Życie w gruzach pięknego pałacu...

Witam,
to mój pierwszy post na forum i aż mi głupio, że od razu w takim kontekście, ale... czasami człowiek musi...

Chciałbym opowiedzieć Wam coś, co ostatnio spotkało mnie. Być może ktoś pomoże mi zrozumieć. Wyszła z tego mała książka, ale chciałem opisać wszystko od początku do końca.

Mam 24 lata. Studiuję i pracuję. Do niedawna miałem jeszcze dziewczynę, nieomal narzeczoną. Za kilka dni skończy 24 urodziny.

Ja po 3 poważniejszych związkach, które sam zawaliłem (zazdrość, obojętność i brak zrozumienia)
Ona po 2 poważnych doświadczeniach. W obu przypadkach z "cwaniakami", gośćmi nad wyraz pewnymi siebie, wręcz aroganckimi. Obaj ją zdradzali.

Wszystko zaczęło się tak:

3 lata temu, na studiach poznałem świetną kobietę. Zaczęło się niewinnie, od kilku uśmiechów na korytarzu, kilku "cześć", aż w końcu narysowałem na kartce filiżankę kawy ze znakiem zapytania i uśmieszkiem. Pod spodem mój numer telefonu oraz imię i wręczyłem jak wchodziła do auli na wykład. Nie musiałem długo czekać na odp i już na następne zajęcia nie poszliśmy...

Z czasem pisanie smsów (kilkuset tygodniowo) przerodziło się w rozmowy, a to zaowocowało regularnymi spotkaniami, przy kawie i ciastku, lodach, drinku...
Zanim się obejrzałem, byłem zakochany po uszy. Ze wzajemnością.

Spotykaliśmy się przez jakiś rok, będąc jeszcze na studiach. Później obrona prac, zawsze byliśmy ze sobą blisko, zawsze dodawaliśmy sobie otuchy. Po obronie oboje poszliśmy na studia zaoczne, kontynuować naukę. Ona znalazła pracę szybciej, niż ja i tak się złożyło, że w innym dziale firmy potrzebowali kogoś, więc poleciła mnie przez swoich znajomych z pracy. Odbyłem rozmowę i zostałem przyjęty. Pracowaliśmy osobno, ale jednak razem. Razem do pracy jeździliśmy i razem z niej wracaliśmy. Z czasem postanowiliśmy zamieszkać razem.

Gdy już się wprowadziliśmy, wszystko było jak we śnie (i ani trochę nie przesadzam). Lepszego związku nie mógłbym sobie wymarzyć. Oboje mieliśmy na tyle swobody, by móc poświęcać czas naszym pasjom i znajomym. Ja miałem czas na spotkania z kumplami na pokerze, Ona zawsze mogła wyskoczyć do koleżanki, iść na kawę ze znajomymi, itd. Był to związek bardzo partnerski, bez nieuzasadnionej zazdrości (ale o tym za moment).

Żyliśmy tak prawie półtora roku. Dzień w dzień razem. Do Jej rodziny jeździliśmy razem (bo nie pochodziła z miejsca, w którym żyliśmy), a i u mojej rodziny byliśmy dość częstymi gośćmi. Nasi rodzice znali się i polubili, niejednokrotnie spotykając się ot tak, bez okazji w weekendy, wyjeżdżali razem na jakieś małe wypady (grzyby, itd).

A między nami? Między nami było po prostu pięknie. Starałem się jak jeszcze nigdy. Począwszy od małych prezentów bez okazji, poprzez krótkie "Kocham Cię" mailem w pracy, a na np. całonocnych pogaduchach o życiu i przyszłości kończąc. Zawsze mieliśmy dla siebie czas. Gdy mnie coś trapiło, wiedziałem, że mogę liczyć na Jej zawsze szczera i trafna radę... i vice versa. W sprawach seksu też nam się układało.

Jeśli zaś chodzi o obowiązki domowe, to był pomiędzy nami równy podział - ja gotuję i prasuje, ale za to Ona sprząta i pierze. Funkcjonowało bez zarzutu.

Przez te całe 3 lata pokłóciliśmy się tylko 1 (raz), jakiś rok temu. Była to dość spora kłótnia, po której nastąpiły pierwsze ciche dni. Ale i to przezwyciężyliśmy rozmową, wyjaśniając sobie co nas boli i znów wszystko wróciło do normy. Oprócz tej jednej kłótni mieliśmy jakieś małe sprzeczki, które mijały szybciej, niż się zaczęły.

Na początku lipca br. w zespole, którego byłem częścią zmienił się szef. Poskutkowało to wyrzuceniem 8 z 12 osób i obsadzeniem wolnych miejsc "swoimi". Poleciałem i ja. Mieliśmy zaoszczędzone pieniądze, więc nie martwiliśmy się o przeżycie. W sierpniu znalazłem nową pracę na podobnie płatnym stanowisku, więc znów wszystko wróciło do normy. W lipcu też zwolnionych zostało kilka osób z działu, w którym Ona pracowała, a na ich miejsca przyszły nowe.

W międzyczasie zrodził się plan kredytu hipotecznego. Byliśmy razem u doradcy finansowego i mieliśmy się umówić na następne spotkanie, już z konkretami.

Więcej, byłem tak pewien tego związku, że chciałem oświadczyć się Jej w jej urodziny (październik).

Nic nie wskazywało nadchodzącego końca. W sierpniu jeszcze byliśmy na wspólnym urlopie. Na początku września na urodzinach naszego wspólnego kolegi, a tydzień później na imprezie u Jej znajomej.

Od pewnego czasu jednak zauważyłem, że wychodzi z pracy "struta", a w domu opowiada zdawkowo, a najczęściej mówiła o jej nowym współpracowniku, że straszny jajcarz, itd. Kiedyś zapytałem się o niego, bo miałem dziwne odczucia. Oburzyła się, że zazdrosny bez powodu jestem. Pomyślałem - możliwe. Wiedziałem, że praca dobija ją małymi możliwościami awansu i wielokrotnie namawiałem do jej zmiany, wiec myślałem, że to może właśnie praca była przyczyną jej kiepskiego nastroju.
Później powiedziała mi, że ten "straszny jajcarz" zerwał zaręczyny po 11 latach związku.
Ten facet nie dawał mi spokoju i kiedyś urwałem się wcześniej z pracy, by po Nią pojechać. W pracy była normalna, uśmiechnięta, wesoła. Nawet rozmawiałem z "jajcarzem", ale jako, że nie lubię cwaniaków, nie przypadł mi do gustu. Jego wuj załatwił mu miejsce w tej firmie po tym całym "grupowym" zwolnieniu. Skąd to wiem? Sama mi powiedziała.

Kilka dni później musiałem jechać na szkolenie do Warszawy. Długo o tym rozmawialiśmy, bo cholernie się czegoś bałem. Ciężko to opisać, ale po prostu coś czułem.
Z Warszawy, starałem się dzwonić najczęściej jak tylko mogłem i było w miarę ok, jak rozmawialiśmy. Po moim powrocie (środa), Ona oznajmiła mi, że też ma szkolenie, ale weekendowe w Katowicach. Pracowałem w tamtej firmie, byłem na jednym szkoleniu, ale nie słyszałem żeby kiedykolwiek ta firma robiła szkolenia weekendowe. Coś mi się tu nie podobało, zwłaszcza, że na szkoleniu miał być też "jajcarz", ale za wszelką cenę starałem się odtrącić te złe myśli. Szczerze wtedy myślałem, że nasz związek jest na tyle silny, ma tak mocne fundamenty i przyszłość, że nie mam się o co martwić...
W sobotę rano pod dom przyjechał po nią jej kolega z pracy, którego ja też znałem. Pożegnaliśmy się i pojechała.
Przez 2 dni zadzwoniła raz, ale była tak samo pochmurna.

Wróciła w niedzielę wieczorem. Wtedy już czułem, że coś jest nie tak. Patrzyła na mnie tak "badawczo", niepewnie. Teraz to wiem, wtedy nie chciałem wiedzieć lub nie widziałem.

Następnego dnia po pracy, zjedliśmy obiad, zapytałem czy pozmywa, a ja w tym czasie skoczę na zakupy małe, bo mieliśmy oglądać film. Ubrałem się i zostawiłem karteczkę, że "zaraz wracam. Potrzebuję chwili dla siebie". bo nie mogłem już wytrzymać tego nastroju w domu. Spacerowałem, starając się uporządkować myśli. Cały czas jednak bałem się, że wrócę do domu i zastane kartkę z napisem: Odchodzę. Nie mogłem się od tej myśli opędzić.
Po ok 20 min wróciłem do domu. Siedziała na balkonie. Podszedłem, przytuliłem ją... nie odwzajemniła uścisku. Zapytałem wprost: Odchodzisz? Spojrzała mi prosto w oczu i odwróciła wzrok. W tym momencie świat mi legł w gruzach, a nogi po prostu mi się załamały i ukląkłem bezwiednie. Czułem się, jakby ktoś mnie młotem w łeb zdzielił. Takiego chaosu w głowie jeszcze nie miałem.

Zacząłem płakać, pytając dlaczego, co się stało? Odpowiedziała, że sama nie wie. "Coś pękło." Prosiłem i błagałem o kolejną szansę. Nic. Rozmawialiśmy do późnych godzin nocnych, po czym poszliśmy spać. Osobno. Nie umiała wyjaśnić mi dlaczego odchodzi. Następnego dnia, wziąłem urlop nż, bo nie potrafiłem zebrać myśli, a tym bardziej pracować. Jak wstałem, Jej już nie było.

Przez cały dzień siedziałem i myślałem. W desperackim akcie postanowiłem, że oświadczę się Jej. Pół dnia siedziałem, wycinając z papieru serduszka i rozsypując po podłodze. Przygotowałem kolację, kupiłem wino i różę. Pierścionka nie kupiłem, bo ostatnio skumulowały się nam wydatki (uczelnie), więc nie starczyło. Zamiast tego, skręciłem obrączkę z druciku... Wyciąłem duże serce i powiesiłem na klatce schodowej.
Pozapalałem świeczki wzdłuż przedpokoju i ubrany garnitur, który Ona strasznie lubiła czekałem.

Po Jej powrocie, zaprowadziłem Ją do pokoju. Zacząłem mówić ile dla mnie znaczy i że nie pozwolę Jej odejść. Ona zaczęła prosić, bym tego nie robił, aż w końcu zabrała rękę.
Znów, w płaczu, prosiłem i błagałem o szansę i wyjaśnienia...
Wieczór skończyłem sam w pokoju (Ona w drugim) z butelką wina.

Następnego dnia zadzwoniła z pracy i powiedziała, że dziś przyjedzie po rzeczy i wyprowadza się.

Całe pakowanie i wyprowadzka zajęło Jej (powiedziałem, że do tego ręki nie przyłożę) bardzo mało czasu. Jak skończyła, stwierdziła, że już wie dlaczego odchodzi. "Brak Jej było negatywnych emocji" w związku. Brak było kłótni. Stwierdziła, że "jajcarz" powiedział Jej kiedyś, że jest "kobietą żywiołem", a w naszym związku musiała tłumić te złe emocje. Dobrze wiedziałem, że nie miała kolorowego dzieciństwa, a i ja sam za młodu tez się naoglądałem... Postanowiliśmy, że w naszym związku tak nie będzie. Więc o co Jej chodziło?

Przez te 3 dni uroniła może ze 3 łzy w czasie naszych rozmów.

Kilka dni później, jak załatwiłem sobie urlop, pojechałem do siostry, do Wiednia. Tam pewnego dnia dostałem smsa od Jej brata z prośbą o kontakt. Zadzwoniłem i dowiedziałem się, że odeszła do "jakiegoś gościa z pracy, który zerwał dla niej zaręczyny i wyznał Jej miłość w pracy." Wiedział to z podsłuchanej rozmowy Jej i ich mamy.
Nie pytajcie mnie dlaczego Jej własny brat mi to powiedział, ale wiedzcie, że zawsze miałem z nim b. dobry kontakt - widziałem w Nim siebie sprzed lat.

Po moim powrocie umówiliśmy się na spotkanie żeby odebrała resztę swoich rzeczy. Byłem tak zły, że w moim monologu, dałem Jej do zrozumienia, że wiem i powiedziałem, że nie chcę Jej znać.

Dziś mija 20 dzień samotności. Jedyne czego chcę to nie obudzić się jutro. To wszystko tak cholernie boli. Nagle człowiek ma wszystko, a za chwile zostaje sam. Puste ściany, zbyt duże i zimne łóżko...
Tak mi Jej cholernie brakuje... Nie ma godziny, żebym nie zastanawiał się co złego zrobiłem? Zostawiła mnie po 3 latach, wydaje mi się, naprawdę poważnego związku dla faceta, którego zna od 3 miesięcy...

Nic już nie smakuje tak samo. Jestem wrakiem człowieka, którym byłem. Nie mam nawet motywacji żeby się golić, a nie mówiąc już o jakiś większych planach.

Ten związek pochłonął większość mojego zapału do życia, a przy okazji znaczną część znajomych.

Kochałem tą dziewczynę ponad wszystko. Nawet nie ponad wszystko, bo to Ona była wszystkim. Nadal kocham...

Nie mam nic i nic nie rozumiem. Dlaczego Ona odeszła? Co ten facet ma, czego ja nie mam? Co On może Jej zaoferować, czego ja nie mogłem?!

Co dzień zastanawiam się co robi i czy nie żałuje swojej decyzji.

Żyję z dnia na dzień w gruzach pięknego pałacu... Sam.