"... szukam miłości, niech ktoś nauczy mnie kochać...&q

Witam

Jestem tu nowa, szukam wsparcia, rad... Nie chcę się nad sobą użalać, bo to zajęło mi i tak stosunkowo dużo czasu, z mojego 22 -letniego życia. Chcę tylko usłyszeć od obcych mi przecież osób szczere słowa, obiektywne opinie... Bo nie wiem, czy wszystko ze mną w porządku.

Dwa lata temu zakończyłam dość krótki związek, zostałam porzucona, rozstawaliśmy się dłużej, niż byliśmy razem. To był trochę patologiczny związek - mój pierwszy. Nie potrafiłam się otworzyć od razu, uczyłam się bycia z kimś. Ale nie wyszło, co przepłakałam, zahaczyłam chyba o depresję, straciłam krótko mówiąc rok z mojego życia, bo nie mogłam się pozbierać. A jestm bardzo wrażliwą osobą i nie potrafię ot tak zacząć na nowo.

Od tamtej pory nie było nikogo - jakies zwykłe znajomości, nic ponadto. Pojawił się niedawno ktoś, zupełnie inny od byłego - zupełnie - to ważne, bo obaj są na dwóch biegunach pod każdym względem. Ale tutaj znów pojawiam się ja i moje dziwne problemy...

Słuchajcie, nigdy nie potrafiłam okazywać uczuć, uczę się tego. Nie lubiłam się np przytulać, ale z czasem wszystko powoli przeszło, przechodzi... Generalnie wstydzę się uczuć. Nie wiem, tłumaczyłam sobie to tym, ze nigdy nie słyszlalam od rodzicow słów:kocham Cię (i sama tez im nie mowilam), moja siostra wczesnie wyszla za maz, naruszyla zaufanie rodzicow. Czasem myślę, że to przez to ja teraz nie potrafię stworzyć normalnych relacji z drugą osobą, znaleźć kogoś odpowiedniego. Bo szukam ideału, takiego, który podobałby się mnie, rodzicom, byłby po prostu na medal. Ten obecny taki nie jest... Ten poprzedni był... (a moze go idealizowalam).

Niby rodzice nie dają mi odczuć, że mi nie ufają. Ufają, nawet bardzo. Ale ja mam przekonanie, że cokolwiek zrobię, z kimkolwiek się zwiążę to będzie źle... Kiedyś uslyszlam, ze najpierw studia, potem zwiazek (niby w konwencji żartu, bo gdy bylam zwiazana nie robili mi wyrzutow). Uczę się dobrze, bo samej zalezy mi na wyksztalceniu, studia juz prawie koncze... i wciaz jestem sama.

Nie wiem co jest nie tak. Tzn wiem, ale nie umiem tego zmienić. Nie za często wychodzę gdzieś, żeby poznać nowych ludzi, bo moi znajomi już są połączeni w pary, wiec jueśli wychodzimy to razem... w znanym gronie, bez nowych osób, nie mam jak kogoś poznać, a samej przecież nie będę biegać z plakietką - szukam miłości, niech ktoś nauczy mnie kochać...

Spotykam sie wprawdzie z kimś. To sporadyczne widzenia. Niby ię przytulamy, są pocałunki... to jednak nie było nigdy rozmowy na temat nas. Nie pyta mnie o nic, czuję, że dla Niego to dobre rozwiązanie, bo też jest sam i tak mu wygodnie - od czasu do czasu z kimś pobyć, chyba nie traktuje mnie na poważnie. A nie mogę go zapytać wprost, nie chcę go zranić, bo wiem ze to bardzo wrażliwy człowiek i po bolesnych doświadczeniach w związku. Nasi znajomi nas "wyswatali", stąd trochę o Nim wiem... Inaczej nic bym nei wiedziala, bo jest zamkniety w sobie. Ostatni dowiaduję się o jego ekscesach, które mi sie bardzo nie podobają - on wie, że tego nie lubię, więc sam mi nie powiedział. Ja udaję ze o niczym nie wiem. Bo przeceiż oficjalnie nie jestesmy razem.
Już zaczyna sie moje mętnę myślenie... czy aby napewno dalej to utrzymywac, skoro ja juz wariuje, tyle rzeczy mi sie nie podoba, a z drugiej strony jest mi z nim dobrze - nie idealnie,ale dobrze. Poza tym nie chce go ranic, koncząc spotkania, a przecież ranię go teraz - swoimi wątpliwościami, niezdecydowaniem. Nie wiem czy on ma jakies plany wobec mnie, nic nie wiem... A gdybym to skończyła brakowaloby mi go - napewno. Może to tylko przyzwyczajenie, bo nie chce byc sama... Dodam, ze w tym naszym "zwiazku", kiedy rodzilo sie miedzy nami cos wiecej nie było zadnych motylkow w brzuchu, szalenstwa, ochów i achów. Przyszło to spokojnie... powoli sie toczylo i nadal tak toczy. Jest spokojnie, za spokojnie. A moze to ja wynajduje jakies problemy, stwarzam sobie sama trudnosci. Ale czuje ze nie wytrzymam ze soba tak dluzej.

Nie umiem sobie pomoc, nie potrafie przerwac zwiazku, nie potrafie znalezc prawdziwej milosci. Chyba dlatego ze tak zostalam zraniona i porownuje tego obecnego z bylym.

Wiecie, ostatnio przez juz dobre 3 tyg, nie moge spac w nocy. Niby nie dreczy mnie to wszystko tak, ze nie moge myslec o niczym innym, ale podswiadomie to we mnie siedzi i nie daje spokoju. Bo czas płynie, przecieka mi przez palce, ja znowu nie jestem szczesliwa... (byłam moze z 5 miesiecy pierwszego zwiazku - tak szczerze).

Pomocy, nie wiem, moze powinnam zasiegnac rady specjalisty, bo nie rozumiem sama siebie.. Z zazdroscia juz (jak kiedys nigdy nie zazdroscilam) patrze na pary na ulicy, usmiechniete malzenstwa w moim wieku, szczesliwe zwiazki moich przyjaciol...

Nie chce byc sama, nie potrafie byc z kims.. ratunku