I rodzina potrafi dobić...

Czuję zupełną bezradność a wydawało mi się, że jestem silną osobą, podobno co mnie nie zabije to mnie wzmocni.... i wzmacniało przez całe dzieciństwo i okres dojrzewania kiedy to w cieniu ojca alkoholika słyszałam jaka to ja jestem głupia i nic nie warta. No co??? skoro tak mówi to coś w tym musi być, więc skończyłam zawodówkę i zakończyłam moje kształcenie, bo przecież nic więcej nie mogę osiągnąć. Po szkole poszłam po pracy, marna praca, marna płaca, po powrocie hałas w domu. Alkoholizm mojego ojca pogłębiał się coraz bardziej, nasze interwencje nie wiele się zdały... aż do momentu w którym po kolejnej wizycie policji dostaliśmy zaproszenie do OPSu na spotkanie z psychologiem. Jak to wyglądało??? Pojechałam tam z mamą i siostrą nasza "rozmowa" ograniczała się do płaczu i wyrzucania z siebie wszystkich bolączek. Chciałam, żeby ta sytuacja się zmieniła kiedy psycholog zaproponowała nam terapie tylko ja się zgodziłam, mama nie widziała w tym sensu a siostra stwierdziła, że nie będzie gadać z obcą kobietą. Spotkania były indywidualne na zasadzie rozmowy choć długo trwało zanim zaczęłam z nią normalnie rozmawiać opanowując swój płacz. Gdy usłyszałam od Pani psycholog jesteś fajną, ładną i inteligentną dziewczyną nie wiedziałam jak mam się zachować no przecież całe życie słyszał coś wręcz przeciwnego. Poleciały mi łezki i wtedy zdarzyła się kolejna rzecz która "wbiła" mnie w ziemie... Pani Renata przytuliła mnie, pierwszy raz mnie ktoś przytulił a ja nie wiedziałam co mam z rękoma zrobić i jak się zachować byłam w ciężkim szoku. Poczułam się ważna i dowartościowana, z niecierpliwością czekałam na każdy czwartek kiedy miałam jechać na "terapie" Po niedługim czasie poszłam zaocznie do liceum, zdałam maturę (jako jedyna dziewczyna podeszłam do matury) teraz jestem na drugim roku studiów i wydawać by się mogło, ze jest to bajka z happy endem ale... no właśnie obecnie nie mam pracy, mieszkam w małej miejscowości pod Poznaniem i od długiego czasu nie mogę nic znaleźć. Mama hmm.. rozumiem ją doskonale, że jest jej ciężko, ale jej komentarze czasami sprawiają, ze czuję się jak wtedy kiedy byłam dzieckiem i słyszała od ojca jaka to ja głupia jestem. Zaczynam z trudem odrzucać te myśli z którymi wzrastałam No bo przecież tak naprawdę człowiekowi nie jest wiele potrzebne do szczęścia... wystarczy rodzina, miłość, dom i praca... Tylko, że tak naprawdę brak pracy całą resztę potrafi zniszczyć... mam już dosyć słuchania tego, ze jestem "nierobem" bo przecież ja chcę pracować, choć (może ktoś powie, ze przesadzam) wszędzie tylko nie w handlu, pracowała 7 lat i są to lata, które wspominam ciężko. Zawszę mówię, że wolałabym iść na 3 zmiany na produkcją niż do handlu. Mam wrażenie, ze tak naprawdę, żeby dostać pracę to trzeba mieć znajomości i tyle, kiedy dzwonie na ogłoszenie z gazety słyszę " NIEAKTUALNE" no dobra może się tak zdarzyć raz czy dwa, ale nie za każdym razem. Nie czuję wsparcia w rodzinie, moje studia też nie są super przez nich chwalone, zaczynam znowu mieć huśtawki nastrojów, nie mam ochoty wychodzić z domu, zaniedbałam się , nie stać mnie na podstawowe rzeczy nie mówiąc o "głupim" fryzjerze, który potrafi dodać kobiecie pewności i wiary w siebie. Nie mam nic... nie mam rodziny, wsparcia, nie mam już wiary w siebie, nigdzie mnie nie chcą do pracy. Mam ochotę położyć się spać i nie obudzić się.