Zdrada, próba wybaczenia i zdrada

Witajcie,

Opowiem Wam moją historię. Znamy się prawie 10 lat. Przy małym poziomie mojego zaufania do ludzi co jakiś czas miałam podejrzenia co do wierności „mojego ukochanego”, ale że byłam idiotycznie zakochana w palancie to niestety jakbym nie wierzyła, że to co widzę bądź słyszę to właśnie to a nie coś innego. Tym bardziej, że ten „fantastyczny” człowiek przekonywał mnie co chwila, że jestem jego wielką miłością, że nieba przychyliłby, że jest mu cudnie, więc po co miałby szukać innej i mało tego jest moim największym przyjacielem, któremu mogę zaufać. Mówił też, że robię mu wielką przykrość podejrzewając go o niewierność.

Po 9 latach tej sielanki okazało się, że przez całe lata zdradzał mnie. Mało tego uważał, że skoro jest dla mnie kochany to jakoś to rozmywa się i wyrównuje. Po płaczach i czołganiu się przy nogach wyprosił o szansę, że on mi pokaże, że potrafi być kimś.

I wiecie co się wydarzyło? Tydzień po tych płaczach było to samo. Najpierw „za dużo wypił i podrywał kogoś, ale to nie liczyło się dla niego”, później znowu było coś i najlepsze na koniec.

Odszedł, bo mu nie ufałam i ograniczałam go.

Wiem, że dawno temu powinnam była odejść, ale nie byłam w stanie.

Jeżeli zapytacie czy warto próbować po? To odpowiem nie. Nie tylko dlatego, że może spotkać Was to co mnie. Nie warto bo zaufanie jest jedno, i raz utracone nigdy nie odzyskacie. A później to jest tylko MĘKA.

Zawiódł mnie jako mężczyzna, ale najtragiczniejsze jest, że zawiódł mnie jako człowiek i tego mu nigdy nie wybaczę.