rozczarowało mnie życie...poraz kolejny..

witajcie.
cholera , i na mnie przyszła kolej. muszę coś z siebie wyrzucić bo już nie daję sobie rady.
jestem taką sobie kobietką troche po trzydziestce, samotnie wychowującą syna , rozwiedzioną od 8 lat.mąż odszedł do kochanki.
całe 8 lat żyłam samotnie gdyż rozstanie z mężem było dla mnie traumą. nie potrafiłam nikomu zaufać.
przed mężem był narzeczony , którego po 3 latach związku złapałam ze swoją koleżanką.
ułożyłam więc sobie z synkiem swoj mały bezpieczny świat.
miałam kolegę , można by rzec-przyjaciela.lecz po dłuższej znajomości nasza znajomość bardzo się zacieśniła. chcialam się nieco wycofać-powiedzialam nawet to jemu bo widzialam że coś sie zaczyna dziać a on jeszcze był przed rozwodem. poza tym nie chcialam z nikim sie wiązać.
nie pozwolił mi na to.wszystko coraz bardziej sie rozwijało. ufalam mu, tylko ten człowiek potrafił mnie przełamać , dotrzeć do mnie.
no i niestety uczucie wybuchło.
początki były cudowne. czułam w każdej minucie i każdego dnia jak bardzo mu na nas zależy. były wspólne plany. ja już naprawde mocno sie w to zaangażowalam. ale po kilku miesiącach coś się zaczęło dziać. on zaczął coraz więcej pracować, faktem jest że pracuje w dwóch miejscach.ale mimo to że rzadziej sie przez to widywaliśmy-miał jednak zawsze czas aby zadzwonić , napisać...
nie ukrywam że co jakiś czas robiłam mu wyrzuty o pewne sprawy , bo to było dla mnie ciężkie, wiedział że boję sie kiedy on przestaje się kontaktować..
doszło z czasem do tego że nawet bardzo ograniczył swoje kontakty.
ja coraz częściej pytalam o co chodzi-a on obracał to w ataki na niego i obrażał sie wzbudzając we mnie poczucie winy.
na początku bałam sie że może jednak robi mnie w konia-że może wcale nie są w trakcie rozwodu. ale rozwod był , w ubiegłym miesiącu.
kiedy z nim poraz ostatni rozmawiałam , zadałam pytanie-czy on chce to zakończyć , stwierdził że nie.
były również teksty typu " jesteś za fajna dla mnie i i tak prędzej czy póżniej kopniesz mnie w tyłek i poszukasz sobie kogo innego... ""
" chce nabrać dystansu , bo boi się że za bardzo sie we mnie zadłuży "..
spotkaliśmy sie w końcu po długich jego dąsach.. jednak pózniej znów 2-3 dni ciszy...
nie wytrzymałam. znów pytam o co chodzi?? oczywiście z jego strony znów atak , bo ma dużo pracy , bo ja się czepiam ...
2 tygodnie sie nie odzywał. przeprosiłam go , ale zignorował mnie kompletnie. nawet nie miał odwagi po ludzku tego zakończyć. napisalam więc ostatniego sms-a, napisałam co czuję , jak to widzę..
mam już to za sobą..to już dla mnie koniec.
ale to nie fair.. znaliśmy sie tak długo , wiedzial o moich problemach, wiedział jaką jestem osobą, sam kiedyś stwierdził że nikt nie jest aż tak zajęty aby nie odezwać chociażby...otworzyłam przed tym człowiekiem siebie calą...i mam za swoje.
ja nigdy nie trafiałam i nie trafię na faceta ktory będzie myślal o mnie poważnie. trafiam jedynie na ludzi patrzących na to co na zewnątrz, prawiących mi obleśnie słodkie słowka jaka to ja jestem atrakcyjna i takie tam inne pierdoły. to był jedyny człowiek który zaineteresował się mną z innej strony. ale widzę że to była tylko gra...
szkoda..
dziś straciłam już nadzieje że kiedykolwiek zaufam...