skomplikowane rozstanie

Nie jestem fanka takich miejsc i do tej pory myślałam, ze będą mi obce. Nawet teraz nie jestem przekonana czy dobrze robię pisząc tu. Bo penwi enie uda mi sie w pelni oddac tego, co sie dzieje, tego co czuje, a tym bardziej co czuje on. bo tego sama nie wiem. Jaka jeste wiec Wasza zdolnosc do oceniania, do opiniowania, do radzenia? NIe wiem i boję się komentarzy i zdan w sprawie, którą chcę opiać. Bo jestem jeszcze pełna wiary i nadziei, i pewnie pisze po to bo liczę, że ktos moze mi powiedziec, co bedzie, jak bedzie, choc mam swiadomosc, ze jest to pewni nie mozliwe.
Mma 28 lat on niecale 27, jestesmy, a raczej bylismy 1,5 roku razem, Po pol roku zamieszkalismy razem, wszytsko sie toczylo dosyc szybko, zaczelismy najzwyczajniej w swiecie razem zyc, bez wiekszych problemow, zaczelismy urzadzac mieszkanie, wspolnie oszczedzac, kase, stworzylismy sobie nasze miejsce na tej ziemi, do ktorego z taka chcecia sie zawsze wracalo. Dogadywalismy sie niesamowicie latwo, mamy bardzo zblizone podejscie do zycia, poglady w roznych kwestiach. Zaprzyjaznilismy sie niesamowicie ze soba, zzylismy, pokochalismy ogromnie. Wiem, ze tysiace ludzi napisze, czy powie, ze przezylo wyjatkowa milosc, ja o tej nie moge inaczej powiedziec niz wyjatkowa, dopasowana, prawdziwa, mielismy razem trzymajac sie za rece kroczyc przez swiat. Rozmawialismy o dzieciach, on mowil ze cale zycie szukal kobiety takiej jak ja, ze chcialby zebym to ja byla matka jego dzieci, ze jestem kobieta do kochania, do smiechu i zabawy i do wspolnego plakania. I ta milosc tak bez problemow, wiekszych, klotni, zazdrosci, awantur trwala, az do sierpnia, kiedy to po raz pierwszy powiezial mi, ze on juz nie wie co czuje. po tygodniu powiedzial, ze musi sie wyprowadzic, odpoczac. przezylam to strasznie, nie moglam nic jesc, myslec, ale pozwolilam na te przerwe. kontaktowalismy sie w tym czasie, nawet spotkalismy. Po tygdniu wrocil, wrocil i powiedzial, ze sprobujemy, ze jemu dalej nic sie nie wyjasnilo, ale ze musimy sprobowac. Minal kolejny miesiac i 15 wrzesnia powiedzial, zeby pozwoolic mu odejsc. Ze jesli kiedykolwiek ma byc cos miedzy nami to on musi odejsc, ze jesli by zostal to tylko bedzie gorzej. Co ja moglam zrobic, pozwolilam odejsc, choc plakalam starszenie, znowu schudlam, mialam zmienne nastroje. Nic z tego nie rozumialam, bo on nie powiedzial tak na prawde. co jest powodem. On twierdzi wrecz, ze on dalej jak sobie wyobrazi przyszle swoje zycie, dom dzieci, to ja jestem z tym obrazkiem nieodzownie zwiazana, ze jestem najcudniejsza osoba, ze jestem najcenniejsza "rzecza" jaka dostal w zyciu itd. Zabral tak naprawde tylko jedna torbe z ubraniami, zostawil reszte, laptopa, wszystkie sowoje rzeczy...mieskza w mieszkaniu kolegi, ktorego do knica pazdz. nie bedzie - co daje nie wiem? Postanowilam sie nie odzywac, nie pisac nie dzwonic, choc bylo strasznie ciezko, on za to napisal nie raz, nie raz zapytal czy moze przysc. Pozwalalam i pozwalam bo bardzo go kocham i strasznie za nim tesknie i nie umiem sobie wyobrazic zycia bez niego. On przychodzi, przytula sie, szuka rozmowy, caluje czule w czolo, policzki. Nie zblizamy sie do siebie bardziej - chyba i lepiej - ostatni tydzien bylam za granica, pisal prosil zeby napisac, ze wszytsko ok, wariowal z niepokoju, tesknil strasznie i bal sie o mnie. Czy tak sie zachowuje ktos kto nie kocha?
Nie wiem, co sie z nim dzieje, o co chodzi, z jednej strony prosi by pozwolic mu odejsc z drugiej sam wraca, teskni.
Jeszcze nie zdobylam sie na odwage zeby wystawic go calkiem za drzwi, jeszcze wierze, ze on mnie kocha, tylko sobie tego nie uswiadamia, nie umie nazwac tego uczucia, ktore ma. Wierze w wyjatkowosc tej milosci, i w to ze oboje bylismy tego strasznie pewni, ze to siebie szukalismy, ze jestesmy polowakami, ktore do siebie idealnie pasuja, ze planowalismy dzieci...Ja wciaz w to wierze. Strasznei go kocham.