Jak rozwiązać ten problem?

Moja sytuacja jest następująca. Jestem z chłopakiem 3 lata i 2 miesiące. Z tym że po drodze sie pochorowałam. Mam nerwicę lękową. Rozpoczęłam niedawno leczenie u psychiatry oraz terapię u psychologa. Biore leki itd itp. Wszytsko nasiliło się w ostatnim czasie. Budzę się w nocy z atakiem, napadem lęku, cisnieniem. Ktos kto miał z tym do czynienia wie jaka to zmora. Ale robię co mogę, żeby jakoś się z tego wykaraskać. Z tego tez powodu stałam sie troszkę alienem. Boję sie jeździc sama tramwajami, wychodzić z domu, z nikim sie nie spotykam itd. Teraz studenci, którzy są znajomymi mojego chłopaka jada w góry (do pensjonatu) na 3 dni. A mój chłopak nie chce mnie ze soba zabrać. Twierdzi, że będę mu ciężarem, że będę jęczała, że będę chciała iść spać już o 2 lub 3, a on chce sie bawic do rana itd. Ja nie moge wytrzymac do rana bo padam, nie mam siły, jestem na lekach. Dodatkowo moja psychiatra i psycholog nawet kazali mi tam jechac. Oczywiscie nie pojade, bo sie boje jechac, bo gdyby mi sie cos stalo, gdybym dostala ataku jakja to nazywam czyli zawroty glowy, cisnienie, omdlenie wiem, ze nie moge na niego liczyc, bo bedzie krzyczal, i denerwowal sie, ze mu psuje wyjazd. I tak zastanawiam co ja mam o tym wszytskim myslec? Jak sie zapatrywac na to? Ja wiem, ze nie moge kogoś zmuszać do tego, żeby znosił moją chorobę, żeby rezygnował z własnych przyjemności, ale z drugiej strony ja np nawet umiałabym zrezgnowac z takiego wyjazdu, a na pewno nie pojechałabym sama, bez niego. A wy? Co o tym sądzicie? Nawet juz nie chodzi o ten wyjazd, ale o przyszłość. Skoro teraz nie umiemy sie dogadać to co bedzie za iles tam lat. Bedziemy jezdzic wszedzie oddzielnie? Jak mam z nim rozmawiac na ten temat? Moze ktoras z was byla w podobnej sytuacji? A jak znioslybyscie mysl o ty, ze wasza polowka jedzie w gory na 3 dniowy wyjazd bawic sie w mieszanym towarzystwie? Nie umiem sobie z tym poradzic.