...co zrobiłybyście na moim miejscu??

Opowiem Wam moją historię...
Około 2 lata temu wyjechałam z miom chłopakiem do Anglii. Tam mieliśmy układać sobie życie, wiadomo, dzieci, dom, praca itd... Niestety po jakimś czasi zaczęło się psuć między nami. On ciągle nie miał dla mnie czasu, stał się wylgarny i niemiły w kontaktach... poprostu przeżywałam gehenne. Ale postanowiłam, że się tak łatwo nie poddam i że będę trwać przy nim aż wszytko się ułoży bo gokocham i zleży mi że by wswzystko było tak jak dawniej. "To minie" -wmawiałam sobie, lecz było jeszcze gorzej... Któregoś dnia on wreszczi przesadził więc zagroziłam, że odejde... Oczywiście myślał, że to mój kolejny wygłup, kolejne straszenie, lecz tym razem byłam tak zdesperowana, że nie widziałam innego rozwiązania. Czekałam na jego ruch... Miałam nadzieję, że teraz będzie się starał tymczasem on miał to "w nosie"... Widziałam po nim, że chodzi uśmiechnięty, wyluzowany... Ni mogłam zrozumieć dlaczego tak sie stało!!! Dlaczego tak łatwo odpuścił?? Któregoś dnia weszłam (cudem) na jego pocztę e-mail iodkryłam, że tydzień po tym jak postawiłam musprawe na ostzru noża on znalazł sobie panne w Polsce. przeczytałam wszystkie maile i nie mogłam uwierzyć... Ona czekała na niego zakochana a on pisał jej te wszystkie słodziutki rzeczy na które ja tak bardzo czekałam... Powiedziałam mu o tym, była kłótnia... On przeprosił mnie powiedział, że to tylkoniewinna zabawa, żę mnie przeprasza, że nie chciał mnie skrzywdzić... Ze teraz zrozumiał ze mnie naprawde kocha i że popełnił błąd. Chce żebym mu wybaczyła... Tylko że ja nie wiem czy potrafię... A te wszystkie świństwa przed tą aferą?? Nie wiem co robić... Rozsądek każe miodejść lecz coś trzymam mnie przy tym człowieku... Czy myślicie, że warto inwestować w związek w którym tylko jedna osoba stara się o dobro obojga?? Ciągle się kłócimy nie wiem jak długo to jeszcze wytrzymam. Może lepiej rozstać sie teraz póki mam siłe go znienawidzić?? Pomocy!!! Czekam na wasze opinie... jestem zdesperowana i peka mi serce... (