy.
Chcę tego, co chyba każda kobieta: mieć męża, wspólny dom i max. dwójka dzieci. Żebyśmy mieli stałe prace, pensje, auto. I teraz jak widzę, ile moich znajomych jest w związkach, to mnie szlag trafia. Nie potrafię cieszyć się ich szczęściem, już nie. Jedna z moich najbliższych koleżanek zeszła się z kimś i co chwilę okazują sobie czułości. Na początku mi to nie przeszkadzało, teraz zaczęło mnie to denerwować. że ludzie mają to, czego prawdopodobnie nigdy nie będę mieć.

[ Dodano: 2014-07-27, 15:01 ]
ok, już zostałam podniesiona na duchu przez jedną z użytkowniczek, za co bardzo jej dziękuję :)