sama nie wiem co myśleć o sobie i tej sytuacji...

To wszystko jest tak ciężko opowiedzieć ułożyć w całość i podjąć jakies kroki ale jeszcze ciężej jest myśleć o strzepach tej historii i udawać, że nic się nie stało. Choć jeszcze do niedawna cała sprawa przykryta warstwą kurzu umierała śmiercią naturalną na dnie mojego sumienia.
Kilka lat temu poznałam moją przyjaciółkę ze swoim znajomym, stworzyli świetną parę, która bardzo dobrze dogadywała się z moim partnerem. Z przyjaciółką razem pracowałyśmy, po pracy spędzaliśmy czesto w czwórkę czas, rozstawaliśmy się w sumie tylko na weekendy i urlopy kiedy to chcieliśmy byc tylko we dwoje. Kiedy oni się pokłócili stanęłam na lini frontu, między nimi i stałam się powiernikiem obydwojga. Mój partner jakoś wywinął się z całej sytuacji twierdząc, że nie chce się wtrącać a ja dobra dusza chciałam pomóc. Wysłuchwiałam żali i ocierałam łzy przyjaciółce przez dwa dni. Znajomy kilka dni później też poprosił o rozmowę, nie chciała mu odmawiać. Przyjechał do nas do domu, rozmawialiśmy do późnego wieczora, na tyle długo, że mój partner usnął głębokim snem na kanapie dla gościa. Nie mogliśmy go dobudzić. Położyliśmy się razem oczywiście dalej rozmawialiśmy. Kiedy znajomy zauważył, że powoli zasypiam nachylił się nade mną i pocałował. To nie był przyjacielski pocałunek i trwał o kilka długich chwil za długo. Zaczeliśmy się dotykać. Nie posuneliśmy się dalej. W pewnej chwili poprostu odsunełam jego rękę zdając sobie sprawę z tego, że za ścianą leży ktoś kogo bardzo kocham i z kim chce być. Odwróciłam się i zasneliśmy.
Rano mój partner żartował sobie z nas a my udawaliśmy, że była to zwykła noc spędzona ze znajomym w jednym łóżku i że tak naprawdę nic się nie wydarzyło. Życie zaczęło bardzo szybko biec swoim rytmem, znajomi pogodzili się, my staraliśmy się unikac sytuacji sam na sam, ale nadal spotykaliśmy się w czwórkę z taką samą częstotliwością. Przyznam szczerze nigdy nie miałam wyrzutów sumienia i tak naprawdę nigdy nie zastanawiałam się nad cała ta sytuacją. Rok później wraz z partnerem wyprowadziliśmy się i we czwórke spotykaliśmy się już tylko raz na kilka miesięcy. Ostatni raz tydzien temu, wtedy też sytuacja sprzed ponad dwóch lat zaczęła znowu odżywać. Kiedy kupowałam piwo przy barze znajomy podszedł i zapytał czy możemy się spotkać sam na sam i porozmawiać o sytuacji sprzed lat, bo to ważne dla naszych związków. Zgodziłam się, ale do spotkania nie doszło. Następnego dnia wysłałam mu sms, że jeszcze jestem w miescie, już sama i jeśli faktycznie chce coś wyjaśniać czekam na rozmowę. Nie odpisał, nie zadzwonił, nie spotkaliśmy się. A ja od tej chwili przy barze zaczęłam myśleć o tamty zajściu, od tygodnia tylko o tym. W sumie ostatnio mijaliśmy się w drzwiach z narzeczonym, ale jutro sobota będziemy obydwoje w domu pozna, że coś się dzieje.
I CO JA MAM MU POWIEDZIEĆ???????
o co chodzi w całej tej sytuacji, kogo tak naprawdę skrzywdziłam i do czego mam teraz prawo???????????????????????