Ścieżka sprawiedliwych wiedzie przez nieprawości samolubnych

Witam wszystkich!

Założyłem nowy wątek, by podzielić się ważkimi refleksjami co do skutków, jakie niesie operacja nakierowana na tych niegodziwców, którzy podnieśli ręce na nie swój związek. Na romantyków i romantyczki, których "czarowi" ulegli tak kochani dotąd nasi małżonkowie.

Minęło trochę czasu od chwili pojawienia się Waldka w moim życiu.

http://forum.we-dwoje.pl/topics31/jej-wybacze-ale-temu-kto-uwiodl-nigdy-vt7465.htm

W sumie niebawem będzie rok. Z dumą wam chciałem obwieścić, że odniosłem sukces. Spaliłem całą korespondencję, którą zgromadziłem w jego sprawie. Nie potrzebna mi, gdyż wystarczyła ledwie część, by pogrążyć go przed własną kobietą. Z trudem dźwiga swój krzyż... Nie chciałem czuć satysfakcji z tego powodu, ale dostał facet nauczkę.

Moje relacje z żoną są coraz lepsze. Nadwątlone zaufanie trudno od razu odbudować. Ja też go nadużyłem śledząc jej pocztę. To było jednak zdecydowanie mniejsze zło, w dodatku usprawiedliwione. Tak czy inaczej dowód, że miałem podstawy, aby jej nie wierzyć... Nie robię już tego, bo chcę jej wierzyć, a nie chcę się rozczarować. Dbam, by było dobrze. Częściej obdarzam czułością, angażuję się bardziej, zabieram w różne miejsca... Ale nie chcę, by czuła się ujarzmiona... Żona to docenia, a nawet się dziwi, bo tak by nie umiała. Przeprosiła i obiecała, że to się więcej nie powtórzy. Ba, nawet złożyła przysięgę... Powiedziała mi tak: przysięgam, że nic złego więcej nie zrobie... no to odpowiedziałem, że nie "nic złego", tylko "nie zdradzę"... Bo "nic złego" może być szerokim i pojemnym pojęciem. Dla zdrajców skok w bok wcale nie jest nazywany "czymś złym"...

Nie tracę jednak czujności, bo wiem, że zło czyha wszędzie. Oznajmiłem jednakże żonie, że dla Waldka - jeśli tylko jeszcze raz wejdzie mi w drogę - nie będę wspaniałomyślny i załatwię go na cacy... Gdy go natomiast spotkam, dam po mordzie. Nawet w miejscu publicznym. To samo się ma z każdym innym apsztyfikantem... Jeden krok i przystąpię do działania. Bez litości. NIkt mi nie będzie wchodził w moje życie.

Pozdrawiam wszystkich skrzywdzonych, a zdrajcom i wszelkim Waldkom, którzy z butami wdzierają się w nie swoje życie, mówię: nie czujcie się bezpieczni. Bo może się kiedyś zdarzyć, że przy pożywnym śniadanku, stawią się przed waszymi drzwiami panowie zatrudnieni przez kogoś, kogo zdradziliście. Panowie, których nie zagadacie i którzy nie przyjmą żadnych wyjaśnień. To nie są strachy na lachy, ale bardzo poważne ostrzeżenie, że są ludzie na tyle zdesperowani, że nie cofną się przed niczym. Ku przestrodzę cytacik z Pulp Fiction, gdy Jules przygotowuje ofiarę na :drogę ku wieczności":


– Czytujesz Biblię?
– Z rzadka.
– Znam fragment na pamięć. Księga Ezechiela: 25,17. „Ścieżka sprawiedliwych wiedzie przez nieprawości samolubnych i tyranię złych ludzi. Błogosławiony ten, co w imię miłosierdzia i dobrej woli prowadzi słabych doliną ciemności, bo on jest stróżem brata swego i znalazcą zagubionych dziatek. I dokonam srogiej pomsty w zapalczywym gniewie, na tych, którzy chcą zatruć i zniszczyć moich braci; i poznasz, że Ja jestem Pan, gdy wywrę na tobie swoją zemstę”. Powtarzam to gówno od lat. Kto słyszał te słowa, za chwilę nie żył. Ale nie rozumiałem ich. Myślałem, że to niezły tekst przed usmażeniem dupy jakiemuś skurwielowi. Od dziś rana myślę inaczej. Teraz myślę, że może to znaczy, że ty jesteś zły, a ja sprawiedliwy... A pan 9 mm jest pasterzem chroniącym moją sprawiedliwą dupę w dolinie ciemności. A może jest tak, że ty jesteś sprawiedliwy, ja – pasterzem, a świat jest zły i samolubny. To by mi się podobało. Ale to gówno prawda. Prawda jest taka, że ty jesteś słaby, a ja jestem tyranią złych ludzi. Ale staram się, Ringo. Naprawdę, bardzo się staram być pasterzem...