Rozstanie... powrót?

Przepraszam, że piszę na tym forum jako facet ale bardzo licze na obiektywne spojrzenie kobiet...
Moja sytuacja jest taka: Byłem z dziewczyną prawie 8 lat (mam 28, Ona 26). Przez około ostatnie 2 lata, zauważyłem, że "coś nie tak". Dziewczyna jakby troszkę oddalała się ode mnie. Widziałem różne reakcje takie, które normalnie w kochającym się związku raczej nie występują. Oczywiście pytałem Ją o te rzeczy kilkakrotnie, odpowiadała, że wszystko jest ok. Na pytanie, czy wciąż do mnie czuje miłość, czy mnie kocha, odpowiadała zawsze "tak, inaczej bym nie mogła z tobą być". Mimo tych słów, ja jednak wiedziałem, że naprawdę coś niedobrego się dzieje. Ale trwałem w tym związku, ponieważ bardzo Ją kocham, nadal Ją kocham.
Około grudnia 2008 przeprowadziliśmy kolejną rozmowę, bardzo wartościową. Powiedziała mi, że zdaje sobie sprawę, że wiele innych rzeczy było ważniejszych ode mnie, że bardzo przykro jest z tego powodu, nie chce by tak było, że bardzo cierpi widząc jak ja się z tym męczę. Postanowiliśmy zrobić sobie przerwę, taką związkową separacje, nie rozstając się, by zrozumieć czy rzeczywiście jest jeszcze uczucie z Jej strony. Trwało to ponad 3 miesiące, w czasie których dochodziło do sporadycznych spotkań "w jakiś sprawach pobocznych".
Niedawno na początku kwietnia postanowiłem jednak przeprowadzić rozmowę, bo sam nie mogłem tego wytrzymać, życia w próżni, bezwiedzy. Okazała się kolejnym przełomem.
Najpierw ja powiedziałem, ze Ją kocham, że życia sobie bez Niej nie wyobrażam. Usłyszałem od Niej, że nie wie co zrobić. Ale otworzyła się ponownie przede mną, powiedziała, że również nie wyobraża sobie życia z kimś innym i jeśli miała by wziąć ślub to tylko ze mną, zapewniała, że nie interesują Ją żaden facet, ale...
Teraz ma takie uczucie w sobie, że chciałaby się poświęcić Bogu (dodam, że jest Ona religijną osobą), że nie czuje potrzeby bycia blisko z mężczyzną, że brak u niej miłości do bycia w związku, pożądania, takich uczuć typowo związkowych. że dobrze czuję się w domu i w pracy, której się poświęca (dodam również, że począwszy od bycia w liceum, musiała w zasadzie sama zajmować się domem i 2 braćmi, z czego jeden dużo młodszy wymagał opieki z powodu wyjazdu rodziców za granicę. Więc szybko przeszła szkołę dorosłości, bez specjalnych uczuć od strony rodziców, którzy na pewno ją kochają, ale wiadomo jak to bywa w takich sytuacjach, rozstania itd)
Postanowiliśmy się rozstać tak definitywnie. Nie muszę Wam pisać, jak się czułem przez wieczór i ranek.
Nazajutrz dostałem od Niej smsa, w skórcie że jest Jej bardzo źle z tym co się stało, że dopiero jak definitywnie mnie straciła coś się w Niej ruszyło i teraz sama nie wie. Napisała, że nie może prosić bym czekał. Że prosi o czas i zaproponowała "pożyć troszkę osobno" i że liczy na to, że się zmieni na dobre wszystko między nami. Zaproponowała przyjaźn, a ja choć myślałem, że nie będę w stanie, zgodziłem się. Z czego Ona się bardzo ucieszyła bo jak pisała, nikt nie zna Jej tak jak ja i nie zrozumie oraz z tego że wie, że wciąż "jestem".
Nie wiem co dalej, ponieważ bardzo Ją kocham i żyć bez Niej nie mogę ale chyba jeśli będę zawsze blisko w tej samej miejscowości, może to nie być takie prawdziwe rozstanie. A być może Ona chce przyjaźni ale dla mnie to za mało. Ale z drugiej strony boję się wyjechać, by nie stracić z Nią kontaktu.
Postanowiłem o oddaniu się teraz na stabilizowaniu życia zawodowego. Myślę o znalezieniu pracy w innym mieście (ok 200km), bo wciąż szukam zatrudnienia. Choć wiem, że będzie to trudne życie bez Niej i tak jakby przyjaźn na odległość, ale jak sama powiedziała, że wcale tak nie musi być, że się odseparujemy od siebie oraz, że bardzo chętnie by przyjechala do mnie na weekend.
Chciałbym wzbudzić u Niej ponownie zainteresowanie, chciałbym być znów dla Niej atrakcyjny wewnętrznie, by poczuła do mnie znów to co na początku.
Czy wyjazd w tym pomoże, czy pomoże zrozumieć ile dla Niej znaczę?, co o tym sądzicie...?