Poroniłam, on mnie chce zostawić, ratunku!

Z mężem poznaliśmy się jeszcze w liceum, to była, dosłownie, miłość od pierwszego wejrzenia! Grał mi na gitarze, chodziliśmy na romantyczne spacery, kwiaty, niepowtarzalne wycieczki rowerowe. Wszystkie koleżanki mi go zazdrościły, bo od zawsze jest nieziemsko przystojny, ponadto zawsze był szarmancki, nie to co inni rówieśnicy, wyróżniał się na ich tle, co mi bardzo imponowało. Jemu też na mnie zależało i zależy chyba nadal… Po liceum wyjechałam do innego miasta na studia, ale nadal regularnie się spotykaliśmy, co drugi weekend on przyjeżdżał do mnie, potem ja do niego aż w końcu mi się oświadczył!

Pobraliśmy się będąc na drugim roku studiów, związku z tym że oboje studiowaliśmy dość prestiżowe kierunki, żal było je pozostawiać, jednak ja pierwsza naiwna pomyślałam coś w stylu „a co tam” i ze ślepej miłości zaprzepaściłam prawie cztery semestry na Akademii Sztuk Pięknych, o której marzyłam wiele lat. No ale cóż, widziałam jak mu zależy na jego kierunku, że bardzo się zaangażował w naukę i w to, żeby potem utrzymać rodzinę. Byliśmy sielankowym małżeństwem, ja gotowałam, zajmowałam się domem, trochę malowałam i wystawiałam to w okolicznych galeriach. Mąż skończył studia i firma w której był na stażu, praktycznie od razu zaproponowała mu pracę za pieniądze, o które nam się nawet nie śniło.

Razem z zastrzykiem finansowym pojawił się pomysł, aby powiększyć naszą rodzinę. Od dawna snuliśmy marzenia, jak to będziemy mieć dwójkę dzieci, chłopca i dziewczynkę, najchętniej bliźniaki. Zaczęliśmy się starać. Odstawiałam tabletki antykoncepcyjne, zaczęliśmy urządzać romantyczne kolacje przy świecach, bo to podobno pomaga. No i się staraliśmy…
Udało się! Sześć miesięcy minęło, no i byłam w ciąży. Bardzo się cieszyliśmy. Rodzina, znajomi, wszystkim się chwaliliśmy, wyobrażaliśmy sobie, jak to będzie i tak dalej… W trzecim miesiącu poroniłam, lekarz powiedział, że to ze stresu, ale ja byłam naprawdę bardzo pogodna, denerwowałam się sporadycznie. Ciężko to przeżywałam, dziwnie to przyjął mój mąż, bo z kamienną twarzą, jakby się tego spodziewał, ale pomagał mi i chyba po prostu przeżywał to na swój sposób. W sumie zanim zdążyłam do końca dojść do siebie znowu byłam w ciąży, teraz już się tak nie chwaliliśmy, ja byłam traktowana, jak chora, mąż chuchał i dmuchał na mnie, a w szczególności mój brzuch, spełniał wszystkie moje zachcianki, czytał miliony książek o ciąży i wszystko co tam czytał wcielał w życie. Baliśmy się, że znowu coś będzie nie tak. No i chyba słusznie, bo historia się powtórzyła, znowu w trzecim miesiącu…

Oboje wpadliśmy w depresje, zamienialiśmy ze sobą, dosłownie, kilka zdań dziennie, ja nie jadłam, on wypijał kawę i wychodził do pracy, w której spędzał dużo więcej czasu niż kiedyś, stał się pracoholikiem, wracał do domu, otwierał laptopa i nadal pracował do późnych godzin wieczornych, doszło do tego, że nie zasypialiśmy razem już w ogóle. Ja powoli zaczęłam wracać do sił, bardzo pomogło mi malowanie i spotkania z psychologiem, mąż na nie chodził, bo pracował…

Którejś niedzieli postanowiłam w końcu poruszyć ten temat. Przecież trzeba wrócić do życia! Stało się nie da się tego odwrócić nic z tym nie możemy zrobić, za jakiś czas spróbujemy znowu. Zaczęłam mu tłumaczyć, że będę teraz jakoś z zdrowiej jeść, może jakiś sport, np., bieganie i że moglibyśmy to robić razem. A on nic, siedział i się na mnie patrzył. Martwiłam się o niego, bo był bardzo nieobecny, wiedziałam że potrzebna jest mu wizyta u psychiatry, ale nawet nie chciałam tego na głos mówić, bo bałam się reakcji. A on co? Wybuchł!!! Zaczął na mnie krzyczeć i wyzywać, że on takiej felernej kobiety to nie chce! Że to na pewno przez aborcję, że na pewno się puszczałam i po skrobance teraz mieć dzieci nie mogę, że ma mnie już dosyć i jakby wiedział, że nie dam mu dzieci, to nigdy by się ze mną nie ożenił. Że zrobiłam to specjalnie, że dzieci to sens życia i tak dalej… Czułam się okropnie, krzyczałam na mnie przez 40 minut, po czym wsiadł samochód i nie było go w domu przez dobę… Myślałam, że musi to wykrzyczeć i teraz będzie lepiej, ale nie jest coraz gorzej, od tej awantury minął tydzień, a on chce, żebym się wyprowadziła. Zaproponowałam mu już adopcję, a on mnie wyśmiał i powiedział, że benkarta po obcych wychowywać nie będzie, bo on jest zdrowy i może mieć własne. Nie wiem, co mam zrobić, kocham go, wydaje mi się, że nie jest takim okrutnym człowiekiem, przecież go znam, właściwie to mam pewność, że to jest wywołane ogromnym smutkiem po utracie… Powiedział, że zakłada sprawę rozwodową, ale ja go kocham i nie chce tego… Nie wiem, co mam zrobić, pomóżcie.