Wybaczyłem i co z tym zrobić?

Witajcie.
Pozwólcie, że opowiem Wam moją historię.

Mamy 21 lat, jesteśmy ze sobą od 2,5 roku. Pochodzimy z małych miejscowości na prowincji. Tak naprawdę to ona na początku była we mnie szalenie zakochana, podczas gdy ja kochałem się w liceum w kimś innym. To zakochanie trwało ponad pół roku. Cierpliwie na mnie czekała, gdy ja traktowałem ją jako przyjaciółkę i zwierzałem jej się z miłości do innej dziewczyny. W końcu zaczęła szaleć na moim punkcie, na przykład potrafiła przejechać 30 kilometrów autostopem tylko po to, żeby wręczyć mi kawałek upieczonego przez siebie ciasta. Była zakochana piekielnie, to były wspaniałe czasy...

Jakiś czas później wyjechaliśmy na studia i z braku orientacji w dużym mieście i braku jakichś znajomych, najwygodniej było nam zamieszkać razem. Pierwszy rok był wspaniały, choć oczywiście doszła z czasem jakaś rutyna.

Przez ten czas w moim życiu rodzinnym i osobistym doszło do wielu przykrych i smutnych sytuacji, które zmieniły mnie. Z pewnego siebie i niesamowitego chłopaka stałem się poważnym i smutnym człowiekiem. Zaczęło być mi źle. Nie mogłem oswoić wielkiego miasta. Natomiast ona wręcz przeciwnie - w pełni rozwinęła swoją kobiecość i zmysł towarzyski, zaczęła na swoich studiach poznawać dziesiątki nowych osób. Tysiące facetów zaczęło się za nią oglądać i ona wyczuła to.

Podjęła się studiowania drugiego kierunku i nie miała siły na nic. Wracała wykończona, a ja nie miałem czasu dla niej, ponieważ byłem zajęty swoją pracą i studiami. I wtedy właśnie pojawił się on.

Na swoich studiach spotykali się często w małej grupie przyjaciół, podczas gdy ja nie miałem z nimi ochoty spędzać czasu, nie miałem też sił lub po prostu nie mogłem. Ona w tym czasie skumplowała się z tamtym i okazało się, że świetnie się rozumieją. Mają wspólne zainteresowania, a ona czuła, że nareszcie ktoś się nią zajmuje i jej zainteresowaniami, poza tym przez dziewczyny ze studiów był uważany za bardzo przystojnego. Nic dziwnego, że wkrótce zaczęli spotykać się w coraz mniejszym składzie, aż wreszcie zaczęli spotykać się we dwoje. On jej zaimponował swoimi talentami artystycznymi (tak jak ja wcześniej) i zwyczajnie się zakochała. Imponowało jej to, że może spędzać tyle czasu z utalentowanym, przystojnym facetem. Ja całkiem się wycofałem, gdyż byłem pochłonięty nauką, ponieważ chciałem mieć stypendium naukowe. W tym czasie on się w niej zakochał. Co najzabawniejsze - ona mi opowiadała o tych wszystkich spotkaniach. Pokazywała mi na zdjęciach gdzie byli i co robili. Ja pytałem się, czy przypadkiem nie jest źle, ale ona mówiła, że on jest tylko dobrym kumplem, a to ja jestem jej ukochanym. Coś mi śmierdziało, ale ta jawność i zupełny brak skrępowania przekonywały mnie, że to raczej nie romans, bo by wtedy taką znajomość ukrywała.

Przyszły wakacje i wróciliśmy do domów. Spędziliśmy wspaniałe wakacje, podczas których znowu było nam ze sobą dobrze. Przez 1,5 miesiąca z tamtym gościem napisała jedynie dwa krótkie i pozbawione w ogóle emocji maile. W tym czasie znowu byłem jej ukochanym, o czym później dowiedziałem się czytając jej prywatne zapiski. Jednak w połowie wakacji znowu wyjechała do miasta, w którym studiujemy i znowu zaczęła się z nim spotykać. Znowu było czarująco, romantycznie. Knajpy, kolacje, wspólne imprezy i długie rozmowy.

Przyjechałem w końcu i ja. W tym czasie odstawiła mi kilka numerów, po których zrozumiałem, że nie jestem jej jedynym, ale nie wiedziałem jak na to reagować. Szła na przykład na imprezę ze znajomymi i nie zapraszała mnie, albo spotykała się z nim w restauracji gdy ja miałem zajęcia.

Wszystko wyszło na jaw, gdy pewnego dnia wyjechała do kościoła i zostawiła w łazience swój pamiętnik. Co tam było? Wiersz na cześć wspaniałości tamtego faceta, zachwyty, jakieś mówienie o tym, że jest niesamowity. Jednocześnie nie przeszkadzało jej mieć obok wklejone moje czułe słowa do niej.

Gdy wróciła z kościoła, zrobiłem jej straszną awanturę. Oczywiście na nasz sposób, czyli nie bluzgami, ale poprzez czułość, płacz i rozmowę. Powiedziała mi wtedy, że dzisiaj po kościele rozmyślała wiele o tym i że jest z nim umówiona na wieczór. Wtedy chce mu powiedzieć, że z nim kończy, bo wybrała czego/kogo chce w życiu. Pojechała się z nim spotkać i to było najgorsze, bo on był już tak zaangażowany, że na koniec spotkania nie wytrzymał i z nienacka pocałował ją. Ona nie spodziewała się tego. Oczywiście, uczucia w niej zdwoiły się wtedy, postanowiła jednak trwać w swoim postanowieniu.

Na kilka dni później znowu przez przypadek go spotkała i gdy ja czekałem, ona nie mogła się oderwać od jego towarzystwa. W końcu szepnęła mu, że go kocha i uciekła z knajpy, gdzie siedziała jej ekipa. Byłem rozgoryczony.

Potem napisała mu w sms-ie, że go kocha i nie radzi sobie z tym i z moim cierpieniem i miała wyrzuty, że ją pocałował. W końcu spotali się znowu. Było chłodno i niby już przesądzone, że do mnie wraca. Wręczyła mu ten cholerny pamiętnik i dała do zrozumienia, że to koniec. Mi też powiedziała, że spotkała się z nim po raz ostatni i myśli, że to koniec. Niestety, nie wytrzymał i za jakiś czas znowu zadzwonił, podczas gdy ona chciała już do mnie wrócić. Powiedziała, że myślała, że już się nie spotkają.

Wytrzymała tydzień i zaprosiła go na koncert. Wtedy dowiedziała się, że on ją kocha. Wróciła skołowana. Powiedziałem, że mam tego dość i że odchodzę. Popłakała się i nie miałem serca z nią zrywać.

W końcu ja wyjechałem na tydzień do domu i ona wtedy podjęła decyzję, że ze mną zrywa. Przez cały ten czas była mi wdzięczna, że jej nie zwyzywałem. Cały tydzień nakręcała się na tę decyzję i wypytywała się kolejno swoich znajomych, ciotek i koleżanek, czy powinna to zrobić. Jednocześnie podniecała się tamtym kolesiem i opowiadała jaki z niego seksowny książę z bajki.

Gdy przyjechałem, jej nie było jeszcze w mieszkaniu, bo była u znajomej. Dowiedziałem się wszystkiego, gdy przejrzałem archiwum rozmów na gg. (Od pewnego czasu przyznawałem sobie prawo do czytania nieswojej korespondencji). Ona powiedziała, że rzeczywiście tak jest i że chce zerwać, wyprowadzić się i że dzisiaj wieczorem się z nim spotyka, bo w sumie nie wie co z nim wyniknie. Oczywiście było dużo przytulania. Powiedziała, że jest suką, że nie zasługiwała nigdy na mnie i prosiła tylko, żebym ją czule pocałował w czoło.

Okazało się jednak, że on nie widzi z nią przyszłości. Było za późno - ze mną zerwała kilka godzin temu, a teraz ten mówi, że to bez sensu i że tylko ją skrzywdzi. Długo płakała w jego ramionach lecz on stwierdził, że dawno powinien to skończyć. Był (jest?) w niej zakochany, ale rozumie, że ona potrafi być tylko ze mną.

Wróciła do domu jak trup i poszła spać. Następnego dnia cierpiała, mało jadła. Moja obecność ją drażniła. Spała cały dzień. Następnego dnia stwierdziła, że chce być singielką, że czuje się spustoszona. Trzeciego dnia jednak obudziła się uśmiechnięta i z przyzwyczajena przytuliła się. Była bardzo miła. W końcu nie wytrzymała, wzięła mnie za ręce i zapytała: "To my jesteśmy razem czy nie?". Ja byłem wściekły i powiedziałem, że nie, bo to była jej decyzja. Następnego dnia z kolei to ona twierdziła znowu, że będzie sama, a ja prosiłem, żeby się nie wygłupiała i wróciła. Na kolejny dzień role znów się odwróciły - ja byłem wściekły i miałem jej dość, a ona przytulała się. W ten dzień miała wyjechać do domu na tydzień. Przed odjazdem powiedziała mi kilka razy, że mnie kocha, przejrzała galerię moich zdjęć szukając swoich portretów (które skasowałem), pocałowała mnie parę razy na pożegnanie.

W domu myślała i o mnie i o nim. Pytałem po co mnie całowała, skoro już mnie nie kocha. Napisała, że to było tylko z przyzwyczajenia i że mam do tego nie przywiązywać wagi, tylko się odkochać, bo ona chce być sama. Powiedziałem, żeby tego nie robiła więcej, bo każdy taki pocaunek mnie rani i że byłych nie całuje się w usta.

Dwa-trzy dni później już sama do mnie wydzwaniała. Pytała co u mnie i tak dalej. Zaczęła do mnie bardzo tęksnić. Jej oczy widziały miejsca, gdzie zaczęła się nasza wspólna droga. Wróciła, powiedziała, że mnie wciąż kocha.

Trochę mnie to rozeźliło, bo jak się kocha, to nie zdradza. Zaproponowała wyjazd do naszego przyjaciela na weekend. Było cudownie. Czuliśmy się jakbyśmy wrócili do siebie albo coś zaczynali na nowo.

Po powrocie ja zachorowałem i ona bardzo dobrze się mną opiekowała.

To było dwa tygodnie temu. Od tego czasu dni bywają wspaniałe, dopóki nie zacznę jej wszystkiego wypominać. Z każdym dniem coraz bardziej chce mi się od niej uciec, a ona coraz bardziej chce do mnie wrócić. Ogłosiła już swoim koleżankom, że znowu jesteśmy razem, czeka na mnie w mieszkaniu, gdy mnie nie ma, bardzo się stara. Co wieczór pyta, czy zachowywała się odpowiednio, czy może czymś mnie zdenerwowała. Stara się wkupić w moje łaski. Ciągle chce chodzić do łóżka.

Ostatnio pokłóciliśmy się o wiersze i inne teksty, które pisała z myślą o tamtym, które pełne są emocji i których nie skasowała z komputera. Oczywiście, powiedziała, że jestem obrzydliwy, że jej zaglądam do folderów i że ceni to jako utwory literackie i wspomnienia. Ja powiedziałem, że jeśli to są miłe wspomnienia, to niech spada na drzewo. Obraziła się i wyszła na dwór zapłakana. Następnego dnia rano powiedziała, że to wielka hipokryzja z jej strony, że chce być ze mną, ale nadal to trzyma. Tylko, że nadal tego nie wykasowała.

Wczoraj wieczorem powiedziałem, że mogłaby mieć trochę honoru i odejść. Bardzo to przeżyła, uciekła na wersalkę i zaszyła się w kołdrze. Obudziła się dzisiaj rano, przyszła do mnie do łóżka i powiedziałem jej, że czemu się do mnie przytula, skoro nie jestem taki wspaniały jak tamten koleś i tak dalej. Ciągle są takie jakieś jazdy, które na ogół kończą się tym, że mnie przekonuje o swojej miłości. Do czasu, dopóki się nie rozstaniemy i któreś z nas nie pojedzie na miasto. Wtedy, gdy jestem sam, znowu za wszelką cenę udowadniam sobie, że jej bycie ze mną, to żadna miłość, tylko gra na przetrzymanie i hipokryzja.

Trudno mi z nią zerwać. Trudno mi z nią być. Ona już się nastawiła, że będzie ze mną. Ostatnio w rozmowie z koleżanką powiedziała, że jest już dobrze i że chce pracować nad byciem z drugim człowiekiem. Szkoda tylko, że po czasie.

Czy ktoś to wszystko przeczytał? :)