8 lat jakby nigdy nic....

Po raz pierwszy w życiu mam taki problem, że nawet najbliższe mi osoby,rodzina, koledzy, nie potrafią mi w nim pomóc. Właśnie z tego powodu postanowiłem opisać to gdzieś, gdyż już nie wiem co mogę jeszcze zrobić, żeby odnaleźć właściwy kierunek we własnym życiu.

Byłem z nią 8 lat...byliśmy zaręczeni...początki mieliśmy trudne bo miała trudny charakter i wiele osób ostrzegało mnie, że kiedyś się na niej przejadę. Nikogo nie słuchałem. Zobaczyłem w niej dobrą dziewczynę, zaufałem jej, i po pewnym czasie bardzo ją pokochałem.

Po dwóch latach, zdradziła mnie. Nie powiedziała mi prawdy, kłamała prosto w oczy bez mrugnięcia. Nie znałem całej prawdy ale wyczuwałem, że coś jest nie tak. Chciałem się z nią rozstać...ale przekonała mnie że tak naprawdę się mylę, zapewniała mnie o swojej ogromnej miłości, przysięgała że nigdy nie pozwoli żebym kiedykolwiek miał jakieś wątpliwości. Kochałem ją...postanowiłem zaufać i dać nam szansę. Następne lata ubiegały nam jak w bajce.

Chcę być całkowicie szczery...kiedy byliśmy ze sobą jakieś 4 lata pojawiła się koło mnie inna dziewczyna która bardzo mi się spodobała. Jednak w życiu kieruję się pewnymi zasadami z których podstawowa to nie oszukiwać innych. Szczerość to dla mnie podstawa każdego związku. Dlatego mimo, że nic nie zrobiłem z tą dziewczyną, powiedziałem jej o tym, że jest ktoś kto mi się podoba. Wiem, że ją to zabolało...Zdawałem sobie sprawę, że to może być tylko głupie zauroczenie, i wciąż kochałem moje słonko więc podjąłem szybką decyzję, pozostałem w związku w którym widziałem przyszłość. Niektórzy nazwą to zdradą -ja nazwę to siłą bo mimo, że miałem chęci, nie zdradziłem swojej dziewczyny.

Później znowu było jak w bajce-zresztą nie licząc drobnych sprzeczek, takich nic nie znaczących, my się nigdy nie kłóciliśmy...nie mieliśmy większych problemów. Ona wiecznie mi powtarzała, że kocha mnie nad życie, że jestem dla niej całym światem. Ja byłem mniej wylewny przyznaję ale wiedziała, że czuję to samo do niej. Po jakimś czasie zaręczyliśmy się a nasz związek wyglądał jak wzorcowy...przynajmniej dla mnie i wszystkich którzy nas otaczali. Powiązałem z nią całe swoje życie, poznałem ją z całą rodziną znajomymi, dzieliliśmy razem wszystko. Stała się dla mnie całym światem.

Niestety otrzymałem propozycję podjęcia studiów za granicą. Razem podjęliśmy decyzję, że powinienem wykorzystać taką okazję, żeby było nam w przyszłości lepiej. Ona kończyła studia...pojechałem sam. Codziennie rozmawialiśmy przez internet. Po pół roku przyjechała do mnie, zamieszkaliśmy tam razem i było cudownie...później udało mi się zorganizować przyjazd do Polski na pół roku tak żebyśmy jak najwięcej czasu byli blisko siebie i było dobrze...Ona znalazła dobrze płatną pracę ja robiłem swoje...ale przyszedł czas kiedy musiałem wrócić na studia za granicę...Wyjechałem sam... na 8 miesięcy, ona pracowała, planowaliśmy że po powrocie jak tylko będą możliwości weźmiemy ślub. Codziennie rozmawialiśmy przez internet, codziennie powtarzała mi jak bardzo mnie kocha, jak to jestem dla niej całym światem...

Projekt którym się zajmowałem był bardzo ciężki, zdaję sobie sprawę, że często nie miałem dobrego humoru, bo wszystko nie układało się tak jak powinno, i wiem, że trochę z tych żali wylewałem na nią, mało się uśmiechałem, nie miałem się tam na kim oprzeć a ona była jedyną osobą której mogłem przyznać się do własnych słabości. Ale zawsze wiedziała, że moje uczucia do niej są takie same...i poznała mnie już na tyle żeby wiedzieć, że mam żelazne zasady i nigdy jej nie oszukam.

Przyjechałem do Polski...stęskniony jak pies, pełen wiary, z wielkimi planami-to była kobieta której poświęciłem całe swoje młode życie. Chciałem się przy niej zestarzeć, mieć dzieci...ufałem w jej miłość----ona kopnęła mnie w tyłek....

Zaczęła od przyznania się do tego że 6 lat wcześniej mnie zdradziła, że moje przypuszczenia wtedy były prawdziwe...pomyślałem-dawno temu-nie ważne...ale jej chodziło o co innego...mimo, że powiedziałem jej, że zostawiam przeszłość w niepamięci zerwała zaręczyny i powiedziała, że potrzebuje czasu...nie zakończyła związku ostatecznie...powiedziała, że się zastanawia...

Problem polegał na tym, że we mnie zrodziły się podejrzenia jakie zrodziłyby się u każdego logicznie myślącego człowieka-pomyślałem że kogoś ma...Zwłaszcza, że często nie było jej w domu, wyłączała telefon co się wcześniej nigdy nie zdarzało. Mówiła mi, że spotyka się z koleżankami-podobno poznała jakieś nowe koleżanki i z nimi spędza tyle czasu. Wcześniej znaliśmy wszystkich naszych znajomych, byliśmy wszędzie razem. Dzwoniłem do niej, chciałem się z nią spotykać bo to całkowicie naturalne po tak długim czasie, ale ona mnie unikała na wszelkie sposoby. Na dodatek kłamała ponownie-mówiła mi że nie może się ze mną spotkać bo źle się czuje a później jechała do tych nieznanych koleżanek. Wściekałem się, wariowałem bo co można sobie myśleć.

Zrywała ze mną dwa miesiące-raz po raz mówiąc , że mnie kocha i że chce wszystko naprawiać później że jednak nie bo nie czuła ode mnie miłości. Powody dla których ze mną skończyła to głównie moje podejrzenia w stosunku do niej ...ale ludziska czy to ja jestem nienormalny???? Jeśli tak napiszcie mi że moje obawy o jej uczciwość to moja głupota, może zrozumiem. Podczas naszych rozmów ona cały czas płacze...mówi że jej ciężko...ale kiedy mówię jej że można to załatwić od zaraz bo ja nigdzie nigdy nie odszedłem-tylko jeszcze bardziej płacze...

Czy uważacie że szczęśliwy związek trwający 8 lat może się rozpaść z powodu drobnostek??? Bo ja uważam, że coś takiego może zakończyć tylko tornado. Zainwestowałem w tą dziewczynę swoją miłość. Moja miłość odejdzie z nią. Bo jak można wierzyć w miłość kiedy osoba która jest najbliższa uderza tam gdzie najbardziej boli. W całym swoim życiu miałem tylko jedną słabość.....ją. Kiedy jej nie ma nic nie ma....a ja nie widzę dla siebie przyszłości...i po raz pierwszy w życiu coś mnie boli tak bardzo....