Konkurs na Dzień Matki! – wygraj złoty wisiorek firmy YES

To było wiele lat temu, ale "malulką ciółkę" ze śmiechem wspominam do dziś.
Chociaż wtedy nie było mi do śmiechu - Ania chorowała od dłuższego czasu, niby nie było to nic szczególnie poważnego, ale miałam za sobą kilkanaście zarwanych nocy i czułam, że jestem u kresu wytrzymałości.

W końcu Ania poczuła się lepiej, gorączka minęła a we mnie zaświtała nadzieja, że wreszcie się wyśpię. A byłam już w stanie - można powiedzieć - agonalnym ;)
Ale Ania wcale nie miała zamiaru odpoczywać ani mnie dać pospać.
W środku nocy głosem nieznoszącym sprzeciwu oznajmiła:
- Lelelek.
Doczołgała się więc do szafy i wyciągnęłam ten cholerny "lelelek" (rowerek).
Gdy dowlokłam się do fotela, by umiejscowić tam me ciało ( przypominające raczej smętne zwłoki ;) ), Ania zamontowała sobie na głowie kask ( wszak sama ją tego nauczyłam....bezpieczeństwo przede wszystkim), uśmiechnęła się szeroko i powiedziała:
- Siuń gadziety (= odsuń gazety - fakt, zaległą prasę zgromadziłam przy moim łożu...)

Ostatecznym wysiłkiem woli podniosłam się z fotela, doczłapałam do "gadziet" i je uprzątnęłam.
A wtedy szczęśliwe dziecko zaintonowało
- "Malulka ciółka" i ruszyła na czterokołowym "lelelku" dookoła pokoju....

Piosenka o "malulkiej ciółce" podziałała na mnie jak kołysanka, nie mogłam już dłużej podpierać powiek zapałkami i momentalnie odpłynęłam w krainę snów.
Gdy po jakimś czasie się ocknęłam, "lelelek" stał grzecznie przy łóżku, a Ania w tymże łóżku spokojnie sobie spała. W kasku :)


Od tych rowerowych wyczynów Ani minęło wiele lat, Ania jest już dorastającą nastolatką. A często sobie wspominamy o "malulkiej ciółce", entuzjastce "lelelków" i nocych "odcinków specjalnych" ;)


* "malulka ciółka" = malutka pszczółka; Ania była fanką pszczółki Mai

najpiękniejsza chwila z mojego macierzyństwa hmmm....
zdecydowanie tegoroczny Dzień Matki. Po raz pierwszy przeżyłam to co do tej pory przez tyle lat przeżywała moja mama.Wielką radość i wzruszenie Choć moja córeczka Majka ma dopiero niecałe 3 mies. to dzień ten był wspaniały. Tatuś w imieniu córeczki kupił bukiet malutkich różyczek i wypisał kartkę z życzeniami
"nic ci nie mogędaćbo nie mam nic drogiego
mogę ci dać buziaka i to nie jednego
dam ci buziaków dużo i powiem na uszko
że bardzo cię kocha me małe serduszko"
podrzucił to do łóżeczka Majeczki a kiedy do niej zajrzałam znalazłam ten wyjątkowy prezent.Wtedy tez Maja się obudziła akurat i z wielkim uśmiechem powiedziała "guuu"
Majeczka jest małą istotkąktóra daje nam dużo radości i szczęścia a dlatego też bo była bardzo wyczekiwanym dzieciątkiem. :)

A ja pamiętam taką historię: poszłam z dzieckiem na zajęcia dla maluchów, jakaś rytmika czy coś w tym rodzaju. Po godzinie wychodzimy. Ubrałam siebie, ubrałam Małą i idziemy do samochodu. Rozmawiałam przez komórkę a ona ciągnie mnie za rękaw i coś marudzi: mamo, mamo.... "Rozmawiam, chwilę" - odganiałam ją. Dojeżdżamy do domu, ja patrzę, a ona w kapciach. "A gdzie masz buty?" - pytam. "Zostały. Mówiłam Ci, że wyprowadzasz mnie w kapciach, ale nie chciałaś słuchać". Tak, trzeba słuchać dzieci :)

Tak szybko jak się rozwija i zmienia dziecko, to chyba nic innego się nie zmienia. Mój mały 19-sto miesięczny synek bardzo szybko "łapie" zachowanie innych ludzi i naśladuje ich. Takich ciekawych zdarzeń z krainy macierzyństwa miałam już kilka i na pewno mój synek na nich nie poprzestanie. Zaskakuje mnie czasami, np któregoś dnia jak zaczęła w kuchni gwizdać woda, to pobiegł ją zgasić. Bardzo się zdziwiłam i zarazem wystraszyłam. Innym razem przez kilka dni szukałam pilota od telewizora i w końcu znalazłam robiąc niedzielne pranie - leżał sobie spokojnie w pralce. Jednak najbardziej utkwiło mi w pamięci zdarzenie jak Mateuszek podniósł mi bluzkę i przytulił się do brzuszka i dał buziaka swojemu braciszkowi jeszcze nienarodzonemu. Nikt mu tego nie kazał zrobić. Widać jak bardzo obserwuje zachowanie dorosłych.

Moje doświadczenie w macierzyństwie jest niewielkie, bo moj Kubus ma dopiero 10 tygodni, choć w tym czasie zdarzyła się sytuacja, kiedy po raz drugi płakałam ze szczęscia (pierwszy oczywiście zaraz po porodzie, gdy moje maleństwo po bardzo szybko przeprowadzonej cesarce i reanimacji jego malutkiego serduszka zaczęło samodzielenie oddychać, jego płacz do dziś brzmi w uszach). Natomiast drugi raz kiedy łzy same cisnęły się do oczu był Dzień Matki tego roku, moje pierwsze takie święto w życiu. Moje maleństwo przyszło do mnie na rękach tatusia trzymając w pięści bardzo niezgrabnie malutkiego kwiatka. Choć kwiatek był przeznaczony dla mnie to Kubuś nie miał ochoty go wypuścić z rączek trzymał go bardzo mocno, sam widok był tak wzruszający a jednocześnie zabawny, że do dziś śmiejemy się oglądając zdjecie z pierwszego wręczanego prezentu przez nasze dziecko.

Dla mnie przygoda w krainie macierzyństwa zaczęła się od momentu w którym dowiedziałam się, że zostanę matką.Był to najwspanialszy dzień w moim życiu, ponieważ długo z mężem staraliśmy się o dzidziusia.Lecz najmiliej poza przyjściem na swiat naszej córeczki wspominam chwile dni "wczorajszych" czyli postepy jakie robi moje maleństwo.Mam 3 mc Nikolę, dziś np.:zaśmiała się głośno kiedy pies zaszczekał, wczoraj byliśmy na wycieczce w Szymbarku, gdzie słowo "dom" nabiera innego znaczenia(jest tam bowiem dom wywrócony do góry nogami)POLECEM moje dzieciątko choć jeszcze malutkie rozglądało się głodne wiedzy :p , teraz śpi spokojnie i sobie rośnie ;) To jest właśnie wspaniale w macierzyństwie, że można uczestniczyć w cudzie narodzin i patrzec jak ten cud rośnie i codziennie zaskakuje nas czymś innym.

Moja przygoda jest krótka-mam miesieczną córkę Mariannę. Ale już kilka przygód się nam zdarzyło. Oto jak moja córka zakpiła sobie ze mnie na oczach teściowej:
mama męża przyjechała do nas do domu z wizytą krótko po naszym powrocie ze szpitala. Ja z wygody chodziłam po domu w szlafroku,rozchełstanej koszuli nocnej i "gaciach" poporodowych,ale mała ubrałam w pięknego rampersika i kolorowe skarpetki,żeby wyglądała reprezentacyjnie podczas wizyty babci. Babcia przyjechałą,zachwyciła się dzieckiem,ubrankiem,minkami i oczywiście dawała co chwila "dobre rady". W pewnej chwili stwierdziłam,że trzeba sprawdzić pieluszkę. Wraz z babcią poszłyśmy do pokoju dziecięcego,położyłam Mariankę,rozebrałam ją,zaczęłam wycierać pupę,ale cały czas leżała na starym papmersie. W pewnej chwili mała zaczęłą stękać. Babcia stwierdziła: "Zostaw ją jeszcze chwilkę na tej pieluszce-ona robi kupeczkę." A gdzie tam,ja oczywiście wiedziałam lepiej ;) efekt był taki,że jak poszło,to "po całości"-w kupeczce była ubabrana babcia,matka (znaczy ja),rampersik,becik... :eek: Wszystko poszlo do prania :(
Tak to moje dziecko "zrobiło mnie na szaro" w drugim tygodniu swojego życia... I żeby tak bez świadków,to nie-przed teściową... Od tamtej pory,gdy przyjeżdża teściowa,pieluszki zmieniam bez jej asysty :D

Moja przygoda zaczęła się na porodówce, gdzie oszołomionej położyli mi na brzuchu krzyczące Maleństwo, a ja jeszcze nie do końca zdawałam sobie sprawę, że to moje DZiecko. Byłam w lekkim szoku. Trudno mi było uwierzyc, że to włochate stworzonko siedziało sobie cichutko w moim brzuchu a teraz krzyczy wniebogłosy. Przyznaję że oswajanie się z tym stworzonkiem totalnie zależnym ode mnie zajęło mi trochę czasu. Uczyłam się go i miłosci do niego też.
Czym innym są nasze wyobrażenia o macierzyństwie a zderzenie z rzeczywistością dnia codziennego.
Tamte chwile na zwsze pozostaną w mojej pamięci.
Czas szybko ucieka, dzieci szybko rosną więc cieszmy się każdą chwilą spedzoną razem i uczmy się siebie nawzajem.

napisal(a):

Po narodzinach Miłoszka (ma teraz siedem mscy), moje zycie stało sie jedna wielka przygodą, najpiekniejsze jest to że każdego dnia przeżywam nową i coraz piekniejszą przygodę życia z moim małym cudem. Początki nie były łatwe, ale teraz kiedy o tym myślę wydają mi się takie piekne i niezapomniane. Dziekuje Bogu za każdy dzień spędzony z moim synkiem, za ten jego cudowny usmiech i płacz który mówi mamusiu przytul mnie. Codziennie rano budzi sie wtulony w moje ciało jest taki malutki i tak bardzo sie tuli...codziennie tak samo ale inaczej... Bycie matką jest swego rodzaju wyzwaniem... ale dla mnie jest nauką doskonałej miłości, codziennie sie jej uczę i doświadczam od mojego ukochanego synka.

napisal(a):

Matka,to najpięknejsze słowo świata.Jestem matką już dwadzieścia cztery/a właściwie dwadzieścia pięć lat.Dlaczego dwadzieścia pięć,bo liczę ten czas od wzruszenia jakiego doznałam czując pierwsze ruchy w swoim lonie.Pierwsze ruchy,delikatme muśnięcie,delikatne pluśnięcie mojego syna w moim brzuchu.Potem dziewięć miesięcy oczekiwania na tego pierworodnego,na syna.Bo to ,że miał to być chłopiec było bezapelacyjne.Innej opcji nawet nie brałam sobie do serca.Imie wybrałam typowo chłopięce i Konrad i czekałamWłaściwie leżałam dziewięć miesięcy w łóżku gdyż ciążą była zagrożona.Głaskałam brzuch,drapałam przesyłając synkowi sygnały miłości i starałam się w ten sposób pokazać mu jak bardzo go kocham i jak bardzo na niego czekamy.Potem poród,dóługi,bolesny.po porodzie szczęśćie,które wypełniło mnie całą,szczęście,że już jest na świecie ta maleńka istotka,krew z krwi i kość z kośći mojej.I szara rzeczywistość macierzyństwa.Nieprzespane noce,choroby dziecięce,potem radość z pierwszego ząbka,pierwszego kroczku zrobionego przez Konrada na własnych nóżkach i wkońcu pierwsze słowa.Potem razem przeszliśmy przez przedszkole,szkołę podstawową,średnią i teraz razem studiujemy.Jego sukcesy w szkole sportowej były moimi sukcesami,a jego kłopoty moimi kłopotami.Jego kontuzje,czasami niebezpieczne i bardzo bolesne,bolały mnie tak samo jak jego.Gdy ma kłopoty,matka jest na posterunku i stara się mu pomóc,Dyskretnie,aby ni zostać uznaną za nadopiekuńczą,a le zawsze pomaga.To chyba jest spełnienie,to chyba jest serce matki.

Jestem mama dwu i pół letniego szkaraba, moja najciekawsza historia, zdarzyla sie pewnego slonecznego popludnia. Ale od poczatku. Ogladałąm kiedys program Super niani i zaczelam stosowac takie kary jak ona tam proponowala, wiec kupiłam malej takiego zółwia i wytłumacyzłąm ze jak bedzie niegrzeczna to bedzie tam siedziała przez 2 minuty i ma sie uspokoić i mnie przeprosic, oczywiscie na poczatku był straszny wrzask i nie udało sie jej wysiedziec tych 2 minut. Po pewnym czassie zrozumiala, ze i tak na nic jej płacz wiec siedziala grzecznie pozniej jakos strarała sie mnie przepraszac z wiekszym badz mniejszym skutkiem. Az pewnego dnia, siedzialam z kolezanka i piłysmy kawe a mala biegała koło stołu, wiec proszę ja zeby tak nie biegała bo sie przewroci i wyleje nasze kawy, ale w nia jakby diabełek wstąpił i dalej robiła swoje. Postanowiłam sie nhie rpzejmowac tym , az do chwili gdy (na szczescie juz puste szklanki) wylądowały na podłodze. Po tym mala uciekła do swojego pokoju i przyniosła żółwia postawiłą w koncie i powiedziałą zeby tylko nie krzyczec na nią a ona bedzie siedziala tutaj na żółwiku do konca dnia. I ona wogole bardzo przeprasza mamusie i ciocie ze ona nie chciala. Ucieszyłam sie bardzo ze jest taka rozumna oczywiscie kare jej darowałam po dwóch minutach, ale do konca dnia była bardzo grzeczna :)