To wszystko znikło...

A zaczęło się tak:

Byłem wtedy w trzeciej gimnazjum ona też, ale w innej klasie. Połączyła nas muzyka i fotografia. Ona jest piękną dziewczyną i ładnie śpiewa. Raz zobaczyła jak gram na flecie i się zakochała pomimo, że miała chłopaka, z którym była już dwa lata. On wtedy był w pierwszej liceum i szkoły ich praktycznie ich rozłączyły, nie rozumieli się itd. Z początku myślała, że jestem pedałem (jestem bardzo wrażliwym chłopakiem) ale potem miłość nas w marcu połączyła. Ja czułem się kochany i szczęśliwy, wierzyłem, że jest to moja prawdziwa miłość, że będziemy ze sobą na zawszę. Nasz związek był idealny, rozumieliśmy się i mocno kochaliśmy i trwaliśmy przy sobie. Nie brakło również aktów seksualnych co tylko mnie upewniało w tym, że jestem tym jedynym dla niej.


A skończyło się tak:

Zbliżał się koniec gimnazjum, składaliśmy papiery do tych samych szkół. Jednak nie dostaliśmy się do tego samego liceum i jak na złość ona dostała się tam, gdzie był jej były. Ale do końca czerwca trwała przy tym, że będziemy ze sobą na zawszę pomimo, że on już próbował ją odzyskać. W końcu ja wyjechałem na wakacje ona też gdzieś pojechała. Nadal pisaliśmy ze sobą cały czas. Z dnia na dzień jej wiadomości były coraz bardziej pikantne ponętne i przepełnione miłością, aż do dnia, w którym się nie odezwała w ogóle a na następny napisała: "wydaje mi się, że nasz związek nie ma sensu, dwie różne szkoły, nie będzie dla nas czasu, ja już chyba nie potrafię kochać, ty potrzebujesz artystki a nie takiej zwykłej dziewczyny, ja już nie chce być z nikim". Dwa dni później dowiedziałem się, że wróciła do swojego byłego. Od tego czasu się nie widzimy ale piszemy codziennie na gg, czasem mówi, że mnie jeszcze kocha, że chciała by kiedyś do mnie wrócić, a czasem, żebyśmy już ze sobą nie rozmawiali. Dziś powiedziała, że już nie!

Już od ok. dwóch miesięcy nie jesteśmy ze sobą, teraz mamy po 16 lat, pomimo takiego wieku myślałem, że jest tą jedyną. Przez te dwa miesiące wylewam z siebie codziennie łzy.
Najgorsze są noce, bo śpię tylko po trzy godziny a resztę czasu przepłakuję. Ból potęguje to, że łączy nas muzyka i fotografia oddałem jej swoją duszę całą duszę.
Ja już po prostu nie wiem czy warto żyć.
Czy jest jakikolwiek ratunek jeszcze by się z tego pozbierać?
Czy wszystkie dziewczyny w tym wieku są takie, że dnia na dzień się odkochują?
Jak długo to będzie bolało, czy kiedykolwiek przestanie? Czuję się bardzo samotny, niekochany i nieszczęśliwy.
Co ja mam robić? Boję się szukać nowej miłości a poza tym nie potrafię się odkochać od tej.