Zachorowalem na milosc.....

Witam wszystkich.

Zapewne wielu z was jest zaznajomionych z tego typu problemem, ktory pokrotce postaram sie opisac, ale musze zaznaczyc, ze dla mnie jest to nowe uczucie, chyba najgorsze jakie kiedykolwiek przezywalem.

Tak wiec zaczne od poczatku. Mam 17 lat, zdaje sobie z tego sprawe, ze jest to wiek, w ktorym hormony 'buzują", i chec przybizenia sie mocniej do danej osoby staje sie mocniejsza, uciazliwsza. Na poczatku wrzesnia bierzacego roku odbyla sie wycieczka klasowa. Nie pamietam dokladnie kiedy, ale podczas jej trwania zaczalem cos odczuwac do pewnej dziewczyny, z ktora chodzilem caly rok (1 liceum) do klasy, i nigdy nie przyszlo mi na mysl, ze moglbym sie w niej zakochac. Nie jest ona "sex-bomba", mysle ze mozna by ja zaliczyc do tych dziewczyn, ktore nie grzeszą urodą, po prostu, jest typową dziewczyną. Po powrocie z wycieczki zaczalem odczuwac mocne przygnebienie, tesknote, ból. Przetrwalem w takim stanie chyba dwa tygodnie, niestety nic nie wskazywalo na to, ze moje uczucie wygasnie z dnia na dzien. Bylem zdezorientowany, nie mialem na nic ochoty, czulem sie strasznie. Nie mialem w ogole motywacji do jakichkolwiek dzialan. Postanowilem wtajemniczyc mojego kumpla, ktory dyskretnie pogadal z Sandrą (ta dziewczyna). Po jego rozmowie z nia powiedzial mi, ze nie jest w stanie mi do konca powiedziec jakie jest jej nastawienie do tego bysmy byli razem, ale powiedziala mu ze to nie mialoby sensu. O dziwo od razu poczulem sie lepiej. Moje uczucie wygaslo z sekundy na sekunde. Po prostu jakby ucieklo ode mnie, wyszlo ze mnie. Stalo sie to tak nagle. Bylem lekko zaskoczony reakcją mojego ciała na to wszystko, ale bylem szczesliwy z tego powodu. Poniewaz wiedzialem. Niestety!

Niecałe dwa tygodnie temu na godzinie wychowawczej moj wychowawca (kretyn) porozsadzal pare osob, glownie chlopakow. Niestety mi przypadlo siedzenie obok Sandry. Zlosliwosc losu. Poczatkowo nie przejmowalem sie tym zbytnio, w koncu myslalem, ze moje uczucie ucieklo. Niestety okazalo sie, ze ono nadal bylo we mnie, tylko uspione, czekajace na odpowiedni impuls. Po kilku dniach znowu zaczalem odczuwac to nieznosne uczucie milosci. Staram sie zachowywac normalnie, udawac ze nic sie nie dzieje, ale to co naprawde sie dzieje w srodku mnie, doprowadza mnie do szalu. Nie mam sily, zero motywacji, depresja, samobojcze mysli. ... Jednym slowem NAJGORSZE UCZUCIE swiata! Wydaje mi sie, ze powrocilo ze zdwojoną siłą i ma na celu doprowadzenie mnie do szalu.

Mysle ze dalsze rozpisywanie sie nie ma sensu . . .
Chcialbym tylko uslyszeć pare rad dotyczacych tego co ja mam robic. Czy to kiedykolwiek przejdzie? Jestem pogubiony w tym wszystkim, pragne z calego serca przestac odczuwac ten pociag, ale im bardziej tego pragne, tym mocniejszy on jest!!!

Pomozcie mi :(