Teraz to jej kolega mi siedzi w głowie

Witam wszystkich!!!.

Postanowiłem się uzewnętrznić, nie mam z kim się tym podzielić, więc postanowiłem tutaj opisać moją historię. Jesteśmy małżeństwem prawie dwanaście lat, od pół roku wszystko się wali!!!. Wszystko zaczęło się od mojej zazdrości, tak twierdzi moja żona. Owszem byłem zazdrosny, i stawałem się coraz bardziej, gdy widziałem jak chodzi dziwnie szczęśliwa.

Z czasem jej zachowanie dawało mi coraz więcej do myślenia, wyjazdy na na spotkania, bo to szef przyjechał, bo targi, bo trzeba coś dogadać "wracam jutro". Przed każdym wyjazdem tak się szykowała..... ach jak Ona piękniała.
Musiałem to wszystko ruszyć, zacząłem drążyć temat, doszło do tego że wpakowałem się jej na skrzynkę, i co i WIELKIE BUUUUM. Sprawa się rypła, te czułe meile wszystko wyjaśniły. Nie powiedziałem jej o tym, czytałem te wiadomości chyba 3 miesiące. W domu zaczęły się kłótnie, każdy weekend od 3 miesięcy praktycznie wojna domowa, gdy ją pytałem czy wszystko jest ok?, czy kogoś ma, zawsze mówiła ze wszystko jest dobrze, nikogo nie ma, i że to ja się czepiam i wszystko psuję. Kłamała mi prosto w oczy, dzień po moich urodzinach wszedłem na skrzynkę i te czułe liściki doprowadziły do mojej explozji. Powiedziałem jej że wszystko wiem, musiała dokonać wyboru, dalej tego już nie można było ciągnąc.

Postanowiliśmy że zaczniemy wszystko od nowa, oboje byliśmy winni. Powiedziała że go nie kochała, nie spała z nim, tylko ją "uwiódł", heh kolega z pracy. Pracujemy nad sobą już miesiąc, i ciągle jest coś nie tak chyba nie potrafię jej zaufać. Ciągle mnie zapewnia że już z nim skończyła, że już nic nie ma, ale ja dziwnie odczuwam że koleś dalej jest między nami. Może to on nie potrafi się pogodzić z tą sytuacją, ciągle wracają do mnie jakieś dziwne myśli, ale postanowiłem że nie będę jej sprawdzał. Problem teraz jest taki, że to ja o nim zacząłem myśleć, i to faktycznie psuję wszystko. Zatraciłem się w tym wszystkim, nie wiem co mam robić, co myśleć, jedno jest pewne bardzo Ją Kocham, mamy dwójkę dzieci i nie wyobrażam sobie, żeby nasza rodzina się rozpadła.

Chcę iść do psychologa, żeby do do końca nie popaść w paranoję.

Pozdrawiam Was serdecznie
Marcin.