Znudzenie jednej z połówek

Witam, to mój pierwszy post. Mam 22 lata, tak samo jak moja dziewczyna, jesteśmy ze sobą od 3 lat, znamy się ok. 4. Moim problemem jest, jak w tytule, nuda w związku. Nuda...od jednej strony, od mojej dziewczyny.
Od pewnego zdarzenia, kiedy to zobaczyłem jak komuś pisała iż już nie wie co to zakochanie, związek się popsuł. Długi czas byliśmy razem, kochaliśmy się wzajemnie, całowaliśmy, przytulaliśmy, śmialiśmy, wszystko było pięknie, znajomi mówili, że jesteśmy jak stare małżeństwo itp itd... Po dwóch latach wyjechaliśmy do Anglii w celach oczywistych: łatwiejszy start, fajne zarobki, wspólne życie, dom i te sprawy.
Od kilku miesięcy zauważałem, że już nie okazuje tak swoich uczuć, jednak nie sprawiało mi to dużego problemu, czasami określałem się, powiedziałem to wprost...poprawa była na kilka dni, może więcej, i zaś od nowa to samo. I tak aż do czasu wiadomości, o której napomknąłem na początku moich zwierzeń. Zabolało mnie to niemiłosiernie. Poczułem się jak taki...hmmm...kumpel, przyjaciel. Nie chłopak, nie wybranek... Po dniu czy dwóch powiedziałem jej to, wygadałem się, co mnie boli, że już nie jest tą samą osobą, którą była dawniej, o okazywaniu miłości etc. W odpowiedzi usłyszałem, że nie wyobraża sobie życia beze mnie, że nie planowałaby życia tutaj gdyby nie ja. Uspokoiłem się delikatnie... lecz tamten moment był tym momentem, który mnie zmienił. Zacząłem czytać jej wiadomości z naszym wspólnym przyjacielem (wiem, brak zaufania to coś czego nie powinno być a jednak jest...), no i przeczytałem kilka rzeczy, które zrobiły ze mnie emocjonalny wrak. Nie tak dawno znów jej powiedziałem, że czuję, iż jesteśmy tylko związkiem na fb, nie okazuje mi tego czego oczekuję, na co każdy chłopak lub też kobieta oczekiwał/wała-by, będąc w związku. Znów usłyszałem odpowiedź o przyzwyczajeniu, ale padły słowa "przepraszam, postaram się być lepszą dziewczyną". Znów poczułem się lepiej, jednak kilka dni myślałem o tej rozmowie i pomyślałem sobie... Jak można się zakochać w jednej osobie drugi raz po takim czasie?!
Wracając do tematu mojej zazdrości wobec niej - czytania wiadomości - ostatnia rozmowa, a raczej jej urywek brzmiał..:

-poznałem kogoś, poczułem chemię
-CHCIAŁAM CI COŚ NAPISAĆ ALE NIE BĘDĘ HIPOKRYTKĄ :D *(ta odpowiedź nie jest wyrwana z kontekstu)

To mnie zabiło. Pracujemy w jednym miejscu, spotykamy się z tymi samymi ludźmi, wiem, że mnie nie zdradza, bo spędzamy czas zawsze wspólnie (wspólnie tzn. zawsze jesteśmy razem czytaj dom, praca, impreza itp.)

Nie wiem co mam zrobić. Odnoszę wrażenie, że ona po prostu żałuje, że w dosyć wczesnym wieku wdała się w związek, nie korzystała z życia, brakuje jej tego szaleństwa. Winię również siebie i to bardzo mocno, że nie dałem tej osobie argumentu, by czuła się przy mnie zawsze tak, jak to było przy początkach naszego związku. Czy jest jakikolwiek sposób na uratowanie tego związku? Jest sens w to brnąć? Serce podpowiada mi -NIE OPUSZCZAJ, NIE REZYGNUJ KOCHAJ, MOŻE SIĘ POPRAWI; z kolei umysł podpowiada -JEŚLI CHCESZ DLA NIEJ JAK NAJLEPIEJ, DAJ JEJ WOLNĄ RĘKĘ, POZWÓL ZNALEŹĆ LEPSZE ŻYCIE, OSOBĘ...
Proszę o pomoc, może ktoś z forumowiczów przechodził przez podobnie 'sceny', może mi...NAM jakoś pomóc...