Ratunek dla zwiazku

Pisze tutaj juz jakis czas i juz niejednokrotnie mi pomogliscie Przyznam, ze ciezko pisze sie o roznych osobistych sprawach, o ktorych z nikim sie nie rozmawia.
W mojej rodzinie od dluzszego czasu nie dzieje sie dobrze... Zdecydowalam sie napisac w dziale "zwiazki", bo problem dotyczy malzenstwa moich rodzicow. Sa ze soba 30 lat, pobrali sie z wielkiej milosci. Przez pierwsze lata zwiazku, kiedy mnie jeszcze nie bylo na swiecie, byli bardzo szczesliwi. To co teraz pisze jest relacja mojej mamy. Poczatkowo ona zarabiala wiecej od mojego taty i robila wieksza czesc oplat- za mieszkanie, kupila samochod, itp. Kiedy ja sie urodzilam, moj ojciec bardzo zaangazowal sie w swoj rozwoj zawodowy. Od samego poczatku malzenstwa duzo nie bylo go w domu, bo zawsze mial jakies popoludniowe zajecia. Podobno juz wtedy przestawal sie interesowac mama. Choc, jak ona twierdzi, problemy pojawily sie, kiedy zaczela od niego egzekwowac skladanie sie na rachunki. Mozliwe, ze wowczas nie rozwiazywali tez roznych innych spraw, niedomowien na biezaco. W przeciagu kilkunastu lat malzenstwo przeszlo w stan pewnej "wegetacji". Ja wtedy tego nie dostrzegalam, bylam zbyt mloda. Rodzice oboje bardzo duzo pracowali, a mama poswiecala mi kazda swoja wolna chwile, mozliwe, ze kosztem swojego malzenstwa. W chwili obecnej, ja niedlugo koncze studia, bede sie usamodzielniac. A moja mama zostaje zupelnie sama, bo moj ojciec traktuje ja jak powietrze- jest gluchy na jej prosby, ostatnio przytulil ja z wlasnej woli kilka lat temu. Potem sama domagala sie czulosci, ale byla ona wymuszona i sztuczna. Moj ojciec wykazuje calkowita ignorancje i obojetnosc na osobe mamy. Ona od kilku lat z tego powodu choruje na depresje. Ostatnio powiedziala, ze od jakiegos czasu planuje popelnic samobojstwo Powstrzymuje ja jedynie to, zeby nie zmarnowac mi zycia i nie przyniesc wstydu rodzinie. Mowi, ze czuje sie zbedna, nawet dla mnie, bo wie, ze nic nie moze mi doradzic w zadnej kwestii. Ja oczywiscie zaprzeczam i mowie, ze bardzo ja kocham, bo tak naprawde jest... Serce mi peka, jak widze, gdy codziennie placze i mowi, ze nie chce zyc.

Rozmawialam tez z tata, od ktorego generalnie bardzo trudno jest cokolwiek "wyciagnac", bo jest zamkniety w sobie i zazwyczaj przy jakiejkolwiek rozmowie milczy. Jedyne, co powiedzial to to, ze mama przez cale zycie go na kazdym kroku krytykowala; wszystko, co robil, bylo zle. Moj ojciec jest bardzo pracowitym czlowiekiem, dzieki niemu ( i oczywiscie mamie) nigdy mi niczego nie brakowalo. Faktycznie mama jest bardzo krytyczna i niejednokrotnie krytykowala tez mnie, czesto za blahe sprawy. Przypuszczam, ze tata przez te lata mogl sie poczuc, jak nieudacznik, zaczal sie bac otwierac przed mama ze swoimi uczuciami, marzeniami, zamknal w sobie i przybral pozycje obojetna.

W obecnej sytuacji malzenstwo wisi na wlosku. Prawie codziennie sa awantury, bo mama calkowicie stracila do taty zaufanie i ciagle przylapuje go na sprawach, ktorych ojciec nie potrafi do konca wyjasnic- wydawanie nadmiernej ilosci pieniedzy nieadwatnej do koniecznych wydatkow, itp. Szczerze mowiac, nie mam pojecia, jak im pomoc Mysle, ze rozwod jest ostatecznoscia, bo obawiam sie, ze mama moze sobie psychicznie nie poradzic w samotnosci i opuszczeniu. Jakas terapia malzenska raczej tez nie wchodzi w rachube, bo rodzice pelnia funcje "publiczne" ze tak powiem, a jakikolwiek "wyciek" informacji bardzo by im zaszkodzil. Zatem postanowilam zwrocic sie o rade do Was. Sami niejednokrotnie borykacie sie z bardzo trudnymi problemami, wiec moze zasugerujecie cos i mi, zeby udalo sie poprawic relacje miedzy moimi rodzicami.