5 lat - co teraz.

Długo zastanawiałam się, czy napisać... Potrzebuję po prostu słów otuchy, może rad. Nie oczekuję odpowiedzi na pytania, które prawdopodobnie zadam - wiem, że to w moim sercu leżą odpowiedzi.
Ze swoim chłopakiem zaczęłam być, kiedy mieliśmy po 16 lat. Wiadomo, miłość szczeniacka, szalona, wszystko robiliśmy razem, wszystko było po raz pierwszy. Zamieszkaliśmy razem, gdy poszliśmy na studia. I tu zaczęło się psuć... Wśród nowych ludzi, których poznałam pojawił się ktoś, kto mi się spodobał. Spychałam tę myśl głęboko gdzieś we mnie, ale między mną a moim mężczyzną działo się coraz gorzej. Pamiętam te momenty, kiedy trzęsłam się pod prysznicem, próbując wmówić sobie, że wszystko jest jak dawniej. Tak bardzo się bałam. Pewnego dnia obudziłam się, a wszystko wokół było szare i beznadziejne. Nabawiłam się nerwicy, depresji - psycholog nie potrafiła dokładnie tego scharakteryzować. Tak bardzo wypierałam z siebie myśl o ... no właśnie, wtedy nawet nie potrafiłam o tym myśleć. Ja przestałam kochać? Mój ideał? Wyprowadziłam się, a my dalej próbowaliśmy być ze sobą, nie na siłę. Przyznałam mu, że nie potrafię powiedzieć, że Go kocham. Zawsze się tego obawiałam - że on kocha mnie bardziej niż ja go. Że on nie potrafi beze mnie żyć. Motywowałam Go, zachęcałam do rozwijania się - jesteśmy zupełnie różnymi osobami, ale przez 3 lata byliśmy jak jedność. Zawsze razem.
W ostatnie wakacje mieliśmy przerwę - On wyjechał za granicę. Później wydawało mi się, że wszystko jest w porządku, że jest mi z Nim dobrze... W lutym zerwaliśmy - bo po raz kolejny pojawiły się "objawy" (jest we mnie ogromny lęk z tym związany, nie umiem go przełamać, boję się, że ten stan wróci). Ale wtedy i On nie był już pewien, męczył się. Postanowiliśmy być przyjaciółmi, lecz w maju On zrozumiał, że jednak jesteśmy dla siebie stworzeni, że będzie na mnie czekał. W "międzyczasie" w moim życiu pojawił się ten, który kiedyś mnie oczarował. To był jednak błąd, przykro mi o tym mówić.
Na chwilę wróciliśmy do siebie z Moim w czerwcu. Lipiec był pięknym miesiącem, naprawdę chcialam spróbować - to mężczyzna stworzony dla mnie, zawsze przy moim boku, kocha mnie, chce, żebym była szczęśliwa, a ja... Ja jestem tą złą, która nie potrafi już kochać? Zerwaliśmy - kontakt także. Ciągle zastanawiam się, czy robię dobrze. Czy to nie On jest tym jedynym. Jak można przestać kochać, jeśli kiedyś oddałoby się życie za tę osobę. Miałam kiedyś taki test, jeśli pojawiały się wątpliwości... Czy potrafisz wyobrazić sobie poranek, w którym budzisz się, a tej osoby nie ma obok Ciebie, nie możesz do niej zadzwonić, powiedzieć jej o wszystkim... Zawsze zdawałam go na 5. Dziś wiem, że potrafię bez niego żyć - tak było przez kilka miesięcy. Ale ciągle się zamartwiam, czy dobrze robię, czy kiedyś nie będę żałować. Nie potrafiłam nawet spróbować być z nim dłużej - nie umiem być nieuczciwa. Czasem zadaję sobie jednak pytanie, czy nie za bardzo związałam ze sobą dwa wydarzenia - moja depresja i problemy w związku. Czy nie chcę wiązać się z nim, walczyć o miłość, tak jak to robi się w dojrzałych związkach, z obawy przed tym okropnym stanem, kiedy nie chciało się żyć.

Nikt nie udzieli mi odpowiedzi na pytanie, czy robię dobrze, czy naprawdę przestałam go kochać. Proszę jedynie o porady, jak poradzić sobie ze smutkiem, z troską o tę drugą osobę. Tak bardzo chcę z nim porozmawiać, ale on poprosił o brak kontaktu. Szanuję to.

Dla ciekawych - mamy po 21 lat.