Słowa

Nie wiem jak się zachować i proszę o szczerą radę.

Na początku zaznaczę, że przez dwadzieścia dwa lata swojego życia, zdążyłam poznać siebie na tyle, by zrozumieć jak straszną jestem czasami histeryczką i jak bardzo efektów takiego przekoloryzowanego i nabuzowanego emocjami myślenia się boję. Staram się nie działać impulsywnie, stąd moja obecność tutaj i stąd te pytania.

Jestem z nim od dwóch miesięcy. Dwóch bardzo intensywnych miesięcy, pełnych codziennych widywań, telefonów, skype'ow, smsów itp. Poznaliśmy się pod koniec września (on starszy ode mnie, o dwa lata) i po kilku spotkaniach, zwanych randkami, na których nie działo się nic aż tak ognistego by wyszło z tego młode pokolenie, przytulił mnie nagle i powiedział, że chciałby móc mówić o nas - MY, bo czuje się zobowiązany i mu zależy. Nie musiałam się zastanawiać, było mi z nim po prostu dobrze.
Na początku dużo rozmawialiśmy. Wydawało mi się, że nie było w tym niczego wyreżyserowanego, wszystko czego się o nim dowiadywałam następowało w bardzo naturalny sposób - żadnego nerwowego wypytywania, wyciągania smaczków z przeszłości itp. Z początku nie reagowałam na często dzwoniący telefon, którego nigdy przy mnie nie odbierał, wibracje przychodzących smsów itp. Zaczęłam się zastanawiać czy może coś jest nie tak, kiedy zaczął nerwowo podskakiwać na krześle gdy wchodziłam do pokoju (po dwuminutowej wizycie w toalecie) i pośpiesznie wyłączać komunikator gg. W między czasie, co raz częściej wypytywał mnie o to co, z kim, gdzie, kto, niby w żartach, śmiał się, że na pewno, gdzieś w głębi siebie usycham z miłości do XYZ. Było to tak samo bezpodstawne co i głupie. I jedyne co mogło przyjść do mojej przewrażliwionej głowy, to to - że być może on próbuje zagłuszyć takimi tekstami własne sumienie i ma coś za uszami.
Z taką też myślą kopiowałam jego folder archiwum z gg.

Jest mi wstyd. Naprawdę. Wiem, że postąpiłam szczeniacko i, że to jakiś rodzaj zdrady - ale byłoby mi o wiele gorzej, gdybym przeczytała, że jest mu ze mną dobrze.

Tymczasem, w kilkunastu rozmowach ze swoim przyjacielem, jak mniemam - jedyną osobą spoza rodziny, z którą jest naprawdę szczery i z którą (jak się przekonałam) rozmawia dosłownie o wszystkim, łącznie ze sprawami bardzo intymnymi, których nigdy nie traktowałabym jako temat na popołudniową pogawędkę - mój aktualny chłopak opowiada najpierw o tym jak mnie zdobywa "myślałem to i to... ale powiedziałem jej tak i tak... bo co miałem niby zrobić, co nie stary?", potem o tym jak niezadowolony jest z tego, że nie spełniam na raz wszystkich jego seksualnych zachcianek "jak mi tego nie zrobi, to pójdę do Ani, nie będę czekać, też mam swoje potrzeby", by chwilę później napisać, że jestem kochana i zastanawia się co będziemy robić w sylwestra. Przy czym na następny dzień twierdzi (wśród skaczących emotek wysyłanych przez przyjaciela), że jest mną na tyle znudzony, że nie interesuje go nawet seks i zastanawia się ile jeszcze wytrzyma.
To mnie zabolało chyba najbardziej - ten cholerny seks jako motyw przewodni większości rozmów o mnie, moje cycki, moja dupa, kompletne uprzedmiotowienie.
Jego rozmowy z koleżankami (trzy, cztery) już tylko mnie dobiły. Pomijam słodkie epitety "misiu pysiu, dziubasku itd", wszystkie całuski i dwuznaczne wypowiedzi. Walnęło mnie między oczy, że każdej odpowiadał, że jest wolnym strzelcem, korzysta z życia, spotyka się z kim chce i kiedy chce, pan singiel. Żadna nie miała pojęcia, że gdzieś tam siedzę sobie ja - i cieszę mordę do szybki telefonu, czytając miłego smsa od mojego faceta.
Popłakałam trochę, powyłam w poduszkę i poszłam spać. Dzisiaj wstałam z setką wątpliwości.

To tylko słowa. Nie mam pewności, czy nie żartował. Może ma taki styl rozmowy z kumplem, może wcale tak nie myśli. Może wyolbrzymiam. Zależy mi, to pewne i choć mnie skręca kiedy widzę, że dzwoni - nie wiem co mu powiedzieć. Pytał już co jest nie tak. Nie mogę usiąść, uśmiechnąć się i walnąć: "Ładna dzisiaj pogoda, a propos... Rybko, czytałam sobie Twoje archiwum i... "

Co. Mam. Zrobic?