Jak dalej postępować?

Witam wszystkich forumowiczów
Otóż jestem z pewną dziewczyną już prawie rok i nie wiem jak to ująć, ale czuję, że ona chyba jest ze mną bo nie wie jak mi powiedzieć - to koniec.
Nie mam pojęcia co myśleć, niecały rok temu spotkałem ją w szkole (a chodziliśmy do tej samej) i pomyślałem - to jest ona!
Świetnie mi się z nią rozmawiało na gadu, przez telefon a w cztery oczy nie wspomnę.
Na początku byliśmy nieśmiali... Ale starałem się pokazać jej jak bardzo ją kocham.
Ale... Do rzeczy...
OD kilku lat chodziła na dodatkowy angielski i właśnie w tym roku co się poznaliśmy musiała się przenieść do grupy gdzie byli sami chłopacy. To było dla mnie straszne, bałem się, że pokocha, czy nawet polubi kogoś innego niż mnie. Poznała pewnego kolesia o imieniu artur (celowo piszę to imię z małej litery) Byliśmy wtedy już ze sobą z pół roku, otóż wymienili się numerami gadu, ona była nim zachwycona, może dlatego, że był niby dobrze zbudowany i mądry (tak sądziła na początku) gdy wchodziłem na gadu rozmawiała z nim, dzwoniłem do niej, również nie mogła przerwać rozmowy. Powiedziałem jej, że mi to strasznie przeszkadza, ale ona odparła na to, że już kończy i się wykręcała. I tak rozmawialiśmy coraz mniej i mniej aż w końcu prawie jej nie widziałem i nie słyszałem (ale ona się z nim nie spotykała, przynajmniej tak twierdziła). Dzwoniliśmy do siebie ale były to rozmowy bardzo monotonne i jakby wrogie (takie na odwal się). Pewnego dnia napisałem jej, że chyba chce już skończyć ze mną znajomość skoro tak mnie olewa, rozpłakała się ale ja jej powiedziałem żeby sobie wszystko przemyślała. Następnego dnia mieliśmy jechać do kościoła, pojechałem po nią skuterem do jej mieszkania, zapukałem, wszedłem i przywitałem się z nią, była... była taka miła, jak na początku naszej znajomości, kiedy to staraliśmy się żeby wszystko było idealne. Jednak coś mi nie pasowało, zobaczyłem, że rozmawia na gadu z tym całym arturem, powiedziałem, że chcę zobaczyć jej archiwum, ale ona zaczęła się rzucać, że nie mam prawa i że się obrazi... Powiedziałem - ok, chodź jedziemy do tego kościoła - byłem strasznie zły bo nie wiedziałem co ona tam pisała, wyszedłem z jej pokoju i poczekałem na nią przy drzwiach. Mija 5, 10, 15minut a jej nie ma... Wszedłem do mieszkania a ona leżała na łóżku u siebie w pokoju i płakała, mówiła, że już tak nie będzie, że to się nie powtórzy itp. powiedziałem jej jedno czy dwa zdania - Co się ma powtórzyć skoro nic się nie działo? Chyba, że chcesz mi o czymś powiedzieć... Pogadaliśmy jeszcze chwile i pojechaliśmy do mojego domu bo mieliśmy jechać z moją mamą, gdy byliśmy już na mszy znowu zaczęła płakać to zaprowadziłem ją do samochodu i zaczęła mnie przepraszać, że nie chciała tak się zachować wobec mnie i w ogóle... Rozmawialiśmy z 40minut i uznałem, że się dogadaliśmy... Po tej rozmowie była cudowna, jak kiedyś i tak było do teraz.
Oczywiście chodzi z tym całym arturem na angielski i znowu twierdzi, że jest jej najlepszym kolegą, a jak coś na niego powiem (z wiadomych powodów) to mało co mnie nie zabije.
W ferie jadę na snowboard a ona mi powiedziała, że spotka się ze swoimi znajomymi, którym obiecała spotkanie, czyli z tym całym arturem również... że niby chce jej pokazać jak gra na gitarze... Teraz jest to jej niby najlepszy kolega... a ja dosłownie wybucham złością jak o nim słyszę, zalewa mnie zazdrość jak się z nim widzi na tym całym zasranym angielskim i czuję taki wewnętrzny niepokój.
To była taka moja krótka historyjka, a teraz pytanie co ja mam zrobić, żeby było między nami znowu dobrze? żeby nie miała takich kolegów. Tylko mnie.
z góry przepraszam za styl mojego pisania, ale jestem strasznie zdenerwowany jak o tym myślę.