Pustka i ból

Witam wszystkich serdecznie!
Jestem tu nowa......przychodzę po pomoc....chociaż tak naprawdę doskonale wiem,że nic już nie zmieni niczego.
Wyszłam za mąż 10 lat temu-miałam 21 lat...chciałam przede wszystkim wydostać się z domu rodziców i być z kimś kto da mi miłość i oparcie.Byłam jeszcze dzieckiem ze względu na to,że w domu nigdy nie pozwolono mi rozwinąć skrzydeł.Wyszłam za chłopaka,który nawet mi się nie podobał........ale połączyła nas jego miłość do mnie-wytrwałość-opiekuńczość-delikatność......a z mojej strony wielka przyjaźń do niego,która wtedy zdawała mi się miłością wystarczającą do tego aby związać się na zawsze.Nigdy nie czułam do niego pożądania-nie było żadnej chemii-ale nie miałam pojęcia,że nie można mieć przyjemności z sexu skoro facet jest mi obojętny pod tym względem.Myślałam,że tak można żyć-że sex tu nie jest najwazniejszy bo na pewno będzie dobrze.Miałam małe doświadczenie i tak naprawdę nie wiedziałam jak może być wspaniale.Zresztą nawet wtedy o tym nie myślałam-ważne było bezpieczeństwo-ważne było to aby zacząć żyć jakimś własnym życiem a nie problemami rodziców i rodzeństwa.Od samego początku po ślubie zauważyłam,że nie potrafię się zmuszać do współżycia-że nic nie czuję-że jestem jak drewno-.że mi to niepotrzebne.Próbowałam walczyć-byłam po poradę u sexuologa i ginekologa.Wyszło jasno,że po prostu......nic z tego bo ja nic nie czuję do mojego męża i wręcz jak on mnie dotyka to zdaje mi się jakby mój własny brat mnie dotykał.Jakiś koszmar,którego nigdy bym się nie spodziewała.Przeżyliśmy do tej pory wiele lat celibatu z małymi przerwami gdzie walczyłam i starałam się coś zrobić ze wstrętem zbliżenia.Urodziła się nasza córeczka i mam dla kogo żyć-wyszła z moich marzeń.Ale teraz kiedy minęło 10 lat ja nie mam już siły.Mąż uważa,że tak może być-że on się zgadza na to-bo jestem jego żoną i zawsze będę i on nie zamierza się rozwodzić.Płakał,że nie możemy się rozstać bo ja na zawsze będę przecież jego...że jestem całym jego życiem.....też płakałam potwornie.Nie widzę wyjścia z tej pułapki w jaką nas wpędziłam.Wszystko co bym nie zrobiła będzie źle.......Pragnę coś czuć.......chcę też przeżyć to co mam tylko w snach...Wiem to wszystko moja wina-ale ja już tak dłużej nie mogę-jednocześnie zranienie męża i tak pozostawienie-nie jestem i nie potrafię być bezwzględna...........Jestem na rozdrożu...nigdy nie zdradziłam męża....kilka dni temu byłam na kawie z kimś kto chce się do mnie zbliżyć...Jestem zupełnie zdezorientowana.