Tak się potoczyło... nie było warto???

Piszę o innym nickiem, i nie ukrywam tego. Robię to ze względów bezpieczeństwa - anonimowości. Jakiś czas temu, kilka bądź kilkanaście msc. moja ex mnie zdradziła... Mocno to przeżyłem gdyż wiedzę o tym fakcie nabyłem od osoby zupełnie obcej mi i nieznanej. Po jakimś czasie ex się przyznała, ale już wtedy nie byliśmy razem. Potem rutynowo nastąpiła przerwa w znajomości....
Nie odzywaliśmy się do siebie ok. 6msc.... i pech chciał że Ex się odzwała kiedy ja byłem pijany... w przypływie emocji zainicjowałem spotkanie....
Na gruncie neutralnym przy piwie opowiedzała mi całą historię... bolało tak bardzo, że łzy szły strumieniami - zarówno Jej jak i mi... Fakt, iż jestem facetem bardzo uczuciowym i wrażliwym na drugiego człowieka spowodował, że uwierzyłem w NAWRÓCENIE
Doszedłem do wniosku, że każdy ma prawo do błędu.. nawet tak okrutnego... jeśli tylko szczerze tego żałuje. Fakt, faktem tego dnia wylądowaliśmy w łóżku, z mojej inicjatywy. Bardzo za Nią teskniłem, potrzebowałem, pragnęłem :<
Wróciliśmy do siebie
Na wstępie postawiłem jej kilka warunków, w tym zakazałem pracy u poprzedniego pracodawcy.
Przystała na to.
Dni mijały nieubłaganie... mocno się męczyłem, ale ją kochałem i widziałem sens w drodze jaką MUSIMY przejść. Ona zaczeła szukać nowej pracy....
Wróciliśmy do starych nawyków z porzedniego związku
Nim się obejrzełem, Moja dziewczyna ponownie zaczęła zachowywać się jak rozkapryszone dziecko... Ciągłe narzekanie na mnie, to że się nie staram, nie ma przyjaciół, daję sobą manipulować w pracy, jestem domatorem, katolikiem...
Pewnego dnia oznajmiła mi że wraca do pracy... w podobnym charakterze jak pracowała wcześniej tj. recepcjonistka. Zaznaczam, iż wcześniejsza zdrada była pokłosiem pracy, w której młody personel studentów/tek ciągle imprezował.
Mojej dziewczynie brakowało pieniędzy (studentka) oraz każdo tygodniowych imprez, dawnych koleżanek z pracy... Z bólem serca przystałem na tą pracę, choć chciałem by pracowała gdzie indziej, z innymi ludźmi, koleżankami....
To było jakieś 2msc temu... tak jak się spodziewałem, z chwilą podjęcia pracy moja dziewczyna momentalnie zaczęła się zmieniać... znów przypominała wyrachowaną kobietę, która kłamie, manipuluje by osiągnąć zamirzony cel.. Miała pracować do czerwca... ale im bliżej było czerwca tym ona coraz bardziej chwaliła pracę (to że podwyższa, to ze super właściwiele, że jej szefowa to była koleżnaka z porzedniej pracy ect.). Pogodziłem sie z tym, i zaakceptowałem. Wiem że nie można w związku narzucać wizji rozwoju drugiej osoby... Każdy ma prawo do niezależności ale nie byłem w stanie skorelować uczuć moje Skruszonej Partnerki z Jej obecnym zachowaniem...
Pod koniec kwietnia Moja Miłość zaprosiła mnie na wieś do dziadków... Czułem się doceniony, poznałem dalszą rodzinę Mojej Lubej. Rodzinę dosyć konserwatywną jeśli chodzi o starsze pokolenie tj. dziadków. Polubiłem tych ludzi choć rozmawiałem z nimi tylko 3-4 h. Czułem że jednak warto było dać tej kobiecie szanse... pomimo upokorzeń, kłamstw, rozstroju psychicznego, utraty poczucia własnej godności i wartości jako partnera.
W trakcie tego czasu zaczęło dochodzić pomiędzy nami do spięć... prosiłem Dziewczynę by zrobiła badania krwi... nie było to nachalne ale jednak miałem powody by o to prosić (po rozstaniu miała 2 partnerów sex. - tak przynajmniej twierdziła).
Z wielką dumą w połowie kwietnia Luba oddała krew... Sama poczuła ulgę, że jest zdrowa, nie ukrywam że także byłem usatysfakcjonowany i szczęśliwy że to zrobiła.
W przeciągu następnych dni miała mieć okres... jednak okres się nie pojawił... Zacząło się robić nerwowo... Ja tonowałem napięcie twierdząć, iż na miesiączkę miał wpływ oddanie krwi oraz przyjmowanie przez 7dni antybiotyków....
Mimo, iż mijały kolejne dni okres się nie pojawiał.
Na początku maja, we wt. dowiedziałem się, że ma okres... odetchnełem, choć byłem gotowy na ojcostwo - choć powiem szczerze że różne myśli chodziły mi po głowie, w tym możliwa ponowna zdrada Lubej Z uwagi na wyjazd służbowy nie byłem akurat tego tyg. w miejscu naszego zamieszkania, miałem przyjechać w pt. Jakoś we czwartek podczas rozmowy telefonicznej wyczułem, że coś się z Nią dzieje. Była bardzo zimna, osłchła, taka jak po zdradzie... Znałem dokładnie schemat tego zachowania
Spytałem się co się dzieje??? Ona że: NIC!!! Ja jeszcze raz: Co?? Ona: Bo ja nie moge zaakceptować że Ty jesteś przeciwnikiem przeszczepu organów

mała dygresja... tydz. wcześnie Luba poinformowała mnie o akcji Jestem ZA!!! I tym że ona będzie nosić taką opaskę... Powiedziałem, że osobiście nie zamierzam swoich organów oddawać innym nawet po śmierci, ale nie sprzeciwiam się takim akcjom i uznaję że każdy ma prawo rozporządzać swoim ciałem po śmierci

Ale wróćmy do głównego wątku...

Przez phone nasłuchałem się jakim jestem egoistą, że żyje tylko dla siebie, i że ona nie jest w stanie zaakceptować takiego myślenia i zachowania :< Wytłumaczyłem ponownie, że nie jestem za zakazem tego typu akcji tylko osobiście nie wyraziłbym zgode na przeszczep.

Co ciekawe, niniejsze zdarzenie miało miejsce dzień przed moimi Imieninami Zaczynałem powoli układać puzzle przygotowane przez moją Lubą. Już wiedziałem jaki będzie ciąg dalszy.... Więc oczywiście od tej rozmowy nie odzywaliśmy się do siebie... Miałem przyjechać w pt. na imprezę ale nie z okazji moich imienin bo ten temat nie była między Nami nawet poruszany
W trakcie powyższej rozmowy powiedziałem, że skoro ona ma ciągłe fochy i pretencje to ja przyjeżdżam w weekend. Liczyłem, że Luba zrozumie że jutro ma imieniny, że jakoś zareaguje.... A skąd!!! Powiedziała że skoro tak to ona idzie z koleżnkami z pracy do klubu...
Następnego dnia się do mnie nie odzwyała, napisała tylko sms: "Skoro nie przyjeżdzasz to ja idę do klubu".
Dla mnie to był szok i cios w zarazem. Luba nawet nie złożyła mi Życzeń Czyżby zapomniała?? Nie to nie było możliwe, bo ta kobieta prowadziała 3 kalendarze. Zaznaczała każdy ważny termin np. okres, zakup wody, papieru, im. koleżanek, kolegów, datę Naszego powórotu, egzaminu, wypłaty ect.
Dzień Imieniunowy spędziłem sam w rodzinnym domu... totalna porażka, i niesamowite poniżenie... tego dnia ONA super się bawiła i dalej się nie odzywała.
Następnego dnia koło godziny 12, wysłałem sms: "Spakuj moje rzeczy, osiągnęłaś co chciałaś", a następnie napisałem kolejnego sms "szkoda że życzyenia imieninowe musiałem złożyć sobie sam".
Luba nie odpowiedziała na smsy, więc cały rozstrzęsiony po 2h zadzwoniłem do Niej.
Zaznaczam, że nie chciałem się rozstać byłem poprostu wkur.... na max. jej zachowaniem.
W trakcie rozmowy powiedziałem że nie chcę się rozstwać, na co ona: Ty już się ze mną rozstałeś i to przez sms z Nami koniec. Ja Ciebie kocham, ale my nie umiemy ze sobą żyć. Ja inaczej widze świat, chcę by moje dziecko było na nie otwarte, nie było obarczone jakąkolwiek religią, ect." Na końcu dodała "nie chciałam Ci mówić, ale mam mdłości, krwawienie miałam bardzo skąpe, bolą mnie sutki, mam podwyższoną i twardą szyję macicy, chyba jestem z Tobą w ciąży...."

o Matko?!!! Jak ja to usłyszałem to normalnie zbierałem szczękę tak jak w chwili gdy znajoma powiedziała mio o zdradzie sprzed X miesięcy

Starałem się ratować sytuacje, błagać, prosić, nalegać na wyrozumiałość to że byłem zdenerwowany że zapomniała o Imieninach, że mnie olała jak jakiegoś pierwszego lepszego... Była nieugięta: "Ja Tobie tego nie wybacze, rozstać się przez sms!? To że Ty mi wybaczyłeś zdradę nie oznacza, iż ja musze Tobie wybaczyć. Jestem innym człowiekiem".

Przed 2 dni się nie odzywaliśmy... po pracy będąc pijany przyszłem do Naszego wynajmowanego z koleżankami M. Zaczęłem przy Niej pakować swój mandżur, Ona płakała. Spakowałem 3/4 rzeczy, chciałem się do Niej przytulić... nie dała.... Ciężko było człowiekowi wychodzić więdząc że ONA mnie nie zatrzymuje Wiedzac, iż może być w ciąży, więdząc iż Ona może nie wiedzić z kim jest w ciąży.... Nic nie wiedząc, nic nie rozumiejąc.....
Ponownie zostałem Ośmieszony przez Los i Własną Ludzką naiwność i wiarę w drugiego człowieka, któremu dałem Wyżyny Swojego Uczucia, dla którego pokonałem Egoizm i Wewnętrzne JA.

Kolejny ciąg zdarzeń to rozmowy prowadzone przez GG., w ciagu kolejnych dni symptomy ciąży się nasilały.... Po tyg. napisała, że miała bardzo bolesne krwawienie, dzwoniła do ginokologa. Lekarz telefonicznie powiadomił ją że prawdopodobnie miała tzw. wczesneporonienie i zalecił udać się na konsultację cele zbadania "czy coś tam nie zostało" - przyznaje jestem laikiem w tych sprawach.

Po tej wypowiedzi mocno posmutniałem, liczyłem że może wrócimy do siebie ze względu na dziecko, że może nie wszystko stracone.... a tu koniec
Napisałem "Czy mogę Ci jakoś pomóc?Jak się czujesz?" Odpisała: Że chyba nie, a czuje się tak sobie:("

i tak zakończyliśmy ten..................

Od tej chwili każde z NAS powróciło do stanu po rozpadzie związku.... Czyli ja do depresji, a Ona do zabawy z koleżankami, i imprezowania

Ktoś powie czemu to piszę, po co mi to. Oczywiście niniejsza historia to nic innego jak anonimowa spowiedź, katharsis. Te sprawy są na tyle intymne, że nie sposób je opowiadać znajomy itd. Dodam że jestem typem samotnika, nie mam dużego grona przyjaciół, raczej sami znajomi... Za tydz. w zagranicy na 2 tyg. przyjedża mój przyjaciel.... O rozstaniu wie, o okolicznościa nie, i nie zamierzam mówić... Będę pił i pił i pił... aż pękne.. jak w Kabarecie Ani Mru Mru (z Mackiem z Zadupia i ze Smokiem)

Jaki jest morał. No właśnie tu nie ma morału... To jest zwykłe, szare życie, gdzie ponura, jednostajna egzystencja przeplata się z wachaniami nastroju: EUFORIĄ i DEPRESJĄ.

Strasznie się udoporniłem, na innych ludzi, na życie... od dłuższego czasu niewiele rzeczy mnie bawi, powoduje że jestem szczęśliwy...
Mam do ludzi wielki dystans, do ich słów, do póz, ról społecznych, zawodowych i towarzystkich które odgrywają. Współcześni ludzie, nie chcą być prawdziwi, wolą udawać i manipulować...
Zbliżam się 30-stki, moim największym marzeniem zawsze było, założenie szczęśliwej Rodziny, posiadanie zdrowych dzieci, i Szczerej Miłości między Mną a Żoną....

Nigdy nie zakładałem usilnie że EX będzie żoną, ale fakt poznania charakteru bądź co bądź tej kobiety daje mi dużo do myślenia.... Bardzo dużo... Boję się że ta osoba, kompletnie podważyła wszystko to w co wierzyłem... Nie jestem w stanie siebie wyobrazić w kolejnym związku... i już chyba nie chcę... Nie wierzę w to że ludzie po ustaniu Namiętności są w stanie dalej ze sobą żyć, szanować i kochać po wieki wieków.

Nie wiem jakie Wy drodzy Czytelnicy macie odczucia co do Mojego związku? Czy dobrze postępiłem wracając? A najważniejsze czy jest możliwa ponowna miłość, zakochania jeśli człowiek już w to nie wierzy??

Pozdrawiam.

ps. z chęcią przeczytam Wasze Opinię i rozważania.