sztuka wybaczania... chyba jest mi obca.

Za kilka dni przywitamy nowy rok. Pożegnanie starego skłania nas, a przynajmniej większośc do pewnych refleksji, postanowień i podsumowań naszego dotychczasowe życia. Moja niedaleka przeszłość była dla mnie prawdziwą bombą emocjonalną, a konsekwencje jej wybuchu odczuwam każdego dnia. W 2010 rok wchodze pełna obaw, negatywnych myśli i niesamowitych wątpliwości.

Historia mojego związku ma swoje upadki i wzloty, jednak rany po upadkach zostawiają blizny.
Poznaliśmy się dwa lata temu. Pierwsze miesiące cudowne, początki zakochania, tęsknota, nawet gdy był blisko, a potem wielotygodniowe czekanie... Ukochany wypłynął w rejs (jest marynarzem). Pewnie w tym momencie parskacie śmiechcem, bo przeciez opinia o marynarzach sławna jest na cały świat, ale ludzi nie ocenia się po zawodach. Prawdę mówiąc nie powinno się ich w ogóle oceniać. Czekałam więc, aż miłość mojego życia wróci.

Pewnego dnia dowiedziałam się o innej. Ona przeszukała jego komórke i znalazła tam smsy ode mnie. Skontaktowała sie ze mną. To była jego nażeczona.
To co wydarzyło się pózniej to schemat łatwy do przewidzenia.
On próbował ratować ich związek, straciliśmy ze sobą kontakt. Ja musiałam żyć dalej. Studia, praca, przyjaciele, rodzina. Były momenty, kiedy gratulowałam sobie tej siły. Nie załamałam się. Ale jak to mówi stare przysłowie- nie chwal dnia przed zachodem słońca. Kilka miesięcy pozniej on wrócił. Spotkaliśmy się. Wyjaśnił mi całą sytuację, przepraszał i prosił o drugą szanse. Mówił, że zaręczyny zerwane, że nie może żyć beze mnie, a tamta kobieta to już przeszłość. Jestem chyba głupia i naiwna, bo szansę mój luby otrzymał.
Czy ją zmarnował? Nie wiem. I tu jest problem. To co zostało zniszczone wydaje się teraz nie do odbudowania. Zaufanie, szacunek do niego- to ruiny, na których kiedyś budowałam dom. Dziś to cmenatarzysko, gdzie pogrzebane są moje nadzieję na przyszłość z nim. Kocham mocno i szczerze i ta miłość daje mi siłę, aby dalej być przy nim. Więc jestem, ale boję się. Każde jego słowo wydaję mi się podejrzane, nie umiem już mu wierzyć, mam koszmary, w których mnie zdradza, mam obawy, że następnego ciosu nie wytrzymam. W końcu ten człowiek zdradzał osoby, które kochał, Zdradzał nażeczoną, mnie i poprzednie kobiety. Czemu ja miałabym być wyjątkiem? Nawet nie potrafie siebie określić. Kim jestem i kim byłam? Dziewczyną? Kochanką? Kolejną w kolejce po pierścionek i złudne obietnice?

Czy wystarczy tylko czas? Minął już rok, a ja dalej czuję, że tkwie w związku bez podstaw. Jest tylko miłość, myślę, że odwzajemniona. Czuję się kochana, dba o mnie, okazuje mi, że zależy mu, jednak mój strach bierze górę. Nie wiem jak mam poradzić sobie z tym bagażem, który wniusł w moje życie.

Rozumiem, że powroty bywają ciężkie, rozumiem, że wracając do niego jestem zobowiązana do wspólnej pracy nad naszym związkiem i wiem, że kocham tego faceta. Jednak to co dzieje się wewnątrz mnie działa destrukcyjnie na nasze relacje. Patrzę mu w oczy, nie widzę tam nadzieji, słucham go, nie wierze w jego słowa, tulę się do niego, zastanawiam się, ile kobiet też tak się tuliło. Nie mam pewności, czy jest mi teraz wierny, czy nie kłamię i nie chce ufać mu na ślepo. Widzę, że on też się tym męczy. Pracuje na zaufanie, stara się, ale ja wciąż mam tą cholerną blokadę...

Każdy, który zdradził miał za pewne jakies powody. Mój ukochany nazwał je „błędami młodości”. Nie chcę rozliczać go z przeszłości, gnębic psychicznie czy się mścić. To tylko pozorne rozwiązania. My się nawet nie kłócimy o przeszłość. Czasami o niej rozmawiamy, ale staramy się unikać tego tematu. Staramy się cieszyć sobą. Ból który narodził sie we mnie od tego pamiętnego dnia, w którym dowiedziałam się prawdy, jest dalej, rośnie, a ja czuję sie bezsilna.
Każdy kto został zdradzony pewnie wie o czym mówię. Jestem ciekawa jak wy, osoby, którę są w podobnej sytuacji, radzicie sobie z tymi paskudnymi emocjami. Ja sobię nie radzę. Czuję, że sie oddalam od niego, a chciałabym być coraz bliżej. Co więc mam zrobić, jaką rozmowe podjąć, jakie myślenie obrać, abym znowu zaczęła normalnie funkcjonować w tym związku, abym nie popadła w paranoje i co ważne- abym potrafiła mu wybaczyć???

Przepraszam, jeśli straciliście czas na czytanie tego. Jeśli będą jakieś pomocne odpowiedzi, będe wdzięczna.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie.