Problemem jest mój brat.

Piszę tutaj w nadziei na pomoc, mądra poradę.
Problemem jest mój brat. Dobiega do 40, w swoim życiu przepracował nie więcej niż 2, 3 lata, z czego większość czasu spędził na L 4.
Zawsze był leniwy. Po zawodówce rozpoczął techniku, które przerwał bo koleżanka naopowiadała mu, że w zaocznym liceum jest fajniej, które także przerwał, bo stwierdził, że okolica jest niebezpieczna. Nie za bardzo się uczył w tych szkołach. Zatrudniony był chyba dwa razy. Raz u kolegi, który go zwolnił i raz w hiperrmarkecie, gdzie zupełnie zniechęcił się do pracy. Od wielu lat siedzi w domu i nic nie robi. Przestał w ogóle wychodzić, za wyjątkiem sytuacji, gdy poznał jakąś dziewczynę. Twierdził, że ma agorafobię, ale gdy poznał jakąś dziewczynę, potrafił nawet na drugi koniec Polski sam pojechać. Jeździł po całej Polsce do dziewczyn. U nas w mieście mówił, że nie pójdzie do sklepu, ani do pracy, bo jest zbyt niebezpiecznie, a z drugiej strony potrafił iść gdzieś samotnie w nocy przez obcą wieś, jak pojechał do dziewczyny. Gdy rodzice zaczęli mu to wypominać, że jaka to choroba, skoro jak jak pojawia się dziewczyna to wychodzi, to przestał jeździć. Pieniądze na wyjazdy miał ze sprzedaży swoich rzeczy. Utrzymują go rodzice, raz w miesiącu dostaje też 50 zł kieszonkowego od babci. Wiele lat temu rodzice szukali pomocy u psychiatrów -bezskutecznie. Jak jeden zadał mu pytanie, czy jemu przypadkiem nie jest tak wygodnie, przestał chodzić do psychiatry. raz trafił na psycholog, która przy nim zaczęła tłumaczyć moim rodzicom, że to, że on ma odwrócone krzyże i pentagramy na ścianie i mówi, że jest satanistą, to jego prawo i religia -do dziś on się tej opinii trzyma i powołuje na panią psycholog. Kiedyś psychiatra zapisał mu jakieś tabletki, po których miał wychodzić z domu, ale całe ciało mu po tym zesztywniało i trafił wtedy do szpitala. Jak na lekarz z pogotowia usłyszał po jakich to tabletkach, odwiózł go do szpitala psychiatrycznego, gdzie spędził kilka miesięcy. Po tych kilku miesiącach była poprawa na kilka miesięcy. Przez wiele lat molestował moich rodziców żeby jeździli do szpitala po recepty na lekarstwa dla niego i tak było, ale w kilku latach rodzice się wkurzyli, że co z tych lekarstw jak on i tak do pracy się nie kwapi. Teraz już nie zażywa. Czasem wyjdzie z domu jak mu się zachce, ale generalnie siedzi w domu i mówi, że jest "biedny bo ma agorafobię". Kiedyś kupiłam mu książkę jak pokonać agorafobię, to pomijał w niej jakieś konstruktywne rady i tylko szukał haków na wszystkich dookoła, przytaczając fragmenty w stylu, że "gruboskórne jest mówić chorej osobie, aby wzięła się w garść". Ta sytuacja staje się coraz bardziej przytłaczająca. O ile rodzice przez pierwsze lata walczyli, teraz pogodzili się z losem. Ale mnie boli, że zawsze będą go mieli na karku, boję się, że kiedyś dojdzie do jakiejś tragedii. Wiele było rozmów, teraz rodzicom nie chce się o nim gadać, zmieniają temat, albo denerwują się. On nie jest ubezpieczony, nawet nie chce słyszeć o rejestracji w Urzędzie Pracy. Nie można starać się o jakieś leczenie, bo właśnie nie jest ubezpieczony, a nikogo nie stać leczyć go prywatnie. Jest gdzieś w Polsce jakiś ośrodek, gdzie jedzie się na pół roku na leczenie, gdzie jest zapewniona psychoterapia, ale do tego trzeba być ubezpieczonym. Często mówił, że chciałby tam pojechać, ale ja mam wrażenie, że on to traktuje bardziej jako jakieś wakacje, bo ostatnio mówi też, że w sumie nie pojechałby, bo mu się nie chce jechać na tak długo i wolałby, żeby tata go woził na psychoterapię. Zawsze najważniejsze są dla niego dziewczyny i tak jakby się zatrzymał, bo dobiega 40 a wciąż podobają mu się takie 17, 18, 19 lat i tylko z takimi znajduje wspólny język. Zawsze dziewczyny stawia na pierwszym miejscu, a kiedyś nawet było tak, że nie podjął pracy tylko dlatego, że stwierdził, że nie mógłby wtedy o każdej porze dnia rozmawiać z jakąś dziewczyną z innego miasta. Gdy mu się czasem przypomni tego typu sytuacje, on zawsze odwraca fakty i zasłania się agorafobią. Odkąd też pamiętam był zboczony, jak miał kilka lat podglądał babcię w toalecie, mnie jak miałam kilka lat, to zamęczał pytaniami, czy jak będę dorosła to pokażę mu swoje piersi, później też ciągle chciał gadać na takie tematy. Dla mnie dodatkowo męczące w tej sytuacji jest to, że niechęć do jego żerowania na rodzicach potęguje to, że męczy mnie fakt, że przez całe dzieciństwo i wiek nastoletni mój brat molestował mnie seksualnie, a ja nie mogę o tym nikomu opowiedzieć, właśnie przez to, że to dotyczy mojego brata, a nie kogoś obcego. Molestował mnie, trochę bił, ale bardziej było to molestowanie. Raz jak miałam chyba 8 lat powiedziałam rodzicom, była próba rozwiązania problemu z ich strony, ale później to wszystko znów wróciło, a ja już drugi raz im nie powiedziałam. To się ciągnęło do okresu gdy miałam jakoś 13 lat, potem skoncentrował się na podglądaniu mnie w łazience, co trwało gdzieś do okresu gdy skończyłam 19 lat. Tutaj nadmienię, że jest ode mnie starszy o 3,5 roku. Teraz w dorosłym życiu wiem, że miał z tego powodu wyrzuty sumienia, przeprosił mnie, pytał czy mam teraz problemy łóżkowe przez to, ale ucięłam rozmowę. Drażni mnie jego obecność, nie lubię, gdy jest blisko mnie na odległość bliższą niż pół metra, denerwuję się wtedy. Drażni mnie, gdy jest zbyt blisko mojej córeczki. Męczy mnie to, że nie mogę o tym porozmawiać ani z rodzicami, bo to ich syn i nie chcę pogarszać i tak już tragicznej sytuacji. Oni myślą, że to było tylko wtedy, gdy miałam 8 lat i że po ich interwencji się skończyło. Nie mogę porozmawiać z moim mężem, bo wiem, że to by wpłynęło na i tak kiepski kontakt między nimi. Mojemu mężowi działa na nerwy to, że on tak pasożytuje i gdyby się dowiedział jeszcze o tym, byłoby między nimi fatalnie. Wie, że coś było w moim dzieciństwie, ale nie wie, że sytuacja dotyczy mojego brata. Wszyscy mieszkamy w jednym mieszkaniu. Razem z moim mężem i dzieckiem wyprowadzimy się do 2 lat, może wcześniej. Będziemy wtedy mogli kupić mieszkanie. Moi rodzice wciąż powtarzają, żebyśmy kupili tylko dwa pokoje i zamienili się z nimi na te 3, a oni razem z moim bratem pójdą na te 2. Ja tak nie chcę, ale czuję taki nacisk i domyślam się, że może chodzi o to, że jak oni zostaną z nim na 3 pokojach to on w końcu sprowadzi jakąś dziewczynę, która nie będzie pracować (wszystkie jego dziewczyny nie są pracujące) i że będą mieć na głowie jego, dziewczynę i pewnie dziecko. Rozumiem to, ale też czuję presję i denerwuję mnie, że zawsze wszystko przez mojego brata, jakby mało było tego, że jak kiedyś rodziców zabraknie to będę mieć go na swojej głowie. On a tej kwestii stosuje wobec mnie szantaż emocjonalny, mówiąc, że w takiej sytuacji, skoro się znajdzie bez środków do życia, popełni samobójstwo. Nie wiem co można zrobić. Dziękuję, że to wszystko przeczytałaś/eś.