zdradził..

To była miłość od pierwszego wejrzenia, ale nie byłam łatwą zdobyczą, starał się pół roku.
Potem zaczęłam się z nim spotykać, on od początku był szczery. Powiedział, że ma dziecko z wpadki (był po ślubie cywilnym, ale w trakcie rozwodu), że miał firmę, ale upadła i ma długi (komornicy), wyznał mi też że mnie kocha. Oczywiście po usłyszeniu tej opowieści uciekłam. Strasznie płakałam, byłam w kompletnym szoku. Moja siostra, kiedy opowiedziałam jej jego wyznanie, powiedziała: "i co z tego, przecież to była wpadka. W życiu dzieją się różne rzeczy" (coś w tym stylu). Wtedy pomyślałam, że jeżeli od początku był szczery, to może warto spróbować. Pomyślałam, ze skoro ktoś kiedyś zrobił coś, to nie znaczy, że trzeba go przekreślać, tym bardziej, że powiedział mi na samym początku prawdę, nic nie ukrywał.
Umówiłam się z nim, powiedziałam, że możemy spróbować, ale, że się trochę boję i że mam nadzieje, że mnie nie skrzywdzi.
Znałam historię jego życia też od jego przyjaciela, który jest też moim przyjacielem i obecnym mężem mojej siostry (taki zbieg okoliczności). Dodam, że poznali się w tym samym czasie, co my.
Potem było cudownie, wyjeżdżaliśmy, pomagaliśmy sobie, przytulaliśmy się, kochaliśmy. Byliśmy w siebie zapatrzeni. Była to wielka miłość. Nie mogliśmy oderwać od siebie oczu, dłoni, cudownie nam się rozmawiało, uwielbialiśmy być ze sobą. Idealna para - wszyscy nam zazdrościli. Mówił do mnie "księżniczko".
Oczywiście dostał rozwód, był wtedy taki szczęśliwy (ja też). Tylko sprawę komorników - olewał, uciekał, bał się.
Dodam, że poznałam jego córeczkę, zaprzyjaźniłam się z nią (ma teraz 8 lat). Poznałam też jego byłą żonę, która ma swoją rodzinę. Miałam też dobry kontakt z jego mamą i siostrą, które są dobrymi osobami, ciepłymi - polubiłyśmy się.
Po ponad 4 latach wprowadziliśmy się do moich rodziców (są bardzo rodzinni i dobrzy, mam też brata i siostrę - z którymi mam dobre relacje - są moimi przyjaciółmi). Wcześniej wynajmowaliśmy mieszkanie. Postanowiliśmy odłożyć na ślub i miał wyprostować sytuację z komornikami. Jemu nie za bardzo odpowiadało życie w domu moich rodziców, źle się czuł - miotał się, uciekał przed komornikami. Starałam się z nim rozmawiać, wspierać, rodzice też chcieli mu pomóc, ale on nie chciał, mówił, że sam to załatwi..
To w dużym skrócie..
Za miesiąc byłaby nasza 2 rocznica ślubu. Dodam, że ślub był w Rzymie. Znaliśmy się 7 lat.
Pół roku po ślubie (a wydawałoby się, że chciał ślubu i mnie bardzo kocha; obiecywał też, że będzie dobrze z tymi długami - przed ślubem pokazał mi pisma, że coś się tam już przedawniło) zaczął namiętnie grać w jakąś grę online. Poznał ludzi z którymi gadał dużo czasu. Ja byłam zła na niego, bo się ode mnie oddalał. Powiedziałam mu nawet, że czuje, że buduje swój drugi świat, w którym mnie nie ma, do którego mnie nie wpuszcza. Obiecał, że przestanie grać, ale nie zrobił tego. Potem zaczął się z tym ludźmi spotykać. Trwało to około roku. Mój tata nawet odbył z nim szczerą rozmowę, powiedział mu, że jak ma coś na sumieniu, to może jeszcze to skończyć.
Potem, którejś nocy zadzwonił telefon. Obudziłam się i mówię do niego, żeby odebrał, on był zaspany, więc zaproponowałam, ze ja odbiorę. On wtedy się rozbudził i zaczęła się istna walka o odebranie telefonu, który ciągle dzwonił. Pamiętam jak krzyczał: "wszystko zniszczyłem..". Ta noc dała mi do zrozumienia, że coś jest nie tak.. Pomyślałam o innej kobiecie, zapytałam go, ale zaprzeczył.
Kupiłam mieszkanie i się wyprowadziliśmy od rodziców. Byliśmy wreszcie "na swoim".
Cały czas jednak myślałam o tym telefonie, zaczęłam szukać wskazówek. Po kilku tygodniach udało mi się w nocy przeczytać smsy w jego telefonie. To była masakra, pisał do niej: "kocham cię foczko", ale też, że gra w tenisa i jest dyrektorem firmy i że ma dom w północnej części Poznania. To były takie kłamstwa, to było okropne, ale jednocześnie śmieszne i żałosne. Obudziłam go i chciałam wyjaśnień, przyznał się, że poznał ją przez Internet i że dobrze mu się z nią gadało, ale też, że kilka razy się spotkali i spali ze sobą. Trwało to około roku (nawet jak mieszkaliśmy sami, spotykał się z nią u niej i sypiał z nią). Powiedział też, że jej nie kocha i tak naprawdę to ją bardziej oszukiwał niż mnie. Po tym wyznaniu zadzwoniłam do niej z jego telefonu. Był przy tej rozmowie. Nie wiedziała o mnie, była w szoku. Powiedziałam jej, że najwidoczniej oszukiwał nas obie. Potem dałam telefon jemu, a on jednym tchem powiedział jej, że jej nie kocha i lepiej by było jakby się nie spotykali.
Nie mogę w to uwierzyć, co zrobił.. Wywaliłam go z mieszkania. Jednak potem był u mnie z 4 razy po rzeczy (oczywiście nie brał wszystkich, dużo gadaliśmy, ale nie pozwalałam mu się dotknąć). Po dwóch miesiącach (gdy miał zabrać ostatnie rzeczy) był do rana (całował mnie i kochał - tak bardzo brakowało mi jego dotyku..). Potem zadzwonił mój telefon - zadzwoniła ona i zapytała czy się spotykamy. Miała mój numer z jego telefonu (!!!). Powiedziała mi, że od ostatniej naszej rozmowy nadal się z nią spotykał (kilka razy był u niej i spał też z nią). Myślałam, że umrę. Na co ja liczyłam?? Powiedziała mi, że ona ma go już dość i że może dostarczyć mi dowodów na to, że to, co mówi jest prawdą.
On potwierdził to, że się z nią nadal spotykał, ale że kończył z nią. Co do bycia z nią w łóżku nie miał wytłumaczenia - coś tylko powiedział, że gdy płakała, był litościwy - co za skurw..
Powiedziałam, że chcę rozwodu.
Pamiętam jeszcze jedną sytuację, jak obudziłam się w nocy krzycząc przez sen i płacząc. Śniło mi się, że mnie zdradza. On mnie wtedy przytulił i powiedział: "że to był tylko sen i mam spać dalej".
Teraz jestem tego pewna, że chcę rozwodu. Nie wiem tylko co będzie dalej, zawaliło mi się życie.. Strasznie go kochałam (ale i nienawidzę i nie rozumiem). Czy znajdę kogoś innego?, czy jeszcze komuś zaufam..? To jakaś masakra.. nie wiem, co robić.. Czuję się taka beznadziejna.. Dręczą mnie pytania - dlaczego to zrobił?, co będzie dalej?
On powiedział, że mnie nadal kocha i że miał (ma depresję), że się pogubił. Powiedział, że nie chce żyć beze mnie i że mi udowodni, że mnie kocha i ma plan. Co za dupek!
co to będzie.., tak się boję.., jestem mega nieszczęśliwa, zła i samotna..To się stało i się nie odstanie.., dlatego jak mogłabym dalej z nim być? Jak mogłabym mieć z nim dzieci? Ja się go boję, straciłam do niego zaufanie, straciłam poczucie bezpieczeństwa.
..
...