Czas na mnie

Na innym forum pisałam już o tym samym... jednak jest tam mało osób, wolę więc tutaj również prosić o pomoc... no więc tak. Na początek powiem, że sprawa jest trochę skomplikowana.

Poznałam Go 2 lata temu. Spotkaliśmy się kilka razy. W niczyim towarzystwie nie czułam się jeszcze tak dobrze, jak przy nim. Były spacery, rozmawialiśmy sobie... Byliśmy ze sobą (już po dwóch spotkaniach, no ale kiedyś inaczej to widziałam :) ). Nie ukrywam tego, że jest on dla mnie najwspanialszą i bardzo ważną osobą na świecie. Myślę, że bardzo nas do siebie ciągnęło (i chyba nadal)... W jeden dzień nawet dwa razy się spotkaliśmy, więc coś w tym jest. Później był jakiś zastój. Nie odzywał się, odmawiał spotkania z x powodu (np. do dentysty szedł). Ufam mu, więc nie nie powiem, że mu nie wierzyłam. Jednak zerwałam z nim... Nie chciałam dłużej się prosić o jakiekolwiek słowo, o to, by dał znak życia. Jednak głupio postąpiłam, bo zerwałam drogą "pocztową", przez kumpelę. Może powinnam wtedy zrozumieć to jego nieodzywanie się, były pewne kłopoty, nie związane z nami, ale były. W końcu później zaczęliśmy rozmawiać na gg i pisaliśmy sms-y, czułam, że jestem dla niego ważna, choć nie byliśmy razem i nie spotykaliśmy się sam na sam. Było czasem tak, że nie szedłby np. pograć w siatę, gdybym ja nie poszła. Więc wnioskuję z tego, że chciał mojego towarzystwa... Tak to się ciągnęło i ciągnęło w nieskończoność. W końcu odważyłam się napisać wszystko, co do niego czuję, przeprosić za pewne rzeczy i również podziękować za to, że jest... Wylałam wszystkie moje uczucia. Poskutkowało. Niespodziewanie (po dwóch godzinach rozmów przez sms-y) przyszedł tekst "Wiesz co? Kocham Cię ;)". Te słowa padły w maju tego roku. Nogi mi się trzęsły, nie wiedziałam co mam ze sobą robić - płakać, śmiać się...? Z mojej strony oczywiście panowało i nadal panuje to samo uczucie. Odpisałam więc tak, że wiedział, że odwzajemniam jego uczucie. Od tej pory wszystko było super (narazie tylko wchodziły w grę komunikatory i telefon). Pewnego razu, gdy mieliśmy się spotkać, nie odezwał się. Wcześniej też już miały być dwa spotkania, ale nie wyszło. Jednak powody nie były zmyślone, tutaj nie mam wątpliwości. Musiałam oczywiście "referat" do niego napisać, po czym się odezwał. Z rozmowy wywnioskowałam (napisał to dosłownie) jedną ważną teraz rzecz - przyczyną tego wszystkiego jest to, że tchórzy. Tchórzy, gdy chcę poważnie porozmawiać i gdy mamy się spotkać. Przez wakacje zapominałam powoli, on coraz mniej się odzywał (może myślał, że jestem zajęta... bo w sumie byłam). Po powrocie z "wakacji", podczas rozmowy przez gg napisałam mu "(Jego imię) powiedz mi, czy Tobie jeszcze zależy na mnie, czy czujesz coś nadal i czy mnie kochasz?". Głęboko wierzyłam, że nie stchórzy już więcej... ale widocznie to było silniejsze. Wkurzyłam się i napisałam (między innymi) "Czy ty nie możesz choć raz zachować się bardziej dojrzale?". Napisałam też, że moja cierpliwość się kończy, coś wygasa... Napisał tylko "Nie". Na tym koniec. Referat znowu napisałam (tylko nie myślcie, że wypisuję tam Jego wady itp... bez pretensji). Napisał "ok". To chyba była odpowiedź do "odezwij się w końcu". To było niecały tydzień temu. Nie wiem... czy mam oczekiwać, że się odezwie, ale musi się zastanowić? Jedyny jego "odzew" to danie oceny na nk, nic więcej (choć i z tego się cieszę, bo wiem dzięki temu, że zły to raczej na mnie nie jest). Teraz jakoś często w szkole go widzę... Kiedyś tego nie było. Czuję się, jak by los znowu chciał nas ze sobą połączyć... On jest naprawdę wspaniałym człowiekiem, doświadczyłam tego. Myślę też, że jestem dla niego ważną osobą i wierzę, że mnie kocha. Tylko nie wiem jak uporać się z tym jego tchórzostwem w sprawach poważniejszych? Jeśli by tego nie było, wszystko byłoby pewnie w porządku... ale zawsze jakaś przeszkoda musi się znaleźć, wiadomo. Co mam z tym wszystkim zrobić? Dodam jeszcze, że jest on spokojnym człowiekiem, żadnym typem imprezowicza (z czego się cieszę). Strasznie mu go brakuje...

P.S. Przepraszam, że tak dłuuugo, ale musiałam opisać tą całą historię... nie tylko część. I proszę - niech nikt mi nie mówi, że mam zapomnieć, dać sobie spokój. Narazie nie chcę się poddawać i tak tego zostawiać... przecież uczucie jest prawdopodobnie z obu stron (wiem, że z Jego strony uczucie było i chyba nadal jest równie mocne... takie, że się nie wypali), a to najważniejsze.