Zdrada... x2

Witam,
Przeglądałam wiele tematów w poszukiwaniu odpowiedzi. Większość z nich dotyczyła osób dużo starszych niż ja. Mogę się nawet pokusić o stwierdzenie, że jestem jedną z najmłodszych tu kobiet. W świetle wielu waszych problemów, mój może okazać się mało istotny, lecz bardzo mnie boli.

Zacznę od tego, że jestem osobą, która już wiele przeszła przez życie. Byłam bita i poniżana przez matkę, ojciec już dawno odszedł, parę lat temu zostałam pobita (trafiłam do szpitala) i wyrzucona z domu za malowanie na płótnie w swoim pokoju. Straciłam wiarę w ludzi, szukałam pomocy. Jak na razie, mieszkam u moich dziadków... lecz długo tu nie mogę przecież zalegać. Jestem osobą wrażliwą, wręcz romantyczką, najważniejsze jest dla mnie dobro drugiego człowieka.

Prawie trzy lata temu poznałam cudownego chłopaka. Zaprzyjaźniliśmy się. Była to tak czysta i delikatna znajomość... Byliśmy nierozłączni, nigdy nie znałam człowieka tak zabawnego, tak miłego i dobrego, z którym dało się porozmawiać o wszystkim. Przy nim czułam się bezpieczna, mogłam uciec od horroru, który często czekał na mnie w domu. Podtrzymywał mnie na duchu, przy nim zapominałam o wszystkich złych rzeczach. I na niego przelałam wszystkie moje uczucia, jakie do tej pory były niewykorzystane. Stwierdziliśmy zgodnie, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Mówił, że nikt mu nie dał tyle dobra i miłości co ja. Były to najpiękniejsze trzy lata (dwa lata związku) w moim życiu. Cieszyliśmy się zgodnie, razem i szczerze....

Od jakiś dwóch miesięcy miałam dziwne przeczucia, nie chciałam, aby się spotykał ze swoją dobrą przyjaciółką. Nie były one niczym poparte, lecz wiecie jak to jest... Kobieta to czuje. Starałam się jak zawsze, codziennie mówiłam jak bardzo go kocham i jak bardzo mu dziękuję za to, że jest. On odpowiadał mi tym samym, mówił, że nigdy mnie nie zdradzi i nie skrzywdzi. Problemy się zaczęły jak nie chciał odwołać kilkakrotnie z nią spotkań, kiedy ja miałam akurat czas na spotkanie się z nim (mieszkamy jakieś 30-40km od siebie). Tłumaczył, że nie lubi przekładać z kimkolwiek spotkań. Uwierzyłam mu, bo czemu miałam nie? W pewien piątek znów poszedł do niej, mówił, że wróci o 19 i porozmawiamy na skype. Ja byłam zmęczona, więc od razu po powrocie zasnęłam. Obudziłam się koło 20 i chciałam do niego zadzwonić... lecz coś mnie powstrzymało. Stwierdziłam, że poszukam i zamówię mu prezent na walentynki. Pojawił się na komunikatorze po 21. Mieliśmy się spotkać następnego dnia i wszystko co do tej pory się działo omówić.

Powiedział mi to z trudem... że zdradzał. Raz w grudniu (później dowiedziałam się o pięknych szczegółach typu "całował ją po dłoniach, po twarzy... całował namiętnie w usta, przytulali się") i drugi raz znów, w lutym, wtedy, kiedy wybierałam mu prezent na walentynki. Najpierw mi powiedział, że on nie wie co czuł. Nie wierzyłam mu, że tak zrobił.... Dałam mu czas do przemyślenia. Dowiedziałam się od niego, że bał się powiedzieć, że nie chciał mnie stracić. Mówił, że nic do niej nie czuł, że to było nieprzemyślane, instynktowne, nic nie znaczące. Mówił, że czuł się paskudnie i po pierwszym i po drugim razie. Stwierdził, że nie zrobił tego z miłości, ani z żadnego innego głębszego uczucia.

Lecz trudno mi w to uwierzyć. Nikt nie robi drugi raz czegoś, co jest nieprzyjemne. Gdyby to było raz, to byłabym w stanie wybaczyć. Nawet teraz wybaczyłam, lecz gdy na niego patrzę... Brzydzę się tego, że jego ręce dotykały innej, że jego usta całowały usta innej... Bardzo mocno go kocham, lecz te dwa uczucia walczą ze sobą: miłość i smutek.

Spotkaliśmy się we trójkę z tą dziewczyną, wcześniej dostałam od niej wiadomość na gg. Dowiedziałam się od niej kilku 'miłych' rzeczy typu, że: "ona była przede mną i będzie po mnie", "Chwytanie się takich argumentów jak "nikogo innego nie mam", "oddałam całe życie" - to dopiero niski poziom. Nie umiesz radzić sobie z własnym życiem? Czyli na dobrą sprawę jeszcze nie dorosłaś", albo że "czy my już jesteśmy po słowie, że ona mi go nie może odbić?"... Dowiedziałam się również, że ten 'podbój' na niego był planowany dużo wcześniej przez nią, mimo to, że wiedziała, że jest nam razem wyjątkowo szczęśliwie. Załamałam się. Bałam się, że na prawdę jest coś ze mną nie tak, że może coś zawaliłam. On próbuje teraz to wszystko naprawić, pocieszać mnie, widzi, że nie radzę sobie już z tym wszystkim, że siebie obwiniam... Miewam napady płaczu, nie potrafię się pozbierać. Ciągle szukam, co złego mogłam zrobić... ale ja nie wiem co. Czy jest w tym wszystkim sens? On zerwał z nią kontakt całkowicie, powiedział, że chce stąd wyjechać, aby już więcej nie krzywdzić, że już i tak za dużo mostów spalił za sobą... Wyjadę z nim jeśli mi się uda przyzwyczaić... aby rozpocząć nowe życie od początku, tak jak było przed grudniem. Codziennie stara mi się mówić, że nic do niej nie czuje, że zrobił to z głupoty, że nawet nie wie czemu, że nic nie czuł w trakcie tego..., że mnie zranił, że jest skończonym idiotą, że kocha i kochał tylko mnie...

Nie wiem, czy mogę znów uwierzyć... Proszę, doradźcie mi :(