Skomplikowany problem w związku

Witam,
jestem nowym użytkownikiem tego forum i mimo iż używam internetu codziennie od wielu lat, nigdy bym nie przypuszczał, że skorzystam z jakiegoś forum w takim celu. Moja bezradność i potrzeba konsultacji swojego problemu z innymi osobami sprawia, że zacząłem poszukiwać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Być może ktoś z Was, drodzy użytkownicy, spotkał się z podobnym problemem i będzie w stanie mi coś doradzić. Być może ktoś z Was dostrzeże rzeczy których sobie nie uświadamiam. Z góry serdecznie dziękuję za wszelką pomoc.

Zaczynając - jestem dwudziestoparoletnim facetem po studiach, z ambicjami, z głęboką pasją (aktywny muzyk/"artysta"). Powtarzając opinie innych osób - podobno jestem atrakcyjny, uczynny ("do rany przyłóż"), potrafię też mieć tzw. "charakterek" (kiedy trzeba to postawię na swoim), rozumiem ludzi, jestem inteligentny. Na ile to co napisałem jest prawdą? Nie wiem, tylko powtarzam.

Jest ona, moja ukochana. Wysoka dziewczyna z lekką nadwagą i ciężkimi kompleksami. Piękne, długie blond włosy, hipnotyzujące oczy, powalający głos. Od lat niezmiennie pociągająca seksualnie. Inteligentna, z pracą (w mediach), kiedyś z jasnymi planami na przyszłość. Emocjonalnie niestabilna ale kiedy ma dobry okres to potrafi być najcudowniejszą osobą na całym świecie.

My - poznaliśmy się (miłość od pierwszego wejrzenia, zaczęliśmy być ze sobą na trzecim spotkaniu) na początku liceum, obecnie minęło 7 lat. Siedem trudnych lat, pełnych wyzwań, konfliktów, niezrozumienia ale również przesiąkniętych miłością, obopólną fascynacją, chęcią wzajemnej pomocy i - co najważniejsze - głęboką przyjaźnią.
Na początku (przez pierwsze trzy lata) to ja byłem "tym złym" - narkotyki, luźne podejście do związku (ale bez zdrady), nie traktowałem mojej partnerki serio, uważałem, że i tak się kiedyś rozstaniemy. Ona bardzo kochała, zabiegała, starała się.
Po liceum wspólne mieszkanie na studiach i pierwszy problem. Ona poznaje kogoś fascynującego, ja się o tym dowiaduję. Idiotyczna zemsta z mojej strony - koleżanka wysyła mi romantyczne smsy (wspólnie ustaliliśmy ich treść), moja dziewczyna sprawdza mój telefon i wpada we wściekłość. Mówię jej, że wiem o jej romansie a to była zemsta, żeby wiedziała jak się czuję. Dalej mieszkamy razem ale nie jesteśmy parą, po kilkunastu cichych dniach dziewczyna inicjuje dziki seks (w zasadzie zgwałciła mnie kiedy byłem pod prysznicem) wywołany pewnie zazdrością. Długo po tym rozmawiamy, przepraszamy się (ona za faceta, ja za zemstę), wracamy do siebie. Pod koniec letniego semestru znowu się rozstajemy (tym razem ja to zainicjowałem, doszedłem do wniosku, że nie da się z nią żyć pod jednym dachem).

Dlaczego nie dało się z nią żyć? Moja ukochana ma problemy ze sobą, począwszy od wielu wymagań odnośnie diety, poprzez bardzo krytyczne podejście do mnie, siebie i znajomych, na zmiennych nastrojach skończywszy. Nie byłem w stanie z nią wytrzymać.

Wakacje, mijają dwa miesiące od rozstania. Dostaję od niej list, spotykamy się, wracamy do siebie. Niestety, nie zdaję wrześniowej poprawki i wylatuję ze studiów, dostaję się na uczelnię w naszym rodzinnym mieście. Ona wraca do Krakowa i mieszka ze współlokatorką. Czekają nas dwa lata związku na odległość ale wierzymy, że podołamy.
Nowa uczelnia, nowi ludzie, nowe możliwości. Pewna dziewczyna próbuje mnie poderwać, wysyła smsy. Odpisuję na nie z internetu (konto na stronie Orange). Nie jestem stanowczy, piszę jej, ze jest ładną dziewczyną, że mi się podoba ale nie mam nic złego na myśli, nie chcę jej po prostu bezczelnie spławiać. Proponuję spotkanie (na którym chciałem jej delikatnie wyjaśnić, że nie jestem nią zainteresowany). Traf chciał, że dzień po tych smsach i dzień przed planowanym spotkaniem moja dziewczyna szpieguje moje konto na Orange, znajduje te smsy. Wpada w histerię, rzuca mnie. Po wielodniowych próbach kontaktu jadę do niej z kwiatami, wyjaśniam sprawę. Ona dzwoni do tej dziewczyny i słyszy od niej, że się spotkaliśmy i wyjaśniłem, że mam dziewczynę i nie jestem zainteresowany romansem.
Niby wszystko w porządku ale nie do końca - moja dziewczyna uznała, że ją zdradziłem i doszła do wniosku, że aby było między nami kwita ona musi spędzić noc z gościem z jej roku który jej się spodobał (?!).
Jak ostatni idiota kompletnie rozpaczam ale się zgadzam bo czuję się winny. Nic jej z tego nie wychodzi, ten gość jej nie chce. Między nami sprawy się powoli naprawiają, przyjeżdżam do niej raz w tygodniu na weekendy. Niestety zainteresowanie seksem z jej strony wygasło całkowicie (kiedyś miała o wiele większy temperament niż ja). W przypływie emocji zdradzam jej, że kupiłem pierścionek zaręczynowy.

Przewijamy o 1,5 roku - dziewczyna wraca do naszego miasta rodzinnego, wynajmuje mieszkanie (ja mieszkam z matką). Bardzo się cieszymy bliskością, spędzamy razem całe dnie, jeździmy po Polsce, ogólnie bawimy się świetnie. Rozmawiamy o zaręczynach, ślubie i ponownej próbie mieszkania razem. Obawiam się tego ale opracowuję piękny plan - kończę studia, zaczynam pracę, znajdujemy wspólne mieszkanie, oświadczam się, bierzemy ślub i żyjemy długo i szczęśliwie. Seks się pojawia ale tylko w formie jej "przysługi", rzadko sprawiał jej przyjemność (chociaż bardzo się starałem).

Mija rok. Kończę studia, cztery dni po obronie chcę jechać do mojej ukochanej, spędzić z nią kilka dni sam na sam, porozmawiać o idealnym mieszkaniu. Ona mówi, że ma wolne i chciałaby ten dzień przeznaczyć na coś innego niż spotkanie ze mną. Jestem w szoku, to do niej niepodobne ale akceptuję. Wieczorem dzwoni i przez łzy mówi, że "ma wątpliwości i musi wszystko przemyśleć". Dodaje, że "trzeba to jakoś nazwać - to jest rozstanie".
Wpadam w histerię ale akceptuję jej decyzję, powoli się podnoszę. Dużo rozmawiam z jej mamą która zawsze bardzo mnie lubiła i uważała za fajnego faceta. Pytam czy pojawił się ktoś inny w życiu mojej wybranki. Odpowiada, że o nikim nie wie a powodem jej decyzji było zachłyśnięcie się nowym trybem życia - nowa praca, nowi, młodzi znajomi, wyjścia do klubów (ona nigdy wcześniej tego nie robiła), alkohol (przez te blisko 7 lat nigdy nie piła). Jej mama mówi mi, żebym się trzymał bo to tylko przejściowe i jej córka będzie chciała do mnie wrócić bo wie, że jestem bardzo wartościową osobą.
Mijają dwa tygodnie od rozstania. Sobotnia noc, 12:00. Odbieram telefon od dziewczyny w którym mówi mi, że tydzień po rozstaniu spała z innym facetem (z kolegą z pracy). Byli w klubie, upili się, poszli do niej. Podobno kiedy usnął czuła się tak podle, że od razu poszła wziąć prysznic. Następnego dnia zrobiła mu śniadanie, pospali trochę (podobno tylko spali), obejrzeli film, pośmiali się, zjedli obiad. Twierdzi, że nic do niego nie czuje. Mówi, żebym się rozłączył jeżeli ją znienawidziłem. Tłumię emocję, włączam empatię i udaję, że ją rozumiem, że jest zagubiona itd. Okazuje się, że jej matka o wszystkim wiedziała tylko nie mówiła mi o tym żebym żył nadzieją i przyjął jej córkę z powrotem gdyż ze względu na jej trudny charakter jestem prawdopodobnie najlepszym kandydatem do życia z nią (akceptuję jej wady).
Dzień później piszę smsa do jej mamy. Sms pełen żalu, wściekłości i ogłupienia. Określam się mianem psa którego pani wyszła się zabawić a ja wiernie czekałem pod drzwiami. Jej mama udaje, że o tym facecie nie wiedziała, pisze mi, że rozumie mój żal i że nie wie co mi napisać.
Kilka dni później piszę do jej mamy, że dam mojej byłej dziewczynie szansę gdyż ją kocham i wierzę, że tylko zbłądziła.
Spotykam się z jej mamą która opowiada mi historię swojego poprzedniego małżeństwa:

Była z mężem 7 lat. Po tym czasie on poznał inną, zmienił się nie do poznania, zaczął robić rzeczy których wcześniej nienawidził. Ona bardzo go kochała więc to rozstanie przypłaciła uszczerbkiem na zdrowiu. Po roku poznała innego mężczyznę z którym zaszła w ciążę i wzięli ślub. Jej były mąż po kilku miesiącach zrozumiał, że nie jest szczęśliwy z nową kobietą i chciał wrócić do swojej byłej żony ale było już za późno. Popełnił samobójstwo. Ten martwy ex mąż to ojciec mojej dziewczyny. Tak samo jak ona miał problemy z samoakceptacją, był łasy na komplementy, tracił głowę dla każdej która się do niego uśmiechnęła.

Po tej historii mama mojej dziewczyny ze łzami w oczach powiedziała, że jej córka jest dokładnie na tej samej drodze co jej były mąż.

Po kilku dniach dostaję od tej kobiety smsa o treści "Trzymaj się [moje imię], jesteś świetnym facetem i bardzo bym chciała mieć takiego zięcia jak Ty".
W ten sam dzień dzwoni do mnie była dziewczyna, proponuje spotkanie. Zgadzam się.
Na miejscu mówi mi, że nie przychodzi do mnie błagać na kolanach o wybaczenie chociaż wie, że powinna. Pyta czy chcę spróbować z nią ponownie. Mówi o ilości pieniędzy które przeznaczyła na alkohol przez okres rozstania (trzy tygodnie). Wpadła w długi.
Dodatkowo wyjawia mi, że łączy ją przyjaźń z facetem z którym spała (mimo negatywnych odczuć po nocy z nim). Daję jej szansę ale stawiam twarde warunki - chcę czuć się bardziej kochany, doceniany i nie chcę żeby mówiła mi przykre rzeczy, zwłaszcza przy znajomych (często mnie krytykowała w towarzystwie, moim zdaniem bezpodstawnie).
Wszystko to zdarzyło się dwa dni temu.

Wczoraj poszliśmy na długi spacer, rozmawialiśmy. Powiedziała, że bycie ze mną pomaga jej się pozbierać ale nie czuje żadnej euforii. Nie całuje mnie, nie trzyma za rękę. Nie ukrywa, że gdyby pojawił się ktoś inny na horyzoncie kto przejawiałby jakieś zainteresowanie, zostawiłaby mnie. Twierdzi, że nie może się przyzwyczaić do myślenia w kategoriach "my/nasze" (kiedyś tylko tak myślała). Mówi, że czuje, że mnie bardzo skrzywdzi. Unika spotkań. Bardzo ją kocham i nie chcę jej trzymać na siłę, niech będzie szczęśliwa z kimś innym (inna sprawa czy ktoś wytrzyma z jej charakterem) ale ciągle mam w głowie historię jej ojca i słowa jej mamy: "moja córka jest na tej samej drodze co jej ojciec".
Zaproponowałem jej wspólne wizyty u psychologa. Powiedziałem, że dopóki sama nie zechce sobie pomóc to nikt jej nie pomoże, nawet pakowanie się w styl życia który jest odmienny od tego który prowadziła wcześniej. Nie była chętna ale może się zgodzi.

Nawet nie wiem o co chcę zapytać. Pewnie o Wasze odczucia odnośnie tego co napisałem (a jest to olbrzymi skrót, nie da się opisać tylu lat związku). Czy ktoś był w podobnej sytuacji? Nie jestem jej lekarzem, wiem, że sam jej nie pomogę ale co mam robić? Chcę mieć dom, rodzinę (czyli to czego ona zawsze bardzo pragnęła, ja musiałem do tego dojrzeć) i kochającą kobietę u boku gdyż wiem, że na nią zasługuję. Zostawić moją dziewczynę i modlić się o jej szczęście wiedząc, że pewnie dostanie od życia w tyłek czy może starać się jednak ją uratować i zapewnić jej tak wspaniałe życie na jakie zasłużyła?

Jeszcze raz dziękuję z góry wszystkim za poświęcenie czasu na przeczytaniu tego co miałem do napisania i serdecznie dziękuję za każdą próbę pomocy.