rozwód uzdrowi sytuację?

Znalazłam to forum przypadkiem i postanowiłam napisać swoją historię.

słowa z tematu są słowami mojego męża.

Jestesmy małżeństwem od 9 lat, a razem 11. Pobraliśmy się jeszcze nas tudiach, gdy urodziło nam się dziecko. Lubiliśmy towarzystwo i imprezy, jednka po urodzeniu się córki, to ja stonowałam i zajęłam się "domem". Mój mąż zawsze lubił imprezować. Jak patrzę z perspektywy czasu, to zawsze wolał rozmawiać i żalić się koleżankom, a nie kolegom. Nie chcę pisać eseju, wiec postaram się pokrótce.
W wakacje ubiegłego roku maż powiedział, że poważnie zastanawia się and rozwodem. O czym myślał, tego dopiął i złożył pozew. Stwierdził, że ma już dość życia ze mną i chce odejść. Uznał, ze to "uzdrowi sytuację".
W czerwcu pojechał znaszą córką na wyjazd 3 dniowy na długi weekend, ja nie maiłam wolnego w pracy. Później okazało się, że był tez razem ze swoją znajomą i jej córką. Ta kobieta jest po rozwodzie. Po nitce do kłębka doszłam do tego, że to z nią od dłuższego czasu utrzymywał kontakt na NK, GG i telefoniczny. Nawet ją odwiedzał w drodze do rodziców.
Niedawno przyznał, że się w niej zauroczył i to bardzo. Ja myślę, że mógłby powiedzieć, ze ja kocha, ale on nigdy nie był skory do głosnego wypowiadania tych słów. Moja córka słyszała, jak mówił do niej przez tel "Aniołku" itp....
Teraz czeka nas sprawa rozwodowa w przyszłym miesiącu.
Najlepsze jest to, że przespaliśmy się nawet 2 dni po złozeniu pozwu rozwodowego (o czym jeszcze wtedy nie wiedziałam). On chce bez orzekania o winie...
Jakie ma argumenty? A no to, że pracuję na 2 etaty i wracam o 20.30 do domu, że raz na tydz jeździłam konno, że spotykam sie 3 razy w tyg z moją przyjaciółką wieczorem itd. Ja mu nigdy nie broniłam spotkań towarzyszkich. Gdy zapraszali nas nasi znajomi, to chciałam go zabierać, ale on nie chciał. Natomiast gdy on miał zaproszenia, to nigdy mnie brał.
Moja psycholog powiedziała, że tego zwiazku juz nie ma. Że było nam dobrze tylko w łóżku. Sądzi, ze moze i jest zakochany w "tamtej", ale tak bywa na początku, gdy nie ma deklaracji i zobowiązań. Bo gdy pojawiły sie obowiazki małżeńskie u nas, to od nich uciekał.
Napisałam trochę chaotycznie, ale walczę z tym juz jakieś 8 m-cy i czasem odbiera mi to ochotę nawet mówienia o tym komuś bliskiemu.
Z jednej strony chcę rozwodu, bo uwolnię sie od człowieka, który mnie zdradził. Z drugiej strony nadal go kocham i nie wyobrażam sobie życia bez niego.
Czy jest na forum kobieta, której udało sie rpzetrwać takie rozstanie i jest teraz szczęśliwa?
Przyjaciele starają się przemówić mi do rozumu, ze nie on jedyny na świecie i że jeszcze kogoś znajdę. Mam dopiero 32 lata, ale dla mnie to aż 32 lata.
Mój maż to tak naprawde jedyny mężczyzna, z którym byłam tak długo i z którym tak wiele mnie łączy i wiele robiliśmy. Przy nim otworzyłam sie w każdym aspekcie życia. Dlatego nie mam wiary w to, że będzie mi jeszcze dobrze.