Współczesna pogoń

Anetko ja mam podobnie chce jeszcze popracowac po studiach z 2-3 lata i dopiero wtedy bedzie czas na dziecko po slubie (po studiach) mam polroczny staz pozniej troche popracuje i dopiero wtedy. Narazie bede musiala sie nacieszyc moim Ukochanym...

Justyna D napisal(a):

ak przychodzi wekend czuję nudę i brakuję mi tego bałaganu w pracy

Hmmmm........

Justyna D napisal(a):

praca staje się całym ich zyciem,

Generalizujesz w tym przypadku.
Praca jest bardzo ważna, ale nie powinna być całym życiem. Jeżeli jest tak w Twoim przypadku, to jest mi Ciebie żal. To oznacza, że nie masz przyjaciół, nie masz znajomych, z którymi można wspaniale spędzić wolny czas.
A weekend, to najbardziej rewelacyjna rzecz na świecie

Anetka napisal(a):

U mnie to jest tak, że praca jest czyms bardzo ważnym, ale nie jest całym moim życiem.

I tak powinno być. Moim zdaniem.
Justyna, a co zrobisz, jak Cię wyleją??? Chyba kompletnie się załamiesz...

Znajdę nowa prace ale mysle ze kontakty z kolezankami i kolegami ze starej pracy pozostana, dopiero zaczełam karierę w tej firmie, idzie mi dobrze, myśle ze troche tam pobędę;)

Ja myślę zupełnie podobnie jak Anetka. Wcale nie oceniam ludzi, którzy dzieci nie mają w wieku dwudziestu kilku lat. Niestety warunki są jakie są i o prace wcale nie jest łatwo. A gdy dodatkowe ma się małe dziecko walka o pracę jest trudniejsza. A niestety sama miłość nie wystarcza na utrzymanie dziecka. U mnie to akurat zapanował kompletny bałagan w planowaniu kariery. Najpierw było dziecko i prawdą jest to, że człowiek w każdych warunkach sobie poradzi. I pewnie, ze można mając dziecko skończyć studia i znaleźć pracę. Ale jednak pewne drogi pozostają zamknięte. no jasne , że otwierają się inne, że zdobywamy inne korzyści na innej niż kariera płaszczyźnie. Ale chyba poważnie zastanowię się nad decyzją o drugim dziecku. I to nie będzie egoizm z mojej strony (jak niektórzy twierdza, że za duża przerwa między dziećmi) ale troska o nie. Bo niestety pewne warunki trzeba posiadać, te które zapewnią stabilność i bezpieczeństwo.
Miłość i rodzina jest i będzie zawsze dla mnie najważniejsza. Ale chciałabym także choć w jakiś sposób spełniać się zawodowo.

Ja mam w sumie trochę inny problem. Bardzo często przenoszę sprawy w pracy do domu.. Po prostu inaczej nie potrafię, za duże emocje we mnie siedzą, których w pracy nie mogę pokazać.. Wiem, że nie można się angażować emocjonalnie, że praca to praca a dom to dom, ale teoria teorią, a praktyka wygląda czasem zupełnie inaczej. Mój narzeczony jest bardzo cierpliwy, on pracuje w całkiem innej branży, ale rozumie, że moja praca to też duże emocje i że często potrzebuję, by się wygadać, zapomnieć..więc słucha.. Chyba mam szczęście..
Ale i tak nie mam pomysłu, co zrobić, by zejść z dyżuru i już nie myśleć..

a ty parcujesz w szpitalu??

Tak. Na bloku operacyjnym wymiennie z intensywną terapią.

wiec nie dziwie ci sie. czasem mozna bardzo zzyc sie z pacjentem. noi przezywasz wszytkich ktorzy sie tam pojawiaja . w jakims stopniu czujesz sie za nich odpowiedzialna. dlatego nie dziwie ci sie ze przenosisz prace do domu. w miejscu twojej pracy nie mozesz sobie pozwolic na chwile slabosci i co najwazniejsze nie pokazywac tego. dobrze ze masz faceta ktory cie wyslucha to pomaga

Taak...dzięki mnie wie już co to jest intubacja, ekstubacja, defibrylacja, centralka, tracheo.. łącznie ze wszystkimi zabiegami po łacinie Ale to fakt..pomaga mi bardzo..i już wie, ze jak zajdę w ciążę i pójdę od początku na L4 to będę nieznośna, bo będzie mi tego wszystkiego bardzo brakować..

ale przeciez jak nie chcesz i nie bedzie takiej koniecznosci to nie musisz isc od poczatku na l4??

Praca z ludźmi chorymi, często z zakażeniami, praca w polu elektromagnetycznym, stresująca i wymagająca.. Nie ma co się narażać.. u nas każda dziewczyna od razu idzie na L4..przede wszystkim dla dobra dziecka

a no chyba ze tak w takim ukladzie tez bym pewnie nie zaryzykowala. ale myslalam o tym i stwierdzam ze masz badzo ciezka prace ja nie wiem czy bym sobie poradzila