zdrada psychiczna i niepewność

Jestem z moim Partnerem od 7 lat, razem wychowujemy mojego synka z pierwszego małżeństwa. Mam to szczęście, że obaj bardzo się akceptują a mogę nawet powiedzieć, że się pokochali jak rodzina. Mieszkamy w domu z moją mamą. Oboje mieliśmy inny pomysł na życie i inne plany. On chciał dziecko ja nie, on chciał mieszkać na swoim ja wolałam w domu mojej mamy. Z decyzją o ślubie zawsze się mijaliśmy, do dziś nie jesteśmy małżeństwem, nie mamy wspólnego dziecka i dalej mieszkamy u mamy. Ostatnio zrozumiałam, że mogę go stracić, jeśli nic z tym nie zrobimy mamy już po 30, 32 lata. Mój Partner jest cudownym człowiekiem i byłby napewno wspaniałym ojcem. Ja boję się kolejnej ciąży i wszystkiego, co związane z wychowywaniem dziecka. Uważam, że mojemu synkowi nie poświęcałam się nigdy tak jak powinnam, mam wyrzuty sumienia, że nie jestem idealną matką. Mój synek ma 10 lat, myśl o kolejnym dziecku mnie przeraża. Jednak chciałam to wszystko zmienić, ponieważ kocham mojego mężczyznę i chciałabym, aby był ze mną szczęśliwy. Przez długi czas było tak dobrze, wydawało mi się, że może tak być już na całe życie. Ale zaczęliśmy żyć obok siebie, każdy swoim życiem, swoimi sprawami, niby razem a jednak osobno. Dlatego też zdecydowałam, że się zmienię dla naszego wspólnego szczęścia. Jestem osobą bardzo zamkniętą w sobie, ciężko mi mówić o swoich uczuciach, planach i marzeniach. Myślałam, że czynami pokażę mu, że naprawdę chcę to zmienić. W weekend okazało się, że chyba nie zdążyłam, że już jest za późno. W sobotę pojechał do swojego rodzinnego miasta załatwić kilka spraw. Potem zadzwonił, że nie wróci, że umówił się ze szwagrem na piwo. Zrobiło mi się przykro, ponieważ planowałam spędzić ten czas inaczej, o czym wiedział już od piątku. Prosiłam żeby jednak wrócił, wtedy zaczął mówić mi, że jest mu ciężko, że źle się czuje mieszkając u mnie, że nie jest zadowolony ze swojego życia, i że przespał tyle lat i nic z tym nie zrobił. Chciałam żeby wrócił, chciałam porozmawiać, powiedzieć mu, że chcę to wszystko zmienić, że dojrzewam do decyzji wyprowadzenia się na swoje, że myślę już od jakiegoś czasu o dziecku. Ale nie zdążyłam, bo on powiedział, że od jakiegoś czasu gryzie się z czymś, o czym musi mi powiedzieć. Powiedział mi o tym przez telefon, że mnie zdradził. We łzach i z płaczem prosiłam go żeby powiedział mi, że to nieprawda, że on nie jest taki i nie mógłby mi czegoś takiego zrobić, że przecież wiem, że mnie kocha a ostatnio było lepiej i sam mówił, że to zauważa, ale nie chciał uwierzyć w moją zmianę, myślał, że to na chwilę. Nie będę pisać już jak było mi ciężko i jak bardzo rozpaczałam. Przyjechał, płakał razem ze mną, przytulał mnie. Ja byłam w stanie mu wybaczyć, czego sama po sobie się nie spodziewałam, zawsze myślałam, że nigdy sobie na coś takiego nie pozwolę, że każę mu się wynosić, uniosę się dumą. Ale miłość jest chyba silniejsza. Kiedy ze łzami rozmawialiśmy o tym i innych rzeczach, wymusiłam na nim żeby mi powiedział jak to się stało, kiedy i z kim. Opowiedział mi tą historię ja wpadłam w spazmatyczny płacz, ponieważ stanął mi przed oczami w ramionach innej kobiety. Mówił, że zrobił to całkiem świadomie, że był po kilku piwach, ale wiedział, co robi, że się zapomniał. To było okropne. Cały czas modliłam się żeby to nie była prawda. Po tych udrękach, przytulił mnie i powiedział, że nie może patrzeć na to, jaki straszny zadaje mi ból i nie może dłużej brnąć w kłamstwo. Powiedział to, o co się cały czas modliłam, że to nie jest prawda, że mnie nie zdradził, że to wszystko wymyślił pod chwilą emocji. Chciał radykalnie coś zmienić, nie chciał wystawiać mnie na próbę, ale chciał abym miała powód, aby z nim skończyć, wyrzucić go ze swojego życia, brnął w to, bo myślał, że osiągnie swój cel. Nie przemyślał, jakie to może mieć konsekwencje, nie zdawał sobie sprawy, że może już nie być powrotu, jeśli mu nie wybaczę, nie spodziewał się również tego, że jestem w stanie mu wybaczyć. Powiedział, że był sfrustrowany, że chciał być draniem nie chciał mnie tak poprostu zostawić. Przyrzekał, że mnie nie zdradził, przepraszał, prosił o wybaczenie. Jest mi trudno, ponieważ aby od kogoś odejść nie trzeba wymyślać aż tak podłych kłamstw, ranić kogoś aż tak boleśnie. Coś we mnie umarło, moja radość życia, którą ostatnio odzyskałam, zaufanie, moja kobiecość. Jesteśmy razem nie wyprowadził się, spędziliśmy nawet miłe chwile, ale gdzieś z tyłu kołacze mi się, pytanie czy mogę mu w to uwierzyć, zaufać, zapomnieć. Nie wiem do końca jakby się potoczyło nasze życie dalej gdyby zdrada była prawdą, nie wiem czy umiałabym się z tym tak do końca uporać. Nie wiem jak postąpiłam bym drugi raz gdyby to kiedyś wydarzyło się naprawdę. Trudno mi uwierzyć w to, co się stało, mam mętlik w głowie i chciałabym zniknąć... Czy mogę mu wierzyć i żyć jak dawniej nie myśląc o tym...